Het gaat vooruit: elektrango (2)

Rij-ervaring

"The proof of the pudding is in the eating". Over naar de praktijk.

Instappen in de Mango gaat probleemloos: de instapopening is behoorlijk ruim. Het enige "probleem" (maar het went snel) is dat je bij het in- en uitstappen niet om het even waar je voeten mag plaatsen: op het zitje of op de brug, maar nergens anders. Je zou erdoor kunnen trappen. Dat is de tol die je betaalt voor de glasvezel/epoxy-koets met een laag gewicht.
Het stuursysteem ken ik al van eFAW, het zitje voelt goed aan en de bedieningen zitten op de juiste plaats.
Een proefrondje over het bedrijfsterrein voelt meteen heel vertrouwd aan: elektrango vertoont hetzelfde stuurgedrag als eFAW, maar de fiets bolt duidelijk makkelijker. Wel valt op dat de draaicirkel vrij groot is. Harry zegt later dat hij wat geëxperimenteerd heeft met de ophanging en dat daar waarschijnlijk wat fout gelopen is.
Kort gezegd: de Mango biedt eenzelfde rijervaring als eFAW, maar dan met een duidelijk verbeterde efficiëntie.

Dan zetten we aan: een rondje Groningen en ruime omgeving van 30 km, met Gert Jan als gids.

De elektro-aandrijving laat zich meteen merken. Dat wil zeggen: je hoeft niets bijzonders te doen en je hoort er absoluut niets van, maar de fiets versnelt veel beter dan wat je van je eigen input zou verwachten. Ik kan het best vergelijken met de wind die het zeil van je boot doet opbollen: amper geluid, geen trillingen, enkel versnelling.

Het systeem kent twee nadelen:

• door het gebruik van een koppelsensor in de trapperbehuizing voelen de trappers wat sponzig aan. Dat is even wennen en je merkt dat er geen directe verbinding is met de ketting.
• bij het stoppen met trappen werkt de motor nog heel even door. Daar moet je rekening mee houden, want je fiets rijdt nog net wat langer door dan je zou verwachten. Eigenlijk klinkt het veel erger dan het is: je leert dit heel snel te gebruiken.

Maar wat meer doorweegt: het heeft onmiskenbare voordelen ook.

• Het werken met de koppelsensor en instelbare assistentie maakt dat je er, eens gestart, geen omkijken meer naar hebt.
• De motor doet zijn werk. Onhoorbaar, onverstoorbaar en heel geleidelijk.

Zoals elk systeem heeft ook dit voor- en nadelen. Ik ben er nog niet uit wat het beste is. Bij Sinner vertelde men me dat het (nog) niet mogelijk is om vooraan met meerdere bladen te werken, omdat er geen mogelijkheid is om een voorderailleur te monteren.

Op de tussenas is de beperking dat het grootste tandwiel max 32T mag zijn. De reden hier is alweer de derailleur: indien er meer tanden zijn, is er onvoldoende plaats voor de derailleur, die tegen de koets zou komen. Standaard zit er een 11/32 cassette in. Je kunt natuurlijk aan de uitgaande kant nog een ander tandwiel steken en ook op de motor kun je variëren, maar het bereik wordt hierdoor niet uitgebreid. Wil je dat, dan moet je naar een Rohloff gaan. In een vlakke omgeving maakt het wellicht niets uit, maar voor wie in heuvels of bergen wil rijden, zal het wel belangrijker zijn om een groter bereik te hebben.
Zonder e-drive geldt die beperking niet, want dan kun je vooraan met meer bladen werken.Anderzijds zorgt het extra vermogen van de motor dat je met een beperkter bereik ook toekomt, met beperkingen qua trapfrequentie. M.a.w. je moet kiezen: je bereik is beperkt. Ofwel ga je dan voor kortere verzetten, waarbij je aan snelheid inboet (of je moet extra snel gaan draaien), ofwel ga je voor langere verzetten, maar dan moet je heel traag malen bij bergop. Of je kiest voor een Rohloff, dan heb je een ruim bereik.

Het rijgedrag is, zoals al gezegd, herkenbaar. Ik merkte het ook aan Gert Jan die voor me uit reed. Het directe stuur doet de fiets wat slingeren: de rechtuitstabiliteit is niet van hetzelfde niveau als bij de WAW. Die laatste heeft ook duidelijk een lager zwaartepunt en ik kan me niet herinneren dat ik daarmee in de bochten heen en weer schoof op het zitje. Sinner vangt dit op door schuimblokken ter hoogte van de schouders.
Zoals een collega me achteraf zei: waarschijnlijk vind je geen enkele velomobiel die je de stabiliteit van de WAW geeft (misschien de Milan ?).

