separatisme

Het past helemaal in het huidige plaatje: "alleen doen we het beter". Vlaanderen is een zakdoek groot, maar binnen die zakdoek heb je zelfs in het kleine ligfietswereldje allerlei fracties. WOL is daar eentje van: de West- en Oost-Vlaamse Liggers...
Eigenlijk is het puur praktisch: het is meestal te ver om aan ritten aan de andere kant van het land deel te nemen (maar iedereen blijft welkom), dus wordt binnen een beperktere kring georganiseerd.

Binnen WOL bestaat al een tijdje de traditie van "doortrapperstochten": geen toeristisch ritje met op tijd en stond een stop om de inwendige mens te versterken, maar starten en rijden tot aan de aankomst. Gelukkig wordt daarbij telkens de snelheid van de traagste als maatstaf genomen.

Vandaag was er weer zo eentje: een frisse ochtendrit van 42 km ten oosten van Gent. 42 km, dat is een rit van grofweg 2 uurtjes. Na de ongewoon warme novembermaand lijkt het nu toch wat winterser: temperatuur iets boven het vriespunt, nevelig en alles grijs. De bladeren aan de bomen tonen alle schakeringen van groen (weinig) over rood tot bruin.

Dagthema: mistig, duister en vochtig

Geen wind, geen verkeer en een beperkt zicht.

Ik twijfelde nog even, maar de Kobra is echt geen fiets voor zo'n omstandigheden. De E-Orca dus maar weer, deze keer wel zonder dakje, want dat praat makkelijker.

Met vier zijn we. Antony is van Oudenaarde komen fietsen (chapeau) en de rest zijn locals: Ronny moet niets meer doen dan naar het andere eind van zijn straat rijden om aan het startpunt te komen. Voor mij is het amper twee kilometer ver en Paul moet er zowat negen doen.

Select groepje: Paul en Ronny voorop, Antony op de trike erachter.

De eerste helft van de toch slingert door "den buiten" ten oosten van Gent. Betonwegen, haakse bochten, modder op de weg en zelfs een pokdalig stukje onverhard.

Al daverend foto's maken valt niet mee

Het lijkt alsof we alleen zijn op de weg, op wat schaarse mountainbikers na.

Antony voorop, Ronny volgt op de volgeveerde Grasshopper

Paul had het wat moeilijker: op racebandjes wordt dit glibberig

Hier en daar, waar we een drukkere weg kruisen, valt het op dat verlichting met dit weer essentieel is.

Lang leve de led-verlichting

Halfweg, in Schellebelle, komen we op heel bekend terrein: het jaagpad langs de Schelde. Deze keer is het stroomafwaarts van Gent. De Zeeschelde dus.

Nu wordt het makkelijk: we volgen het jaagpad stroomopwaarts en komen zo zonder enige moeilijkheid aan ons vertrekpunt aan.

Met dank aan Ronny om de rit uit te tekenen (en te verkennen) en aan Antony en Paul voor het gezelschap.

Voorgoed?

Ook hier was het rustig op de blog deze week. De reden was dat dit voor het werk veel minder het geval was: twee dagen opleiding geven op verplaatsing, dat betekent twee dagen om 5u30 de deur uit en rond 19u30 weer thuis. Dan is er weinig tijd over voor extraatjes.

De dag tussenin, woensdag, had ik afgesproken met Ben, bij Fietser.be, om het lichtmastprobleem voor eens en altijd op te lossen.

Dat lichtmastprobleem, dat was het probleem dat de mast het aanhechtingspunt teveel belastte, waardoor de blindklinkmoer losgetrokken werd. 

De mast was om die reden tijdelijk gedemonteerd en ik voelde me even tijdelijk minder zichtbaar in het verkeer.

Maar goed: Ben - die altijd vol eenvoudige, creatieve oplossingen zit - zou dit varkentje wel even wassen. Hij ging na wat nu eigenlijk het probleem was, bekeek de diverse opties en kwam met een poepsimpele manier om voor een onwrikbare bevestiging te zorgen.

Het gat dat er al was, zit net achter de rolbar. Net in het midden is daar een V-vormige opening in gemaakt waar de kabelbundel uitkomt die het achterlicht en de achterste knipperlichten bedient. Onderaan in die rolbar werd een gaatje geboord, waar de draadstang door zou komen.

Moer op uiteinde draadstang, onderaan de rolbar

Hetzelfde van onderuit gezien.

Waar voordien enkel die ene millimeter glasvezel/epoxy de mast in toom moest houden (wat dus niet lukte), zijn de taken nu verdeeld: door een gat in de huid en een tweede onderaan wordt de draadstang gestabiliseerd. De moer onderaan dient nu enkel nog om het geheel vast te klemmen. Een buis is hier ook veel geschikter voor dan glasvezel.

Onder de mastvoet is een kunststof halfhard schijfje gezet om de druk wat beter te verdelen.
 

Op mijn verzoek is de mast ook 10 cm ingekort: nu meet die nog 17 cm. Dat bleek voldoende om het voorste licht over het dakje te laten schijnen.

Het lampje is zichtbaar boven het dakje.

Het resultaat? De mast is onwrikbaar vastgeklemd. Als ik ertegen duw, beweegt de hele Orca.

Het resultaat: een ingekorte en stevig vastgemaakte mast met Comet lampjes

Thorca

Via mail kreeg ik een foto binnen van de Orca van Thor, uit Denemarken.

Foto ontvangen van Thomas Henning

WAW 4.0 nr 225

"Maidentrip" had ook de titel kunnen zijn.

Louis ontdekte vorig jaar het bestaan van velomobielen en kocht een WAW 3. Helaas maakte een achteruitrijdende vuilniswagen een einde aan het sprookje: de WAW was op slag 30 cm korter geworden.

Na lang wachten stond een nagelnieuwe WAW 4.0 met het serienummer 225 voor hem klaar. Weer een "mooie rooie".

Laatste afstellingen door Brecht

Die zou hij vandaag bij Fietser.be in Gent afhalen om ermee naar huis, bij Kalmthout, te rijden.

Dat Louis gelukkig was, dat is evident.

Van Gent naar Kalmthout, da's een flinke eerste rit (en ik kan het weten).

De start van de eerste rit

Gert Jan had aangekondigd dat hij Louis wel de weg wilde tonen en via de Schelde zouden ze huiswaarts gaan. Ik stelde voor om het eerste eindje, vanaf de start tot in Wetteren, te gidsen.

Het kleine eindje dat ik meereed, pakweg 15 km, ging niet zonder horten of stoten.

Lekke banden bestaan bijna even lang als fietsen

Als het euvel hersteld was, maakten we van de pauze gebruik om de velomobielen samen te vereeuwigen.

Louis en Gert Jan

Louis en Jan

Schitterend weer, een bijna ideale ondergrond, niet druk en een prachtige omgeving. Als je dan in aangenaam gezelschap een eindje kunt fietsen, kan de dag niet meer stuk.

Ik wens Louis nog veel aangename kilometers met zijn nieuwe voertuig.

stapje terug

Onlangs vertelde ik over de verbeterde zichtbaarheid van de Orca, door het toevoegen van een aluminium mast achter de kap met daarop een wit en een rood knipperend licht.

Nadien werden de lampen verticaal geplaatst, voornamelijk om esthetische redenen

Daarop kreeg ik veel positieve opmerkingen van andere weggebruikers (collega's op het werk, op de sportclub, ...). Of het objectief gezien iets doet, is een andere zaak. Het feit dat dit geapprecieerd wordt als een inspanning voor de veiligheid, is echter minstens even belangrijk.

Hier zie je de onderdelen waarmee de mast samengesteld werd.

• een eind (27 cm) aluminiumbuis
• twee uiteinden (standaardmateriaal van Fietser.be voor de WAW spiegelsteunen)
• een eind M6 draadstang
• twee moeren, waarvan één met borgring

Maar er blijkt een conceptfout in te zitten: de combinatie van ultrastijf aluminium, de lengte van de mast en de bevestiging op de eerder flexibele glasvezel/epoxy-huid van de Orca zorgt voor moeilijkheden.

Het begon een week geleden, toen ik merkte dat de lampen niet meer recht naar voor en achter stonden, maar wat verdraaid waren. De mast zat niet meer zo vast als het hoorde.
De eerste keer kon ik hem nog wel vastzetten, maar algauw bleek dat de blindklinkmoer niet meer vastgeklemd bleef.
Een poging om die weer vast te zetten (een bout met ring erin en aandraaien) liep falikant af: er sprongen stukken gelcoat af, maar de moer bleef even los zitten.

De mast werd dus verwijderd om verdere schade te voorkomen.

Naast de combinatie van stijf aluminium en flexibeler glasvezel, zijn er wellicht nog enkele oorzaken te bedenken.

• de lengte van de mast, gecombineerd met de massa van de lampjes (niet zo groot, maar toch voldoende) zorgt voor een flinke belasting van het hechtpunt.
• door de bolle vorm van het contactvlak wordt dat eigenlijk gereduceerd tot twee kleine contactpunten, die zwaar belast worden.

Nu moet ik even bekijken hoe ik het systeem kan verbeteren. Het principe van knipperlichten bovenop de velomobiel blijkt waardevol, dus dat moet behouden blijven. De technische uitwerking moet wel verbeterd worden.
Dat kan door het contactoppervlak te vergroten (hoe?), waardoor de belasting vermindert of ook door de beweging van de mast op te vangen door ten flexibeler verbinding.

Wordt vervolgd.

"Orca's in de wereld": update

De pagina met het overzicht van de Orca's is sinds vandaag sterk uitgebreid: nu staan ze er allemaal op, met dank aan André Vrielink van Flevobike, die me een overzicht bezorgde.

Bij de meesten is de informatie beperkt: serienummer, productiedatum (tot nr 23), kleur en land van bestemming.

Voor de rest van de informatie blijft het afwachten of/tot de eigenaars zich melden.

Ook de pagina met tips en trucs wordt stilaan vollediger. Hopelijk groeit die stilaan uit tot een volwaardige handleiding. Daarvoor zullen we wellicht met enkelen de handen in elkaar slaan.

Dilemma's

Hoewel ik toen eigenlijk ziek was (ziek geworden ter plaatse), heb ik wel leuke herinneringen overgehouden aan de OBT van 2012.

Vorig jaar lukte het niet om een aantal redenen, maar deze keer... Op 28 december vindt alweer de jaarlijkse Oliebollentocht plaats. Ik heb wel zin om te gaan.

Met de E-Orca naar Nijmegen, dat moet kunnen, toch? Als ik dan even reken: pakweg 200 km, dat betekent een dag rijden. Dus op zaterdag tot daar in de buurt, op zondag even de Oliebollentocht meerijden en op maandag weer huiswaarts. Perfect haalbaar.

Maar het wordt minder haalbaar indien het weer echt tegenzit. Stel dat het sneeuwt of onweert, dan is 200 km wel erg hoog gegrepen en al helemaal indien er 10 cm sneeuw zou liggen. Dat is weinig waarschijnlijk, maar wel mogelijk.

Een alternatief is meeliften met iemand die plaats heeft voor mij en de Orca. Misschien kan ik wel een auto lenen en de Orca in een aanhangwagen meenemen; dan kan alles netjes op één dag, maar eigenlijk vind ik het wel bizar om even 400 km met de auto af te leggen voor een fietsrit.
Nog een alternatief is niet gaan, maar dat is het minst aantrekkelijk, want het is altijd leuk om weer met een bende velonauten op te trekken.

 

Technisch eerder verschillende oplossingen

Eerst een voorbeeld uit de vooroorlogse racerij, zoals ik het meen begrepen te hebben. In races gaat het uiteraard om winnen, om de snelste te zijn. Dat is in de autoracerij niet anders en daar gaat het al meer dan een eeuw zo.

Het klassieke voorbeeld komt uit de wedstrijden aan de vooravond van de tweede wereldoorlog. Aan de ene kant had je het Duitse gedachtegoed, vertegenwoordigd door Mercedes Benz en aan de andere kant het genie van Ettore Bugatti. Mercedes redeneerde: willen we sneller gaan, dan moeten we meer vermogen produceren. Grotere motoren, compressoren, ... Dat was het streven. Bugatti, bekend om de elegantie van zijn wagens, bekeek het anders: moet het sneller, dan maak ik de wagens lichter en met minder luchtweerstand. Natuurlijk ligt het in het echt wat genuanceerder, maar dat lijkt toch het uitgangspunt geweest te zijn.

Hetzelfde heb je in het fietswereldje, maar dan niet enkel vanuit het perspectief van de fabrikanten bekeken. Fietsen zit in de lift, dat is zeker. Als ik het vanuit het nauwe, Gentse standpunt bekijk - daar beschik ik over cijfers - neemt het aantal fietsers al jarenlang telkens toe. Maar: hoe langer de afstand wordt, hoe groter het verschil in verplaatsingstijd tussen auto en fiets. Nu groeien die ook naar elkaar toe omdat de wegen dichtslibben, maar het verschil is er wel. De oplossing ligt voor de hand: maak de fiets sneller en dan wordt die ook op langere afstand een haalbaar alternatief.

De industrieel-commerciële oplossing kennen we ondertussen al: de steile opkomst van de e-bike toont duidelijk dat hier een populair alternatief geboden werd. De evolutie gaat pijlsnel, zo snel dat de wetgever het allemaal niet kan volgen. Na de e-bike kwam, heel logisch, de speedelec: meer vermogen en dus sneller. Dat is de Mercedes Benz oplossing.

Het alternatief komt uit een voor Jan-met-de-pet onbekende hoek: de ligfietswereld. Waar je met een speedelec 350 w (legaal grijze zone) of meer nodig hebt om 40 te rijden - bovenop het vermogen dat je zelf levert -, haal je met een moderne, sportieve velomobiel zonder veel inspanning die snelheid zonder ondersteuning... Daarenboven lig je veel comfortabeler en ben je beschermd tegen de elementen.
Zo'n voertuig heeft wel een belangrijk nadeel tegenover de speedelec: de kostprijs ligt aanzienlijk hoger.
Wat de vermogens hier betreft: kijk maar eens naar deze mooie samenvatting van Wim Schermer.

Een voorbeeld: aan de ene kant heb je de Riese und Müller Bluebike Cruiser.

Daar tegenover plaatsen we voor het gemak een Milan GT.

De eerste heeft een ondersteuning van 350 W (Bosch middenmotor) en de laatste is een pure HPV. De eerste haalt, bij vol vermogen en een snelheid van 40 à 45, net 40 km op een acculading (als het niet te koud is). Dit weet ik uit welingelichte bron: een gebruiker van zo'n Cruiser. De Milan GT heeft 150 W nodig, door de fietser geleverd, om 50 km/u te halen... Met enige training is 150W continu vermogen  haalbaar. 500 W (motor + eigen vermogen) tegenover 150 W dus, waarbij de eerste dat gedurende maximum 40 km volhoudt en de tweede een pak meer.

Stellen we die twee tegenover elkaar, dan kost de Milan, zonder opties, zowat het dubbele. Anderzijds, omdat het een velomobiel is, is de inzetbaarheid veel minder afhankelijk van de weersomstandigheden en is het comfort niet vergelijkbaar. De rekening maken is natuurlijk niet eenvoudig, maar ik kan me voorstellen dat die, na pakweg vijf jaar, ongeveer gelijk uitkomt. Door het koetwerk is een velomobiel al veel minder onderhoudsgevoelig en doordat je zomer en winter kunt rijden, zal hij ook een stuk beter inzetbaar zijn voor woon-werk verkeer.

