Eindejaar vieren in het "hoge noorden"

Laat ik maar met de titel beginnen: dat "noorden" is relatief. Vanuit het Gentse, vanuit Vlaanderen, is Nederland al het noorden.

Mijn uitvalsbasis (en die van Noekie en CyclEd) voor de Oliebollentocht was Assen, waar we konden logeren bij Eds sympathieke ouders.

Vrijdag, na een lange rit, kwamen we in Assen aan, om zaterdag bij duister alweer aan te zetten: Ed werd verwacht op de briefing voor de begeleiding van de OBT, waarover ik al een berichtje schreef, net als vele anderen, zoals hier en hier. Een volledig overzicht vind je op ligfiets.net

Zondag rolden we de Quest, Nazca Fuego en eFAW weer uit hun stalling om de streek te verkennen. Eerst ging de rit zuidwaarts en al snel verlieten we de bebouwing. De voorbije natte weken hadden overal hun sporen nagelaten.

Al even snel werd duidelijk dat wind en neerslag ons de hele rit zouden vergezellen. Daar had ik om gevraagd: tot toen heb ik - eerlijk waar - nog bijna nooit het genoegen kunnen proeven van rijden door striemende regen, hagel en meer van dat soort weer. Dat had ik de avond ervoor aangekondigd en de weergoden hadden duidelijk meegeluisterd. Al na enkele kilometers gingen de hemelsluizen open. De intensiteit van de regen nam gestaag toe.
Via fietsknooppunten gingen we naar het eerste doel: de hunebedden van Balloo, maar tegen de tijd dat we daar kwamen, was de regen in hagel veranderd. Arme Ed: wij zaten knus onder ons velomobieldakje, de hagel trommelend op het aluminium van eFAW, terwijl hij de ijskogels onbeschermd moest trotseren. Maar - het pleit voor hem - hij gaf geen krimp.

Van daar af zwenkten we noordoostwaarts naar het Ballooërveld, een mooi stukje natuurgebied (voornamelijk heide) ten oosten van Assen. Ondanks de striemende regen en de stijve bries kon ik toch genieten van een schitterend landschap. Het fietspad was hier maar een schelpenpad, net breed genoeg voor eFAW en de Quest van Noekie, maar het ging toch vlot.

Toen gingen we verder noordwaarts door het nationale park langs de Drentsche Aa naar Zuidlaren, waar we even opwarmden met een heerlijke warme chocolademelk (en toen scheen de zon), om daarna geconfronteerd te worden met een voor velomobielen onneembare hindernis op de geplande route.

Improvisatie is ook een kunst, net als kaartlezen (op papier en gps - openfietsmap) en de hindernis werd vlot omzeild. Dat laatste mag je niet letterlijk nemen, want bij dit stuk moesten we tegen de strakke westenwind opboksen. Als die gepaard gaat met regen en hagel valt dat wat minder mee, zeker weer op de Fuego. Stilaan draaide de neus weer door het westen naar het zuiden en via een toch wat minder boeiend deel - na een rit door een nationaal park kon het moeilijk anders - keerden we terug naar de uitvalsbasis. Dat ging met eFAW steeds moeizamer (ik weet het aan tegenwind en vermoeidheid), maar de dag erop werd duidelijk dat de linkerband druk verloor. Dat zal dus ook wel een rol gespeeld hebben: met 1 bar rijdt het niet zo vlot, maar ook  niet zo erg dat je dit onderweg merkt...

Alles bij elkaar was het weer een schitterende rit, met voldoende uitdagingen, waarbij ik een landschap ontdekte dat in Vlaanderen ver te zoeken is. Nederland heeft als fietsland nog wat meer aantrekkingskracht gekregen.