Merelbeke Molenroute

Zondag, droog en niet al te koud voor de tijd van het jaar.

Fietsdag!

Niet te ver, want in huis is er ook altijd wat te doen, maar toch moest ik even buiten. Inspiratie werd gezocht en gevonden via routeyou: de Merelbeke - Molenroute.

Dit is een recreatieve fietsroute en ik zou gauw weten wat onder "recreatief" verstaan wordt. In elk geval is een fiets in Vlaanderen iets met twee wielen, geen drie! Algauw werd het een uitdagende tocht, maar dat zorgt er meteen voor dat de beelden krachtig genoeg zijn om in het hoofd te blijven zitten.

Molenroute dus. "Meulen" in het lokale dialect. De eerste lag dan meteen aan de Meulewegel.

Wel molens, maar geen ruimte voor driewielers. Een tractorsluis, tot daar, maar daarnaast is amper plaats. Dit was de eerste op de weg.

Om helemaal zeker te zijn dat geen automobilist dit pad zou volgen, werden er ook nog eens paaltjes voor en achter de sluis gezet.

Bemerk de schitterende wolkenpartijen. Daarvoor alleen al zou je zo'n rit maken.

Meteen was zichtbaar dat na een haakse bocht alweer zo'n sluis lag te wachten en deze keer met nog minder plaats ernaast. Uitstappen of in de modder zakken, was de keuze. 

En ongelooflijk, maar binnen de 500 m lag alweer een derde tractorsluis!

Dat was de eerste oplossing die ik in Merelbeke zag om auto's te weren. Maar ze zijn creatief daar: er werden nog oplossingen gedemonstreerd.

Het eerste is niet echt een versperring; eerder een hindernis voor wie het in zijn hoofd haalt met een meersporige fiets een route te volgen. Nou ja: zo zie je weer eens wat anders.

Het lukte wel. Net. Wat stuurmanskunst en ervaring helpen. De omgeving loont dan wel de moeite.

Dit was op het stuk tussen Merelbeke en Melsen. In Melsen kwam ik aan de "stenen molen" terecht, na heel wat haakse bochten en heen en weer en op en neer slingerende baantjes.

Veel molen is hier niet meer aan.

Op de weg daar naartoe vond ik nog een andere, helaas sterk verspreide, hindernis op mijn weg: paaltjes!

Dit begrijp ik echt niet. Als er al moet verhinderd worden dat hier auto's door rijden, is één paaltje dan niet voldoende? Veel speling had ik niet.
Anderzijds is het wel heerlijk overal dergelijke achterafweggetjes te kunnen gebruiken. Heerlijk rustig en je krijgt een ander perspectief op de omgeving. Zo'n route kan dan ook enkel uitgetekend worden door iemand die al die paadjes kent (en verkent).

Van Melsen ging het langs een aantal in de regio gekende plekken: het Heilig Geestgoed (probeer niet om daardoor te fietsen: zelfs te voet is het bij tijden onmogelijk zonder laarzen) en de radarpost van Munte. Zo kwam ik in Munte zelf, waarna ik kon uitrusten tijdens een aangename en gezapige afdaling.

Dit is echt de rand van de Vlaamse Ardennen. Hier zijn de hellingen nog vriendelijk.

Daarna leerde ik waarom gezegd wordt dat onze kampioenen uit de Vlaamse klei getrokken zijn. Wie dacht dat ik het met tractorsluizen en paaltjes wel gehad zou hebben: think again!

De bedenkers van de route gooiden me nog wat anders voor de voeten.

Dit kon niet goed gaan! En jawel: onvermijdelijk liep ik vast, ondanks de ruime bodemspeling van de Orca.

Kon het nog erger?

Jawel...

Even uitstappen en de situatie inschatten. Er waren natuurlijk alternatieven, zoals weerkeren, maar dat doe je toch niet? De wolkenpartijen waren ondertussen weer prachtig om zien. De elektrische ondersteuning deed prima zijn werk: extra vermogen dat er heel geleidelijk en constant in kwam duwde de Orca overal doorheen. Of toch bijna...

En jawel: een eind verder moest ik rechtsaf en daar werd het nog spannender.

In de verte zag ik de regen uit de wolken vallen, maar zelf reed ik droog (boven me toch) verder. Het was al af en toe spannend geweest: door de diepe putten hing de Orca zo schuin dat ik dreigde op mijn kant te gaan. Het stuk uit de foto hierboven was het slechtste: een smal spoor, waar ik hellend en slippend door moest, terwijl de wielen hun spoor zochten. De omgeving was prachtig, maar ik moest alle aandacht bij het besturen van de velomobiel houden. Dit is eigenlijk MTB-terrein, maar de in lycra geklede heren op hun flitsende volgeveerde fietsen verkozen het asfaltwegje dat ik een eindje verder zag liggen. Mietjes! Of maakten zij de verstandige keuze?

Hopelijk krijg ik de volgende week wat regen te verduren, want de Orca kan het gebruiken na dit uitstapje.

Zo'n tocht doe je niet om hoge gemiddelden te halen (zowat 25 km/u), maar voor de omgeving en - achteraf gezien - als uitdaging. Dit is niet echt het terrein voor een velomobiel. Met een WAW of een Milan is het wellicht onmogelijk omwille van de beperkte bodemspeling. Leuk is het wel: je hebt het toch maar gedaan en je ziet weer eens wat andere aspecten van je eigen streek.

Af en toe zal ik er nog wel zo'n routes uitpikken.