Nu ja, onkruid vergaat niet, he. Maar toch, zo voelde het vrijdagavond aan..
Het zit zo: binnen veertien dagen hebben we het ligfietstreffen (indien de site het doet) in Lembeke. Daar komt wel wat voorbereiding bij en het is uiteraard de bedoeling dat er ook ge(lig)fietst wordt. Dus moeten routes uitgetekend en verkend worden. Ondergetekende had zich als vrijwilliger gemeld om één van de drie routes voor te rijden en dus spraken we onlangs met tweeën af om die eens vooraf te bekijken.
Volgens fietsnet een nette 60 km, goed te doen dus op een namiddag.
Maar: als je "fietsnet" en de knooppuntenroutes in Vlaanderen kent, dan weet je dat die niet echt afgestemd zijn op ongeveerde fietsen met harde opgeblazen banden (of hoe noem je 7 bar ?). Vlaanderen, dat betekent kasseien. Onverhard betekent ook "trage wegen", zoals in eeuwenoude kerkwegels tussen landbouwpercelen, landwegen waar landbouwers stelselmatig stukjes van afsnoepen...
Met een trike was het af en toe met het aangedreven achterwiel op het paadje en met beide voorwielen ploeteren in rulle grond, schuin hangend omdat het pad zijwaarts helde, voortdurend corrigerend, ...
Verkennen betekent ook af en toe fout rijden (Watervliet, Anne, weet je nog ?). Dus reden we eerder 75 dan 60 km.
Slechte voorbereiding en zich tweemaal aan dezelfde steen stoten, dat betekent in dit geval een halve liter water mee en niets meer. Geen energiedrank, geen suikers, geen eten... Rekening houdend met mijn minder dan eindige reserves (die zitten in vet en dat moet ik ver zoeken), was het na 50 km gedaan met spelen. Het kostte meer en meer moeite om vooruit te raken; de snelheid zakte, tunnelvisie, ... We zijn er wel geraakt, hoor.
Zondag volgde nog een ritje met onze Franse vrienden van Vélorizontal, maar ik had me beter voorbereid ! Kilo's energierepen, liters isotonische vloeistof, zout, koolhydraten in allerlei vormen en verpakkingen. Daarover hoor je meer in een volgend bericht.
Zaterdag, als intermezzo, ging ik een uurtje badmintonnen met zoonlief. Een uurtje, niet meer, want de kathedraal die mijn lichaam is voelde als een strooien hutje aan: even blazen en het lag omver. Recup dus, pauze, break. En het energiepeil aanvullen. En indien de zon wil schijnen, haar weldoende warmte absorberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten