een kwestie van banden

Gelukkig dat ze er zijn, die banden, want waarover zou een fietser anders moeten bloggen? Hele fora worden volgeschreven met tegengestelde meningen en ervaringen. Toch zijn alle fietsers het over één zaak eens: banden zijn belangrijk.

Na de wat ongelukkige ervaringen met de laatste set Vredestein Perfect Moirees op eFAW, schakelde ik in de zomer over op Schwalbe Trykers. 

Een heel pak smaller - 40 in plaats van 47 mm - en met meer druk (dat gaat namelijk samen), maar ze deden het prima. Sinds de vorige winter al ligt op eFAW achteraan een Schwalbe Big Ben - maar liefst 55 mm breed - waar ik heel erg over te spreken ben.

Nu is het geen nieuws dat ik sinds eind december met een nagelnieuwe Flevobike Orca rijd. Die betekent wel een stapje terug op één vlak: de maximale bandbreedte bedraagt vooraan 40 mm en achteraan wordt ook niet meer dan 42 mm aangeraden, om aanlopen te vermijden. Ik koos ervoor om de Orca ook met Schwalbe Trykers uit te rusten, zowel voor- als achteraan. Maar: de Tryker is bijna een slick. Op het loopvlak vind je geen profiel; aan de zijkanten wel een beetje en dat zou moeten helpen op een wat zachtere ondergrond.

Waarom nu die hele aanloop? Wel: gisteren besloot ik om voor mezelf een uitdaging aan te gaan. Ik nam de weg terug die met eFAW al enkele jaren de normale route is, met een eindje onverhard ertussen. Nu het al enkele dagen flink geregend heeft, lag het daar erg modderig. Zonder de constante aandrijving van de elektrische assistentie (jawel, de oorzaak van het euvel is gevonden bij Flevobike, maar de herstelling moet nog volgen) en met een gladde achterband verwachtte ik dat het spannend zou worden.
Wel: dat was het. Gelukkig zitten op de Rohloff heel korte verzetten, want ik heb voor de allereerste keer de eerste versnelling moeten gebruiken... De onverharde dreef was niet enkel doordrenkt van de regen, maar blijkbaar was er ook met zwaar verkeer door gereden, waardoor het een centimeters dikke, zachte modderlaag geworden was, doortrokken met bandensporen van vrachtwagens... Absoluut geen ondergrond voor de Tryker achteraan, die voor de tractie moet zorgen. De band had dus amper grip, zoals ik vreesde. Nu ging dit maar om 100m, maar indien het begint te sneeuwen, zal het probleem zowat hetzelfde zijn. Dan zal het wel om de hele woon-werk afstand gaan.

En dat is nu het probleem: de Big Ben (in combinatie met de ondersteuning) haalde eFAW overal door, maar 55mm is veel te breed voor de Orca. Nu heb ik als reserveband nog een Marathon Supreme 42-406 liggen.

Dit wordt dus voor de winter de eerste optie die ik zal uittesten. De Trykers voldoen prima vooraan, want daar moeten ze vooral zorgen dat de velomobiel het gekozen spoor blijft volgen. Achteraan zijn de vereisten anders en daar is dus meer profiel nodig, maar liefst niet teveel extra rolweerstand. In de komende dagen wissel ik de achterband. Het wiel moet er toch uit om de spaken met reflecterende folie te bekleden.

Nou moe !

Dit weekend, onder een stralend zonnetje, besloot ik dat het tijd was om eFAW even een poetsbeurt te geven. Da's altijd een goed moment om even een kritische blik te werpen op de algehele staat van de fiets.
En dat bleek nuttig...

Op 13.500 km legde ik vooraan een setje Perfect Moiree 47-406 om. Op 15.100 km kwam links een nieuw wiel, recht van Velomobiel.nl. Een gewoon standaard velomobielwiel: 406 met 70 mm trommel.
Nu staat de teller op 16.100 km. Na nog geen 3.000 km blijkt de antileklaag door het loopvlak van de linkerband te schemeren. Dat betekent dat de PM's na 2.600 km op zijn! Niet zo denderend. Aan de uitlijning kan het niet liggen, want die is al verschillende keren gecontroleerd.  Nadat de vorige set PM's er ook al vroegtijdig de brui aan gaf  (breuk in het karkas bij alle allebei ), heb ik het wel gehad met die banden. 

Wat veel erger was: na 1.000 km zijn in het nieuwe wiel maar liefst zes spaken gebroken! 

6 gebroken spaken

En jawel: weer hetzelfde. Het gaat om spaken op de binnenste flens, van binnen naar buiten door de flens gestoken.

