Het is nu al heel lang aan de gang en overal duiken dezelfde wazige beelden op. De mist lijkt maar niet weg te krijgen. Voeg daar nog temperaturen rond het vriespunt bij en je hebt niet zo'n aangename fietsomstandigheden.
Onlangs, op weg naar het werk en naar huis (zoals elke werkdag), zag ik amper 10 meter ver. Op de foto viel het nog mee.
Het velomobieldakje erop betekende een aangedampte en aangevroren ruit; dakje thuis laten betekende hetzelfde met het vizier van de Ekoi helm...
Duister, koud, vochtig en mistig: een slechte zichtbaarheid dus. Dat betekent ook dat de kruissnelheid omlaag moet, wil ik niet in een rivier of gracht terechtkomen. Opvallend is ondertussen dat de forensfietsers van een ander allooi zijn dan de stadsfietsers: zo goed als iedereen rijdt met het licht aan, vaak zelfs met een bijkomende lamp op de helm of tegelijk een constant brandend en een knipperlicht. En dat terwijl er amper verkeer is waar ik die fietsers kruis.
De koplamp haalt in die omstandigheden niets uit. Of toch: ik word beter gezien. Maar voor het eigen zicht maakt het geen sikkepit verschil.
Het gure weer levert wel mooie beelden op.
Dan rij ik toch liever in mijn Alleweder ! Gisteravond, na het werk, was ik gekleed in een korte fietsbroek en T-shirt ! Stel je voor: we zijn halfweg november. Het zicht mag niet alles zijn, de temperatuur is dat wel.
In het nieuwe mobieltje zit een 8 megapixel camera, maar ik heb na het zien van deze beelden besloten om de ouwe trouwe Lumix TZ-1 toch maar bij me te houden. Qua megapixelcount verliest die het ("maar" 5), maar de lichtsterkte is heel wat beter en de beeldkwaliteit navenant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten