Groepsreis met de velomobiel: op weg naar Charleville-Mézières - dagen 5 en 6

Charleville-Mézières hadden we achter ons gelaten. Gisteren was de laatste dag dat we konden genieten van de Trans-Ardennes. Terugkeren voelt altijd anders aan: thuis wenkt. Mentaal is de reis al bijna afgelopen.

Dag 5

(25 september)
Jawel: alweer een mistige ochtend en dus doornatte tenten. Vandaag zouden we wat vroeger vertrekken: het zag er niet naar uit dat het zin zou hebben om op de zon te wachten, want dat zou te lang duren. Bijgevolg werden de tenten kliedernat in de velomobielen gestopt.

Tijdig vertrekken was een noodzaak: de track begon met een 4 km lange klim van 8 %.

Met de ondersteunde eWAW en E-Orca betekent dat de motor wat harder laten werken, maar Birger moest het in zijn Mango+ puur op spierkracht doen.

Hoed af: zonder ondersteuning en het kleinste blad vooraan kon ook niet...

Tijd om op te warmen was er niet, want de klim begon meteen aan de camping: 300 hoogtemeters in de eerste kilometers. De Cycle Analyst toonde me dat ik 11 Wh per km verstookte. Het gemiddelde op de reis lag eerder rond 4 à 5 Wh/km, dus dat was aardig wat energie.

Nog een eigenaardigheidje vandaag: we startten in Frankrijk, reden voor het grootste deel van de rit door het zuiden van België en eindigden weer in Frankrijk. Daarbij volgden we voor een groot deel de RV3. RV staat voor Rando-vélo ofwel lange fietsroute (LF).

Slingeren door het landschap

Dit was ook de blijkbaar obligate pechdag. Bij een afdaling op de RV3 hoorde Brecht iets abnormaals aan het rechterwiel: de remklauw was losgeraakt.



Nadien sjeesden we de lange helling af, maar onderweg bedacht Brecht dat zijn wielschijf nog op de plek lag waar hij de remklauw vastgezet had. Hij moest dus die mooie afdaling in omgekeerde zin maken. Dat had wel het voordeel dat hij er nog een tweede keer van kon genieten.

Als je op de kaart kijkt (hieronder), zie je dat we door Chimay reden. Net als in Hoegaarden was het de bedoeling om hier het lokale bier - het befaamde Chimay trappistenbier - te drinken. Chimay bleek heel erg klein te zijn en op het marktplein werd druk verbouwd, dus zouden we 'even verder' stoppen. Dat 'even' bleek heel wat kilometers te worden: tussenin was geen enkel terrasje te bespeuren!

Hier vonden we eindelijk onze blauwe Chimay

Na de middag werd het tijd om de accu's wat extra energie te bezorgen, maar we passeerden geen enkel cafeetje, geen enkel terrasje. Uiteindelijk, toen Brecht aangesproken werd door enkele dorpsbewoners, maakte we van de gelegenheid gebruik om daar bij te laden. Ondertussen haalde ik de tent uit, zodat die onder een stralend zonnetje kon drogen.

Een eind verder leidde de track ons door steeds onberijdbaardere wegen. Keien en een sportief lage velomobiel, dat gaat niet goed. Het resultaat was dat de staart van de WAW tegen de band aanliep. Die staart werd eraf gehaald, de achtervering geblokkeerd (jawel, dit is een WAW met luchtvering achteraan), de boel weer gemonteerd en we konden verder.

Verder, om terecht te komen bij de camping die al twee jaar dicht bleek te zijn: er stond op het bord van 2015 dat de camping wegens renovatiewerken pas in 2016 weer open zou gaan. Niet dus.
Op dat moment constateerde Brecht dat zijn rechterband lek was. Ook dat kan: een Marathon Plus lek rijden. Een doorn had zich een weg door het loopvlak gebaand.

Terwijl we in het dorp wat aankopen deden, herstelde Brecht de binnenband.

Uiteindelijk belandden we in het landelijke Felleries. Ook hier kozen we voor de 'camping municipal', die alweer niet ontgoochelde. We hadden geluk: dit was de laatste week dat de camping open was en in die streek zijn ze niet erg dik gezaaid.

Illustratie: aan de hand van de gevels zie je de hellingsgraad

Omdat er in de wijde omtrek niets te vinden was, kookten we onze kant en klare pasta die we al de hele reis meesleepten. Pasta met een pintje: meer hoeft het niet te zijn. Omdat we een eind van de route afgeweken waren, werd ondertussen een nieuw track opgemaakt voor de volgende dag.



De data van de dag:

• 96 km gereden
• 20 km/u als bewogen gemiddelde
• 860 hoogtemeters

Die vele hoogtemeters en het vele klimmen en dalen verklaren meteen de lage gemiddelde snelheid.
Om dat te illustreren, krijg je er deze keer de grafiek van die hoogteverschillen bij.

Dag 6

We hadden het de avond ervoor al bekeken: thuis lonkte. Birger had al enkele keren videocontact gehad met het thuisfront. Voor zijn jonge kinderen was het een drama dat papa een hele week weg was. Tegen zo'n argument kan je niet op, dus zouden we een poging ondernemen om met de zwaar geladen velomobielen de afstand tot thuis in één dag te overbruggen.

Gewoontegetrouw waren de tenten doorweekt - een nadeel van kamperen eind september -, maar nu werden ze gewoon even nat opgerold en weggestopt. Drogen zouden ze thuis wel doen.

Groepsfoto

Vanuit Felleries zou de rit deze keer een heel eind flirten met de grens tussen Frankrijk en België.
'In welk land rijden we nu?'
'In Frankrijk, denk ik. O, neen, wacht, toch in België. Neen, vergeet het, dit is Frankrijk. Of toch niet?'
Dat hele einde zijn er geen waterwegen te volgen, dus werd het slingeren: op en neer en heen en weer. De kwaliteit van het wegdek werd erg variërend: van biljartlakenvlak asfalt tot afgrijselijke kasseien, gelardeerd met wat stukjes onverhard.

Het eerste deel was prachtig om te zien en voor mij bekend terrein: de voie verte de l'Avesnois.

Dan volgde een niet zo boeiend verbindingsstuk, met variërende kwaliteit.

Omkeren: we moeten eigenlijk daarboven zijn

Zo, daarnet stonden we beneden

Iemand kasseien gevraagd?

Ergens onderweg vonden we een uitdagend parcours.

Neen, het lukte niet: de neus raakte de helling

Rond Bernissart - gekend bij de Belgische schooljeugd als vindplaats van de iguanodon-fossielen - kwamen we weer aan waterwegen. Eerst bestond de wegbedekking uit verzakte betonplaten (bijzonder oncomfortabel), maar geleidelijk verbeterde dit. In Doornik - zo rond 15u - hielden we halt om bij te tanken en de accu's te laden. Daarna ging het in één ruk door naar huis. Vanaf daar kun je langs de Schelde rijden, als je wil tot voorbij Antwerpen.
Onderweg bereikte Birger een nieuwe mijlpaal: hij had met zijn Mango+ 70.000 km afgelegd (in goed 6 jaar).
Aan het kanaal van Bossuit viel het gezelschap uit elkaar: Birger ging langs het kanaal Kortrijk en verder naar Tielt, terwijl Brecht en ik verder reden naar Gent.

Bij die laatste rit legde ik 170 km af aan een bewogen gemiddelde van 24 km/u. Daarbij werden 300 hoogtemeters overwonnen.