Op de binnenste flens, van buiten naar binnen

Ben, bij Fietser (die me het wiel leverde), deed er niet moeilijk over. Hup, wiel eraf en een nieuw in de plaats. Hij begrijpt het niet: met de WAW, waar dezelfde wielen op gebruikt worden, valt dit niet voor.
Uit nieuwsgierigheid bekeken we een ander type wiel dat ook gebruikt wordt, met een Alienation 25mm velg. Dat is wat ik ook gebruik voor het achterwiel dat ik maakte met de NuVinci N360 naaf. Daar zijn de spaken gevlochten, zodat de hoek tussen spaak en flens anders is.
Ik vermoed dat dit weer een "gevalletje spaakringen" wordt: de negen spaken die kans maken om te breken, moeten één voor één losgemaakt worden, waarna tussen de flens en de spaak een ringetje geplaatst wordt. Mijn ervaring is dat daarna geen spaakbreuk meer voorvalt.

In de voorraad heb ik nog het oude wiel, met de versleten velg. De spaken en naaf combineer ik met een andere velg die ook nog in de garage hangt en zo zal ik over een reservewiel beschikken.

Wat de PM's betreft: die heb ik door iets tijdelijks vervangen. Er lag nog een setje Hutchinson Greenville (35-406) te wachten. 
En kijk: bij het wisselen van de banden blijkt dat ook in het rechterwiel alweer twee spaken gebroken zijn! Wellicht twee waar nog geen ring achter zat.

Op de foto zie je met rood gemerkt de ontbrekende spaken. Met blauw duidde ik de sporen aan waaraan je ziet dat dit wiel al ooit eens herspaakt was: de slijtagesporen duiden op een andere richting van spaken. De gaten zijn ook flink uitgesleten, daarvan getuigt het volgende beeld.

Je kunt naast de spaak door het gat kijken

Terwijl ik op dit wiel twee nieuwe spaken - met ringen - stak, haalde ik ze allemaal nog even aan, waarbij meteen nog een derde exemplaar er de brui aan gaf.

De Big Ben (55-406) zal ik binnenkort even wisselen voor een Marathon Supreme vouwband (ook 42-406) en zo zal eFAW er in zomeroutfit bij staan. De Big Ben is
een prima winterband gebleken, met veel grip in sneeuw en modder, en dus wil ik die bewaren voor de volgende winter.
Wellicht volgt iets als een set Big Apples vooraan: een ballonband geeft toch heel wat meer comfort en maakt de fiets ook stiller. Het extra gewicht neem ik er dan maar bij.

Toch test ik eerst even met de Hutchinsons. Die staan op 5 bar en zouden in principe wat minder rolweerstand moeten geven hierdoor. Bij een vorige test bleek er weinig verschil te zijn (bevestigd door Wim Schermer zijn uitrolproeven), maar met een iets hogere druk kan ik nog eens proberen.

breuk

Het is nog maar enkele weken geleden dat de linkerband explodeerde. Dat was een aangekondigd einde, achteraf gezien: gedurende die dag had ik gemerkt dat de band hobbelde.

Nu: gisteren op weg naar het werk voelde ik alweer een oneffenheid in een band. Vanuit de fiets gevoeld, kan dat van alles zijn: iets dat aan een band plakt, iets wat vast zit in de band, ...
Gisteravond controleerde ik dan de rechterband en bij het ronddraaien merkte ik dat die niet mooi rond liep: er zat een bult in de buitenband. Conclusie: het karkas van de band is gebroken.

In die omstandigheden is verder gebruik van eFAW niet wijs, want ik weet uit ervaring tot wat het kan leiden (en het rijdt helemaal niet comfortabel). Gisteravond was er geen tijd om te wisselen - ik heb nog een Marathon Supreme als reserve liggen -, dus reed ik vandaag noodgedwongen met de auto naar het werk.

Zonde van de band: het loopvlak zag eruit alsof het nog zo'n 1000 km mee zou kunnen, maar in de praktijk is de PM een vroegtijdige dood gestorven, na pakweg 5000 km.

Opvallend: beide PM's vertonen hetzelfde probleem met enkele weken verschil. Bij allebei zijn de draden in het karkas gebroken. Dan is het maar een kwestie van tijd eer het rubber geen weerstand meer kan bieden aan de druk van de binnenband. De vraag is: hoe kan het dat in beide banden hetzelfde probleem opduikt ?

Wat een dag !

Dit korte relaas valt uiteen in twee delen: de heen- en de terugrit.

Vanmorgen besloot eFAW om trendy te doen: tijdens de rit raakte het bereik van de NuVinci N360 steeds beperkter, tot ik rond halfweg met een fixed gear reed. Gelukkig is na 8 km op de heenweg alles vlak. Dat betekende een kruissnelheid van 28 km/u tot aan de werkplek. Zal wel met water/vocht in de kabels te maken hebben, gecombineerd met lage temperaturen. Zodra er tijd is, zal ik de kabels dus moeten olieën.

Vanavond had ik dan weer het hele bereik maar net over halfweg eindige het leven van de linkerband in één klap.

Gezellig: bij vriestemperaturen op een stikdonker jaagpad binnen- en buitenband wisselen. Nu ligt links een Schwalbe Marathon Supreme vouwband (42-406), rechts een PM (47-406) en achter ook een PM (54-406). Tijdens het wisselen zijn drie fietsers me voorbijgereden, maar blijkbaar was het te koud om ook maar even in te houden.

Je ziet dat de band zijn beste tijd gehad heeft. Ik heb er geen 5000 km mee gedaan - opgelegd op 7500 km en nu op 13100 stuk - en dat lijkt me niet zo denderend. Nochtans is de uitlijning in de tussentijd enkele keren nagezien en die bleek perfect. 't Is winter, dus tijd om banden met een flink profiel in de plaats te gebruiken. Donderdag shoppen...

Hutchinson Greenville: eerste bevindingen

Vooreerst: wat volgt is een relatief oordeel.

Vorige voorbanden: Vredestein Perfect Moiree 47-406 op ongeveer 4 tot 4,5 bar.
Huidige voorbanden (niet meer: zie verder): Hutchinson Greenville 40-406 op 6 bar

De bevindingen zijn absoluut niet wetenschappelijk en het is goed mogelijk dat selffulfilling prophecy (wat je verwacht, krijg je ook te zien) hier een rol in speelt, maar kom, ik geef de ervaringen toch maar mee.

De bandjes zien er, nieuw uit de winkel, eerder plastiekerig uit. Daarmee bedoel ik dat een PM een rubberachtig uitzicht heeft en eerder "kleverig" aanvoelt, terwijl de Greenville harder aanvoelt en er een glans op het oppervlak te zien is. De flexibiliteit van de band, bijvoorbeeld hoe makkelijk de wangen inveren bij een ongemonteerde band, heb ik niet getest, dus het is een puur subjectieve indruk.

Het belangrijkste is natuurlijk hoe ze rijden en nu ze er zo'n 900 km op zitten hebben, kan ik al een eerste indruk meegeven. Wel: in snelheid merk ik weinig of geen verschil. Dat is ook niet moeilijk, want een A2 is geen supersnelle fiets, niet echt heel aerodynamisch en de overbrenging is ook al niet ideaal, dus andere elementen spelen hier een relatief grote rol. Ze zijn wat lichter dan de PMs, smaller ook en werken met een hogere druk, dus minstens theoretisch zouden ze sneller moeten zijn en zou de acceleratie ook beter moeten zijn. Niet merkbaar op eFAW, dus.
Wat ook meespeelt, is dat deze tijd van het jaar de "trage tijd" is en dat de weersomstandigheden ook niet ideaal zijn voor dergelijke tests.

Wat wel duidelijk is, is dat de rijgeluiden toegenomen en schokken en trillingen duidelijker voelbaar zijn. Dat is volgens mij een logisch gevolg van de hogere druk: de banden zelf dempen daardoor minder (aangenomen dat ze even soepel zijn als de PMs). Positief heb ik de indruk dat de fiets wat lichter stuurt. De onderstuurneiging is wat toegenomen: ze lijken iets minder grip te hebben bij zijdelingse belasting (in snel genomen bochten dus), maar dat is moeilijk, want ondertussen verhoogde ik de druk van de 54-406 PM achteraan tot 4 bar, waardoor daar de dribbelneiging fel toegenomen is.
Lekken had ik ook nog niet, maar dat zou weer bijzonder veel pech zijn na amper 500 km.

Smallere banden (40 mm is niet echt smal te noemen, eerder "minder breed") hebben ook gevolgen op een kort deel van mijn route: in modderpaadjes rij ik me eerder vast en de fiets gaat duidelijker een spoor zoeken. Dat is ook weer logisch: de druk per cm² neemt toe naargelang het oppervlak kleiner wordt.

De belangrijkste verwachting is een hogere levensduur: de PM's hebben er zo'n 7000 km op zitten en lijken het beste wel gehad te hebben. Ik kan links en rechts nog wisselen en zal er vermoedelijk nog zo'n 3000 km mee kunnen bollen, maar ik wil meer.

In echt natte of winterse omstandigheden heb ik ondertussen nog niet gereden, dus een oordeel op dat vlak moet nog op zich laten wachten. De PMs deden het wel prima wat dat betreft: mijn ervaringen uit het verleden met Marathon+ op de Gforce trike waren heel wat minder. In bochten gleed de trike daarmee gewoon naar buiten; met PMs lag de fiets muurvast op de weg. Ook eFAW zou eerder een pootje lichten dan weg te glijden. Ik verwacht dat de Greenvilles de komende weken wel hun waarde kunnen bewijzen.

Een absolute sterkte is de kostprijs: voor € 10 per stuk kun je niet sukkelen, temeer daar de banden behoorlijk lekvrij zouden moeten zijn - tot nu had ik geen enkel lek. Ook dit zal pas zeker zijn op het einde van de levensduur: indien ze even lang meegaan als een set PM's, kosten ze de helft, ook per afgelegde kilometer.

Voorlopige conclusie: het lijken me vooral leuke zomerbandjes. Eergisteren legde ik de PM's er weer op voor de winterse omstandigheden. De druk hield ik rondom op 3,5 bar.
Het verschil was meteen merkbaar: de fiets rijdt rustiger, comfortabeler en stiller. Qua snelheid lijkt er alweer geen verschil te zijn. De Greenvilles test ik in het voorjaar nog eens uit.

compromis zoeken

Wij Belgen hebben een reputatie hoog te houden als het op compromissen aankomt. Meestal gaat het dan over politiek, maar in dit geval is bandendruk het thema.

Bij de - overigens mislukte - poging om de ketting te vervangen het voorbije weekend viel het me op dat de achterband nogal wiebelde na een duwtje tegen eFAW, dus ging ik de druk nog maar eens na. De manometer gaf met moeite 2,5 bar aan en dat is wel erg weinig, zelfs voor een 54-406 ballonband.  Ik heb dus wat extra lucht in de band geblazen tot de meter 4 bar aangaf.

Zoiets merk je meteen ! eFAW bolt weer een beetje vlotter en dat is altijd positief. Anderzijds blijkt dat de demping van de band nu helemaal weg is en op een wegdek met klinkers of betonstenen, zoals ze in de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw graag gelegd werden, kwispelstaart de fiets nu hevig. Dat zal wel een combinatie zijn van een niet meer zo jonge achterveerpoot (vermoedelijk de originele), de hoge massa van het achterwiel (met 2,5 kg NuVinci naaf) en de lage eigendemping van de band met meer druk: op zo'n ondergrond zal 25 km/u  zowat de resonantiefrequentie van het geheel vormen. Met andere woorden: de band trilt met eenzelfde frequentie de hele tijd op en neer en heeft dus amper nog contact met de weg.

Het compromis wat ik nu moet zoeken is een optimum tussen een druk die laag genoeg is om weer demping te krijgen in de band (die moet dus wat kunnen inveren) en hoog genoeg om de rolweerstand niet teveel te doen oplopen.

Die fel verminderde demping zorgt er ondertussen ook voor dat de ketting er om de haverklap af loopt: gemiddeld twee keer per woonwerkrit (23 km) de ketting op moeten leggen, is deze dagen normaal.

dagje fiets

Gisteren, zondag, beloofde het een relatief mooie dag te worden. Relatief, dat wil in dit geval zeggen: blauwe lucht (meestal), droog en draaglijke temperatuur.


De voormiddag was gereserveerd voor onderhoudswerken aan eFAW:

• Nexusnaaf nazien, want er klonk weer gepiep van het achteronder
• voorbanden vervangen: de PM's zijn binnen en de Big Apples zijn verworden tot slicks

Aan de Nexus bleek alles in orde. Zoals gewoonlijk had ik dus weer eerst het ingewikkeldste gedaan, in plaats van te beginnen met de kettingrol op de achterbrug. Die stond helemaal droog en zorgde zo voor een hels lawaai. Schadelijk is dat niet, irritant des te meer. Ik haalde de rol helemaal uit elkaar, spoelde die uit en voorzag ze van een royale portie smeervet.


De voorwielen zijn ondertussen aan een dringende revisie toe, want bij het vervangen van de banden bleek dat er rechts één en links alweer twee spaken gebroken waren. Alweer aan de binnenste flens, alweer spaken die van buiten naar binnen op de flens zitten. Tijd om ringetjes te halen en te monteren.


Het mooie fietsweer was de aanleiding om in de namiddag de klussen te laten voor wat ze waren en een uitstapje te plannen. De provincie Oost-Vlaanderen publiceerde zeer recent een kaart met de aanbevolen fietsroutes in het havengebied. Mijn doel was Sas van Gent, net over de grens bij de noorderburen en "toevallig" moest daarvoor het havengebied in de lengte doorkruist worden. Dat gebied blijkt een ruime variatie aan fietsvoorzieningen op de kaart te hebben.

Jaren '80 fietspad: smal, gevaarlijk en oncomfortabel (Pantserschipstraat)

R4: ventweg/fietspad. Ruim, vlak en wel comfortabel

Voor de rest was er op de heenrit weinig boeiends. Het doel was wel de moeite: een hoeve uit 1620 heeft wel wat.

Na het bezoek aan het optrekje van broer vatte ik de terugweg aan: opnieuw 35 km, maar deze keer nam ik andere wegen. In het begin was het zoeken: de Kuhlmannkaai bleek afgesloten door werken (dat zie je niet op een kaart) en de kaart was niet zo gedetailleerd dat ik er makkelijk andere wegen op vond, maar ik raakte er wel. De alternatieven bleken ook weer erg variërend en bij de wegbeheerder blijkt niemand op de hoogte te zijn van het bestaan van bakfietsen, fietskarren en velomobielen. Hoe moet je ander onderstaande "hindernis" interpreteren ?

Spiedamstraat, Rieme

Geen nood: de variatie aan bestrating was even groot. Even een grintweg tussendoor (gevolgd door een oude bestrating van betonplaten).

Zwedenstraat

Ook in het immobiliënaanbod zat wel variatie. Iemand een kasteeltje ? (Kerkbrugge). De ligging, in het havengebied, moet je er wel bijnemen.

