Essentiële verplaatsing

De regels in België zijn in het begin van deze week heel strikt geworden. Ze zijn nog niet zoals in Frankrijk, waar je een 'permis' (een geschreven toelating) moet hebben om je huis te mogen verlaten, maar het lijkt er wel op.

Kort: enkel essentiële verplaatsingen zijn toegelaten. Dat wil zeggen dat je de auto enkel uit mag halen om eten te kopen, naar het werk te gaan (hoewel telewerken sterk aanbevolen is) of andere hoogstdringende zaken.
Daarnaast wordt wel aangeraden om te wandelen of te fietsen. Dat kan in gezinsverband (de scholen zijn dicht) of met één vriend of vriendin. En jawel: sindsdien zie ik hier de politie geregeld patrouilleren.

Toen ik gisteren mijn voedselvoorraad wilde aanvullen, vond ik in het warenhuis de eieren enkel nog in dozen per 12. Wat moet ik als alleenstaande met zo'n massa eieren? Ze bleven dus mooi in de winkel.

Vandaag kreeg ik een seintje: iemand had eieren teveel. Of ik er wat van wilde? Natuurlijk. En het gaat om voeding, dus met een beetje goede wil kan je dit beschouwen als een essentiële verplaatsing. Een ommetje van pakweg 14 km: daar neem je toch de fiets voor? Dat wordt dan ook nog aangemoedigd door onze overheid.

Dus - het is droog en relatief mooi weer - haal ik de trike weer van stal. Eerst steek ik een box met dvd's bij mijn ouders binnen en dan gaat het verder om eitjes te halen. Het is rustig op de baan. Amper auto's, weinig fietsers en voetgangers. Iedereen zit binnen te wachten tot de plaag voorbij is. Dat is ook wat we moeten doen: zo weinig mogelijk contact om besmetting te vermijden.

Voor de terugweg kies ik voor een ommetje. De verleiding is te groot.

Daar, aan de overkant van de Schelde, ergens achter de bomenrij, moet ik zijn. Het is een beetje fris, maar hier heb ik de wind in de rug. Twee keer: echte wind en ondersteuning, maar die staat op niveau 2 van de 5. De motor levert zo'n 80 à 100 W extra.

Hier ben ik alweer aan de 'goede' kant, maar weer wordt een ommetje gemaakt. Een stukje onverhard kan er altijd bij. De assistentie en de vering rondom maakt dit allemaal licht verteerbaar. Op deze paden kom ik welgeteld één wandelaar tegen die zijn hond uitlaat.

Net op tijd kom ik thuis: het begint te druppelen. Het is weer tijd voor het sociale isolement. Maar nu mét eitjes...

Fietsen in coronatijd

Dat COVID-19 heel wat consequenties heeft voor ons gedrag is ondertussen al duidelijk doorgedrongen.

Bij ons op het bedrijf is beslist dat iedereen die dat kan thuis moet werken. In de praktijk, in een IT-bedrijf, is dat dus zowat iedereen. Maar dat houdt in dat ik mijn huis niet meer verlaat. Dat is natuurlijk wel mee de bedoeling, maar een mens moet toch al eens een frisse neus halen.

Vandaag, met een heerlijk lentegevoel in de lucht, haalde ik na de werktijd de trike uit de garage - eindelijk, na een lange winter - om wat post in de bus te steken bij zoonlief. Die woont aan de andere kant van Gent. Zo kon ik meteen zien wat de recente maatregelen als gevolg hebben in een druk bezochte stad.

Het stadscentrum bruist normaal van de activiteiten: Gent is een toeristenstad met heel wat bezienswaardigheden. Maar vandaag? Vandaag was dat centrum akelig leeg. Alle winkels en horecazaken zijn dicht, dus de locals hebben geen enkele aanleiding om in dat centrum te komen. De toeristen blijven ook weg, want ook hotels zijn open, maar mogen geen restaurant openhouden.

Al dat volk lijkt naar de stadsrand te trekken, want toen ik met een omweg over het jaagpad langs de Schelde naar huis reed, bleek dat veel drukker dan het stadscentrum. Wandelaars en fietsers, alleen of per koppel, maar vaak op ruime afstand van elkaar.

Aangezien iedereen blijkbaar kiest voor de verharde asfalt- en betonpaden op het jaagpad en het natuurpark in de buurt, reed ik over de halfverharde paden. Helemaal alleen.