De rijgeluiden zijn dan weer minimaal: bij een Mango zit je met je hoofd buiten (zonder kap, wel te verstaan), terwijl je in de WAW een deel van de koets naast je oren hebt. Ook op een eind klinkers bleven de rijgeluiden binnen de perken en de vering deed zijn werk zonder op te vallen. Enkel de koets liet zich af en toe horen met wat resonantiegeluiden.

Een typisch beeld van een Allewederrijder bij mooi weer is "ellebogen buiten". Dat kan, omdat het zitje vrij hoog gepositioneerd is en de instapopening laag uitgesneden: je zit met je schouders boven de opening.
Dat lukte me bij de Mango niet: de zijkanten zitten te hoog voor mij. Bij de WAW kan het trouwens ook niet: de Alleweder lijkt een uitzondering wat dit betreft. Hij heeft ook zijn verdiensten...

Qua zicht scoort de Mango behoorlijk. Dat is natuurlijk individueel verschillend: de lengte van je bovenlichaam bepaalt hoe ver je uit de koets steekt en dus hoe het zicht vooruit is. Met de nieuwe aerotop zou dit wellicht nog een stuk beter moeten zijn.

Besluit

Ik twijfel. Wat de elektro-aandrijving betreft, heeft Sinner hier een prima systeem geïntegreerd. Je hebt er geen omkijken naar. Enkel op tijd en stond de accu laden (Harry maakt gebruik van twee 16 Ah accu's en haalt zo 200 km op zijn sloffen), meer is er niet aan. Wat de levenduur betreft, blijft het natuurlijk afwachten.

Op het vlak van rij-eigenschappen ervaar ik dit als een "mixed bag". Positief is dat de Mango stil rijdt, vergeleken met de WAW en de Alleweder.
Stil betekent hierbij meerdere elementen:

• geen geluid van de motor
• weinig transmissiegeluiden (ketting, tandwielen, schakelen, ...)
• de romp lijkt ook weinig lawaai te produceren of over te brengen

De wegligging leek prima, hoewel ik geen echt korte bochten kon maken (probleem met dit specifieke exemplaar) en ook geen bochten op hoge snelheid kon proberen. Dat is een probleem met elke test: eigenlijk zou je iedere VM op hetzelfde traject moeten kunnen proberen. Liefst dan nog op een traject dat je goed kent, zoals mijn woonwerkroute.
Ik kan dus niets zeggen over de bochtstabiliteit, noch over stabiliteit aan hoge snelheid. De oneffenheden van de weg werden wel behoorlijk gefilterd. Ook de bodemvrijheid leek, op dit korte testtraject, voldoende.
Op de afwerking valt niets aan te merken. Alles wat je je kunt wensen zit erin; alles is netjes afgewerkt; de meeste bedieningen zijn heel logisch geplaatst en binnen handbereik. Er zijn geen scherpe randjes, geen schurende kabels, geen slordigheden.

Er moet duidelijk nog meer getest worden. Zoals de zaken er nu bij staan en met de ervaring die ik heb, is de Mango puur functioneel een mooie machine. De techniek is verzorgd en goed uitgewerkt. De tussenas zorgt voor de afscherming van wat gevoelige onderdelen en de fiets is erg compleet. Een prima werkpaard voor elke dag dus.

Om ermee te rijden, is elektrango eerder onopvallend. Hiermee bedoel ik: er zijn geen punten die opvallen in positieve of negatieve zin. Misschien is net dat de sterkte van het concept.
Ook positief is de compacte koets. Daarmee voldoet die aan één van de belangrijke punten op mijn lijst: compact van buiten en ruim vanbinnen.

En toch, net zoals bij de WAW, zijn er een aantal punten waarvan ik denk: "neen, dat zal me na verloop van tijd ergeren". Het lijkt op een queeste, de speurtocht naar de heilige graal: misschien bestaat de ideale VM (voor mij dan) enkel in mijn geest. Na het testen van alle modellen die me lijken te voldoen aan het "lastenboek", zal gekozen moeten worden voor de velomobiel die dit ideaal het dichtste benadert.