Aan Langerbrugge nam ik het veer naar de andere oever. Wat water tussendoor is altijd mooi meegenomen. 

Veer van Langerbrugge

Tijdens het wachten op de overzet werd ik door een vriendelijke heer ingewijd in de geheimen van geocaching: een boeiend tijdverdrijf en het brengt je ook telkens weer in ongekend gebieden.


Havengebieden vragen veel energie en bijgevolg zie je daar heel wat windmolens.

Uiteindelijk had ik ruim 70 km op de teller. Opvallend was dat toch heel wat jonge gezinnen gebruik maakten van het mooie weer en de vrije dag om met de kinderen het havengebied te verkennen op de fiets. In de week is dit niet aan te raden: vrachtverkeer, treinen en kinderen op de fiets lijken me geen ideale combinatie. Maar op zondag ligt de bedrijvigheid stil en tussen de dokken vind je vergeten boerendorpjes, pareltjes uit vervlogen tijden en oude structuren.


Voor de volledigheid: de nieuwe PM's deden hun werk naar behoren. Het lijkt erop dat het bochtengedrag erop vooruitgegaan is en ze zijn comfortabel op 3 bar. Ook het gepiep achteraan was verdwenen, wat veel bijdroeg aan de rust onderweg.

Eindelijk !

Ik hou van Vredestein Perfect Moirees. Nu ja: ik rij er graag mee. Ze benaderen het ideaal voor eFAW: behoorlijk snel, lekbestendig, goede wegligging, hoge slijtageweerstand en ze kosten niet eens veel. De nadelen - draadband en relatief hoog gewicht - spelen geen zo'n grote rol: eFAW is op zich al niet echt licht. Voor wie wel een lichte band zoekt: een 20" PM weegt om en bij de 600 g, terwijl een Durano in dezelfde maat geen 200 g op de weegschaal toont. Op drie banden scheelt dat dus ruim 1 kg !

Het probleem tot nu was dat die banden in de regio niet te vinden zijn (of ik vond ze toch niet) en kijk: nu verdeelt Fietser.be ze. Kostprijs amper € 20 voor een band.

Perfect gewoon ! Eén probleempje echter: de band is niet meer weer te vinden op de Vredestein-site. Uit productie ?

Bah

Dat is wat zeg als ik op twee dagen evenveel lekke banden heb: bah. Nog eens: bah.

Vorige week meldde ik dat de Schwalbe Marathons op waren; versleten tot op de antileklaag. Dat ik ze voorlopig vervangen heb door een setje stevig gebruikte, maar nog bruikbare Big Apples.

Zondagochtend wou ik voor een ritje wou vertrekken, maar toen merkte ik dat eFAW slagzij maakte: linkerband zo plat als een pannenkoek ! Gaatje in de binnenband, maar de reden was onduidelijk. Dat kan dus bij het monteren gebeurd zijn.

En maandagmorgen, op weg naar het werk, zakte eFAW plots weg naar de rechterkant. De reden was in dit geval duidelijk: een scherpe steensplinter die zich een weg gebaand had door het loopvlak. Gelukkig was het net opgehouden met regenen.

Een band wisselen, dat duurt niet lang. Een ballonband oppompen met een mini-noodpompje daarentegen...

Ik zal dus toch maar eens kijken voor een setje degelijke, goed lopende, eeuwig meegaande buitenbanden met een perfect bochtengedrag en minimale rolweerstand. Liefst nog voor een prikje ook, natuurlijk. Toch maar een setje Vredestein Perfect Moiree 47-406 ? Dat wordt dan bestellen bij de noorderburen.

geen geduld

km 4000

Vorig weekend, tijdens de Grote Onderhoudswerken aan eFAW, werden de tot op de draad versleten Big Apples - maat 47-406 - vervangen door zo goed als nieuwe Perfect Moirees in de maat 35-406.

Leuke bandjes: zo goed als lekvrij (ik had nog nooit een lek met PM's), goede wegligging, lage rolweerstand, ...

MAAR: achteraan ligt een PM in de maat 47-406 om. Vooraan van 47 naar 35 mm betekent grosso modo (want ook de velgbreedte speelt hierin mee) een vermindering van diameter met 12 mm en dat betekent weer dat de fiets ter hoogte van de voorwielen een eind lager komt te staan.
Zoiets.

eFAW heeft een (te) grote neus, die lager hangt dan de voorkant van het koetswerk. Er schiet zo al niet veel aan over. De verlaging met 12 mm bij de voorwielen betekent dat de neus een heel eind dichter bij het asfalt komt. In de praktijk zat ik om de haverklap met de neus tegen de grond en dat kan niet goed zijn, voor niets.

Daarnaast merkte ik dat die dunne bandjes toch voor meer rijgeluiden en minder comfort zorgden. De snelheid kan wel iets hoger liggen, maar dat is moeilijk uit te maken omdat de omstandigheden net deze week veranderden. Het waait plots veel harder en het is ook nat geworden.Hieronder een poging om een beeld te geven van hoe laag de neus staat met 35 mm banden.