En wat doe je dan als je uitgedaagd wordt door een heuveltje met een uitzicht over het hele gebied? Juist: naar boven fietsen. 

Leve de rondom geveerde trike! Leve de assistentie! En dan de beloning: het uitzicht op de top.

Om af te sluiten, volgde nog een eindje licht onverhard.

Ver was het niet, pakweg 20 km, maar het deed goed om buiten te zijn, om te bewegen. Wie weet, mogen we dat volgende week niet meer. Net zoals nu in Italië. Dus geniet ik ervan zo lang het kan en mag.

Elektrische ellende

Neen, met de E-Orca gaat alles goed, dank je.

Er staan nog andere fietsen in de garage en hoe meer fietsen, hoe meer kans op defecten. Hoe meer onderdelen op een fiets...

Eén ervan begon vorige zomer moeilijk te doen. Daarna werd het enkel erger. Mijn dochter en haar vriend woonden vorig jaar een een klein half jaar bij mij in. In die periode maakte ze geregeld dankbaar gebruik van mijn Heinzmann pedelec die in 2017 als 'project' in huis kwam: de bracketas met ingebouwd elektronica was helemaal aan gort gedraaid. Die heb ik vervangen en de fiets reed daarna heel aangenaam.

In december signaleerde ze dat de ondersteuning af en toe uitviel. Vervelend, zo'n intermitterende fout, want toen ik ermee reed, deed die het normaal... Maar dat duurde niet lang en het ging van kwaad naar erger. Vorige maand wisselde de assistentie voortdurend tussen ondersteunen en regeneren. Dat is pas vermoeiend rijden.

Na een mailtje naar de importeur in de UK, die ik van de vroegere herstelling kende, kwam de suggestie om de connectoren tussen het achterwiel (waar de motor zit) en de controller - bij de accu, op de onderbuis - los te maken, te reinigen en weer te verbinden. Wellicht een slecht contact dus. Dat kan gebeuren in de winter. Pekel en zo, weet je wel.

Dat had wel resultaat, maar niet zoals verwacht: nu doet de ondersteuning niets meer.

Gelukkig is de Britse importeur heel bereidwillig om te helpen. Op basis van zijn suggesties:

• contacten van de accu controleren op corrosie of slechte contacten
• multistekker vanaf de naafmotor naar de controller uitmeten
• checken of de 'walk assist' het nog doet

Slecht contact is meestal vrij eenvoudig op te lossen. Indien de kabel onderbroken is, zijn er weer wat opties:

• in het beste geval kan een nieuwe kabel in de plaats komen
• zit de onderbreking in de motor, dan moet die vervangen worden

Na meten en zoeken was de conclusie: waarschijnlijk een defect in de accu. Ook dit werd weer in fasen aangepakt. Eerst maakte ik de behuizing open. Dat is al een geduldwerkje, want de schroeven zijn diep verzonken en de openingen waar ze in zitten, zijn daarna dichtgemaakt met een goed klemmend rubberstangetje.
Een visuele controle bracht niets bijzonders aan het licht: er waren geen draden los, de zekering (40 A autozekering) was nog in orde en alles zag er goed uit. Daaruit valt af te leiden dat - als het aan de accu ligt - hoogstwaarschijnlijk het Battery Management System (BMS) er de brui aan gegeven heeft. Hoe je dat te weten komt: vervangen en uitzoeken of dat een verschil maakt.

Optie 1 hierbij: de accu héél degelijk inpakken en naar het Verenigd Koninkrijk verzenden. Héél degelijk, of de accu raakt onderweg waarschijnlijk gesloopt.
Ik ging voor optie 2: vader is stilaan expert in oplaadbare accu's, dus stak ik de geopende accu bij hem binnen en hij gaat ermee aan het werk.

Een opengemaakte Heinzmann pedelec accu (cellen van het Europese BMZ)

Nu is het even afwachten en hopen dat de oorzaak gevonden wordt. Het kan namelijk ook nog de controller zijn, of een breuk ergens in de bedrading of iets los in de motor...

Een keer de ondersteuning weer werkt, moet de aandrijflijn een groot onderhoud krijgen: nieuwe ketting en cassette en een smeer- en afstelbeurt voor de bottom bracket.

Update

Na een dag had ik een verdict: het BMS is stuk. Aangezien dit een printplaat met IC's en smd componenten is, kan dit enkel vervangen worden als geheel. Een nieuwe is al onderweg uit de UK. Nu is het afwachten of daarmee alles weer in orde is.  Kostprijs: € 125