VVS en ROS

Tja, met een oude FAW hoef je je niet te meten met geoefende wielertoeristen. Voor je het weet, kunnen ze sneller dan ik. RISsen moet ik dus niet doen, wel het eigen tempo aanhouden.

Deze week ontdekte ik dat er wel enkele varianten bestaan op dit thema, met name VVS en ROS, zoals in de titel vermeld.

VVS is een syndroom dat bij bepaalde wielertoeristen ontstaat als ze merken dat achter hen een velomobiel opdoemt. Dit doopte ik dan maar het Velomobiel Voorblijf Syndroom. Daarbij wordt om de haverklap angstvallig over de schouder getuurd, om te verifiëren of de afstand tot de velomobiel niet slinkt. Gisteren leidde dit tot rechtstaan op de trappers, dieper over het stuur gebogen stampen en uiteindelijk, vermoed ik, tot algehele uitputting. In de praktijk is het voor de meesten ondoenbaar om een velomobiel - zelfs al is het een oude FAW - voor te blijven.

ROS is een variant hierop, wat speelser, en vanuit het perspectief van de velonaut die voor zich zo'n VVS'er merkt. Dit staat voor Racefiets Opjaag Syndroom, waarbij je ervoor zorgt dat je tempo net iets hoger ligt dan dat van de renner voor je, als je bij hem VVS vermoedt. Indien de frequentie van het achteromkijken stijgt en de afstand minder snel slinkt dan voordien, kun je van ROSsen een leuk spelletje maken. De arme wielertoerist gisteren hield het ettelijke kilometers uit, omdat ik het tempoverschil zorgvuldig controleerde.

In dit geval heeft de man zich na een vijftal kilometers gewonnen gegeven, waarna hij snel kleiner werd in de spiegels. Hij bleef wel sportief, want toen ik hem inhaalde, kreeg ik een brede grijns te zien, die met een hoofdknik beantwoord werd.

Meestal rij ik gewoon mijn eigen tempo. eFAW is tenslotte een voertuig dat ik speciaal voor woonwerkverkeer in huis haalde, maar af en toe een spelletje maakt die verplaatsingen wel aantrekkelijker.