Omdat de foto niet zo duidelijk is: het laagste punt van de neus zit ongeveer 7 cm boven de grond.

Exit PM 35-406 dus. Eigenlijk, omdat ik er tevreden van ben, wilde ik ze door een bredere versie van hetzelfde type vervangen, maar Fietser.be had ze niet en kan ze ook niet leveren. Daarbij zei ik het al: geen geduld. En om bandjes te laten opsturen terwijl er alternatieven voorhanden zijn, dat vind ik al te gek.

Dus verkocht Fietser me een setje amper gebruikte tweedehandse Schwalbe Marathon bandjes, ook weer in de maat 47-406.Die legde ik vandaag op de voorvelgen. Dat ging makkelijker dan met de PM's: Marathons leg ik met de hand op. De druk is op dit moment 4 bar. Het effect was meteen duidelijk op de neushoogte. Dat is duidelijk op de onderstaande foto.

Het laagste punt steeg van 7 tot bijna 11 cm ! Geen wonder dat verkeersdrempels, greppels en andere hindernissen minder een probleem vormen.

Tijdens een korte rit vanmorgen merkte ik meteen het verschil: veel minder rijgeluiden, meer comfort en de neus staat duidelijk heel wat hoger !

Qua grip zou dit in de winter toch ook een verschil moeten maken, want de Marathons tonen toch heel wat meer profiel. Hopelijk zijn ze even lekvrij.

recordmaand

Bij de Gentse Liggers houden diegenen die het willen hun maandkilometers bij. Sinds dit jaar doe ik dat ook.

Bij mijn maandtotalen zie ik alsmaar grotere afstanden verschijnen. Van januari tot maart was het maandgemiddelde zo'n 300 km, van april tot juni steeg dat tot 600 km, in juli was het al 700 km. Toen kwam de FAW erbij, met als resultaat dat ik in augustus 1170 kilometer aflegde. Een belangrijke oorzaak hiervan is dat ik sindsdien niet één tot twee, maar drie keer per week naar het werk fiets. Een eerste record dus.

Daarbij moet ik ook nog melden dat ik sinds de omschakeling naar Perfect Moirees op de trike, Perfect Moirees/Big Apples op de eFAW en Conti Sportcontact op de bukker, nog geen enkele lekke band had !

 

Het is even zoeken naar de juiste band, maar ik lijk er te zijn. Op elk van die fietsen lijken de banden een goede balans te vormen tussen lekbestendigheid, comfort en minimale rolweerstand.

Er zijn snellere banden dan die PM's en BA's, maar voor woonwerk is het allerbelangrijkste de betrouwbaarheid. Wat heb je aan snellere banden indien je elke week lek rijdt ? Dan ben je uiteindelijk meer tijd kwijt dan met een iets tragere band.

limiet bereikt

km: 650

De Alleweder rijdt nu op matig onderhouden Vlaamse wegen en niet langer op schitterende Friese fietspaden, dus wil ik testen of de Big Apple zijn reputatie waarmaakt.

Vandaag wisselde ik de banden vooraan: de Vredestein Perfect Moiree 35-406 gingen eraf en werden vervangen door Schwalbe Big Apples 50-406. 1 bar minder druk en 15 mm extra diameter zou het rijcomfort ten goede moeten komen. Volgens de informatie die ik las, zou dat dan nog moeten lukken zonder rendementsverlies. Wait and see.

De investering bedraagt ongeveer een kwartier tijd: de banden (6 stuks maar liefst) kreeg ik bij de fiets. Niet nieuw, maar bruikbaar.

De achterband is een zo goed als nieuwe Perfect Moiree 47-406. Die is dus dik genoeg.

Die limiet uit de titel slaat op het volgende: de 50 mm banden passen net binnen de wielkasten. Ik weet niet of 60 mm Big Apples er nog in zouden kunnen !

Vooral in de hoeken voor- en achteraan is er heel weinig speling. In de detailopname zie je dat nog beter.

Na een kwartiertje, waarbij ik andere klussen aan de fiets uitvoer, blijkt de linkerband leeggelopen te zijn. Geen probleem: met de compressor is de band zo weer op druk en dan kan ik uitzoeken wat de oorzaak is. Had je gedacht... Een keer de druk 4 bar bereikt (ik wilde tot  4,5 bar gaan) explodeert de binnenband met een luide knal, de BA springt van de velg en mijn oren fluiten. Nu moet ik geen oorzaak meer zoeken: over een lengte van minstens 20 cm is de binnenband opengesprongen.

Dat kan gebeuren. Vermoedelijk zat hij ergens klem of verdraaid.

Na vijf minuten ligt er een nieuwe binnenband op en kan ik de handel weer opblazen, deze keer zonder vervelende gevolgen gelukkig.

De eerste indruk tijdens een korte rit van enkele kilometers is dat de fiets stiller geworden is en dat ribbels minder klappen veroorzaken. Dat was ook de verwachting.

Een andere indruk, bij het doen van boodschappen, is dat de stabiliteit verminderd is. Voor de eerste keer lichtte de FAW een pootje in een bocht. Daarbij moet ik wel meegeven dat dit was met de bagageruimte boven het achterwiel vol voedingswaren. Dat betekent zeker een hoger zwaartepunt en dat zal ook wel meespelen. Toch lijkt de fiets meer geneigd tot kantelen in de bochten. Wat de snelheid betreft: dat wordt afwachten tot volgende week, bij de woonwerkverplaatsing.

drie weken met Vredestein Perfect Moirees

Op hetzelfde moment werden enkele zaken gewijzigd aan de trike:

• de Streamer ging eraf voor de rest van de zomer
• voor de allereerste keer haalde ik er ook de spatborden af
• de Schwalbe Marathon Plus vooraan en de Continental SportContact achteraan werden vervangen door Vredestein Perfect Moiree

Zonder Streamer oogt de trike veel compacter, lichter en eleganter. De Streamer is een puur utilitaire toevoeging, die de functionaliteit in de winter sterk verbetert: alle vormen van neerslag worden van mij weggehouden (behalve op hoofd en schouders) en het is een pak warmer. De nadelen zijn de toegenomen lengte, de relatieve kwetsbaarheid van de voorkant, het wat mindere zicht (ik moet het zitje dan ook rechter zetten) en het feit dat het gewicht en dus ook het zwaartepunt meer vooraan komt te liggen.

Zonder spatborden: dat is een puur esthetische operatie. Zo oogt de trike sportiever, sneller. De toegevoegde binnenschermen op de voorspatborden zorgen voor wat extra lawaai en dat verdwijnt natuurlijk ook nu. Aangezien volgende week weer wisselvalliger weer verwacht wordt, zullen ze er wellicht snel weer op staan.

De bandenwissel heeft wel heel wat impact. De Vredesteins worden momenteel gebruikt met een druk van 4 bar (tegenover 7 met de Marathons en Kojaks die er voordien op lagen). Na enkele weken valt er wel wat over te zeggen: de trike rijdt even lichtvoetig als met de Kojaks, maar zonder de daarbij optredende shimmy. Door de grotere diameter en lagere druk is het comfort een stuk verbeterd, zeker op minder goede wegen.

Qua bochtgedrag lijkt dit ideaal: ik merk meer en meer dat ik in snel genomen, korte bochten een wieltje licht. Dat is makkelijk te corrigeren door het gewicht te verplaatsen, maar vooral: het is te leuk om te laten !

Waar de Kojaks regelmatig aanleiding gaven tot snakebites (het waren ook maar dunne bandjes), merkte ik nog niets daarvan met de PM's. De lekke banden die ik had tijdens het ligfietstreffen - daarover meer in een latere post -, waren allemaal het gevolg van misplaatste zuinigheid van mijnentwege: in het vervolg werk ik enkel nog met nieuwe binnenbanden !

Over levensduur valt uiteraard nog niets te zeggen, met een paar honderd kilometer gelopen. De kostprijs is wel heel goed: € 18 per stuk bij Velomobiel in Dronten.

nieuw schoeisel

Kilometerstand: 4 600

Uiteindelijk is het toch gelukt: de Gforce Trike is uitgerust met Vredestein Perfect Moirées en meteen werd de fiets in zomertenu gezet.

Dat wil zeggen: de spatborden voor en achter zijn verwijderd. Dit was achteraan ook nodig om plaats te geven aan de toch weer bredere band. De huidige configuratie op dat vlak bestaat uit twee 47-406 vooraan (voordien 35-406) en een 47-559 achteraan (voordien een 42-559). Het doel: een beter compromis tussen baanvastheid, lage rolweerstand en comfort. Als het kan ook nog zo lekvrij mogelijk en sleetbestendig. Het ideaal - een band die op alle vlakken optimaal scoort - bestaat niet, maar beter dan wat erop lag mag geen probleem vormen.

Het resultaat, na een korte test van zo'n 20 km: de lichtvoetigheid van de Kojaks (waren 35-406, enkel vooraan) is er weer, het tempo lijkt hoger te liggen en - dit is uiterst belangrijk - de onstabiliteit en de shimmy van de Kojaks blijft afwezig.

Vandaag, dinsdag, reed ik ermee naar het werk. Het gemiddelde lag meteen hoger dan voor de wissel. Nu was het toch weer 26 km/u !

Dit is ergens onderweg deze morgen.

Vooraan lagen sinds enige tijd weer de originele Marathon Plus bandjes, maar die zijn toch aan het gaan. Ik leg ze opzij voor de winter. Achteraan lag er al een tijdje een Continental SportContact Reflex op. Die deed het heel behoorlijk, maar een energieke rijstijl en het geleverde vermogen (SPD-systeem laat me toe te duwen en te trekken, dus meer vermogen over te zetten op de aandrijving) zorgde toch voor een geregeld doorslippende band bij het aanzetten.

Voorlopig worden de Vredesteins getest met een druk van 4 bar, voor en achter.

Voor de aardigheid nog een beeld van de terugweg, vlak bij huis.

Tijdens het vervangen bleek de linkerrem aan te lopen. Na inspectie was de oorzaak snel gevonden: de wielas was wat losgekomen. 1mm meer naar buiten betekent meteen een verhoogde weerstand, omdat de remschijf wel op het wiel blijft, maar de klauw niet meebeweegt en de binnenste remplaat dus continu sleept.

De kopstanglagers, die de wielen met de spoorstang verbinden, beginnen ook wat tekenen van slijtage te vertonen. Die tekenen beperken zich nu nog tot wat gerammel, maar het houdt wel in dat ik dit in het oog zal moeten houden. Ik kan me voorstellen dat een toenemende speling zal betekenen dat de stuurprecisie eronder gaat lijden.

banden alweer

Ongelooflijk, he. Er komt geen eind aan het bandenverhaal.

Tot nu toe testte ik twee types banden uit vooraan. Achteraan ligt nog altijd de originele Kenda Kwest High Pressure om.

Kenda Kwest High Pressure 100 PSI

Om even te recapituleren: toen ik de fiets kocht, lagen er Schwalbe Marathon Plus 35-406 bandjes op vooraan (en de Kenda achterop).

Schwalbe Marathon Plus

Voordelen zijn de quasi onverslijtbaarheid van het loopvlak en de bijna absolute lekvrijheid. Nadelen de hogere rolweerstand (of mindere snelheid voor eenzelfde inspanning) en - bijna enkel op een driewieler (trike of velomobiel) merkbare - mindere laterale weerstand. Dat laatste betekent dat de banden in een genomen korte bocht beginnen uit te breken.

Vorig voorjaar werden deze vervangen door Schwalbe Kojak, in dezelfde 35-406, maar in vouwband-uitvoering.

Schwalbe Kojak

Kojaks zijn slicks, waarvan meestal gezegd wordt dat ze het enkel goed doen op droog, vlak wegdek. Wel: de Kojaks maalden niet om regen of sneeuw, modder of gravel. De zijdelingse grip was spectaculair veel beter: een bocht op twee wielen nemen is absoluut geen probleem en de bochtensnelheid kon véél hoger. De rolweerstand was ook merkbaar lager (meten deed ik niet, dat laat ik aan Wim Schermer over), wat maakte dat de gemiddelde snelheid voor de woonwerkverplaatsing zo'n 2 à 3 km/u hoger lag, of zo rond de 8 %. Dat is dus de moeite, want het scheelt wel wat in tijd.

Helaas heeft de medaille ook een keerzijde: om de haverklap lek (ondanks de bandendruk van 7,5 bar) en heel onrustig sturen, wat erg vermoeiend is. Lek betekent zowel doorboringen als snakebites. Dat laatste kan ook aan de velgen liggen, da's moeilijker te vergelijken. In elk geval zijn de Marathon + op dat vlak veel betrouwbaarder.

De Kojak is duidelijk ook ontwikkeld met een zo laag mogelijke massa in het achterhoofd, dus de wangen zijn flinterdun. Er ligt niet meer dan een vliesje op het canvas (of wat er ook gebruikt mag worden) en dat raakt héél snel beschadigd. In het loopvlak zijn op goed een half jaar heel wat putjes en sneetjes te vinden. Neen, qua kilometeraantal zullen ze niet kunnen tippen aan de Marathon Plus.

Nu wil ik dus banden omleggen die de voordelen van beide verenigen: behoorlijke slijtageweerstand, zo lekvrij mogelijk (lek herstellen betekent veel tijdverlies, zelfs indien je enkel een nieuwe binnenband hoeft te steken), goede laterale weerstand (= hoge bochtensnelheid), lage rolweerstand en geen negatieve invloed op het stuurgedrag. Om de lat nog hoger te leggen, wens ik ook het rijcomfort te verhogen, dus moeten het ballonbanden worden. En als het even kan nog betaalbaar ook.

Dan komt de Vredestein Perfect Moiree in het vizier.

Vredestein Perfect Moiree

Probleem: ik kan ze wel bestellen bij Velomobiel in Nederland, maar mijn fietshandelaar beloofde me vorige maand dat hij ze me binnen de week kon bezorgen. Een prijs had hij op twee dagen, naar zijn zeggen. Ik wacht nog steeds...

Het doel: 47-406 vooraan en meteen een 54-559 achteraan. Nu ligt achterop een 32-559.

Nog even over die Kenda: smal, hoge druk en naar mijn indruk een harde compound. Dat betekent een erg slijtvaste band, een lage rolweerstand (dat is een gevoel, want ik heb nog niets vergeleken), maar weinig grip en nog minder comfort. Ik heb er nu bijna 4000 km mee gereden en ik heb er absoluut geen idee van wat de vorige eigenaar er al mee deed, dus qua slijtvastheid zit het wel snor !