De problemen die zich hierbij stellen:

• Jan-met-de-pet koopt liefst hetzelfde als iedereen in de straat, maar dan net wat beter (De Blue Label Cruiser dus)
• stap binnen in de fietsenzaak en je kunt bij wijze van spreken op je Cruiser terugkeren. Op je DF of Milan zal je enkele maanden moeten wachten. Onmiddellijke behoeftenbevrediging is nog altijd een belangrijk aspect
• het klassieke "fear of the unknown" 

Als je nu, los van de wetgeving, een Milan uitrust met een ondersteuning, dan is die 45 voor iedereen haalbaar en dan heb je een voertuig dat zomer en winter bruikbaar is, veiliger,  comfortabeler en met een veel grotere autonomie.
Hetzelfde verhaal gaat natuurlijk ook op voor andere speedelecs versus andere velomobielen.

Nog altijd genieten

De voorbije werkweek was extreem kort: dinsdag 11 november is een feestdag en op maandag maakten we de brug. Omdat mijn werkweek stopt op donderdagmiddag, betekende het deze keer amper anderhalve dag werken. Twee woon-werk ritten heen en terug, maar het weer was heerlijk. De ochtendzon schitterde en 's avonds werd de lucht in brand gestoken door de ondergaande zon.

Onder zo'n omstandigheden is fietsen puur genieten.

's Ochtends, rond 7u30

In de namiddag ziet het er helemaal anders uit, maar daarom niet minder mooi.

Zonnig, droog en de temperaturen zijn aangenaam voor de tijd van het jaar; dit zijn perfecte fietsomstandigheden.

Vrachtcapaciteit

Vrijdagmorgen was er tijd om naar het containerpark te gaan. In de garage stond een bergje materiaal voor recyclage: een oude laserprinter (mainboard stuk), een fax, een desktopbehuizing, een samsonite koffer van bijna een halve eeuw terug, een fototas waar geen enkele rits nog van werkte, verpakkingsmateriaal, ...

Als je geen auto hebt, zoek je een andere manier om daar te raken en liefst zo dat alles in één rit mee kan. Dat lukt niet met de velomobiel, maar wel met de bukker.

Vier fietstassen volgeladen, een vouwbox op de bagagedrager en de Croozer Cargo erachter. Wellicht had in de fietskar nog meer mee gekund en ook in de vouwbox was nog wat plaats.

Omdat een mens - ik alvast toch - leeft op plannen en dromen, broed ik al op een liggend alternatief, waar mooi constructiewerk achter steekt: de XYZ two seater in cargo-trike uitvoering.


Ik moet het concept nog even goed bekijken, want naar ik las kan de besturing wel wat verbetering gebruiken. Het voornaamste ingrediënt is vierkante aluminiumbuis. Ik zag al een versie waar voorwielvering in voorzien was.
Met een laadvermogen van 120 kg (+ bestuurder) kan die al wat dragen. Het lijkt ook een mooi platform om ondersteuning op te zetten. De plannen zijn gratis te downloaden; een onderdelenlijst zit er ook bij.

Select clubje

Ligfietsers zijn en blijven een zeldzaam verschijnsel. Velonauten nog meer.

Iemand nam een leuk initiatief: een wereldkaart waarop alle ligfietsers zich kunnen registreren.

http://www.recumbent-world.com/

Ze zullen er natuurlijk nooit allemaal op verschijnen, maar voor België en Nederland is het alvast erg mager op dit moment.

Werkweek

De voorbije week was routine.
Dat wil zeggen: zaterdag 1 november bracht ik een bezoek aan broer en zijn vrouw (ik start de teller telkens op zaterdagmorgen). Prachtige herfstdag, lekker warm, mooi licht, dus een aangename tocht (op de klapband na).
De rest van de week was een gewone werkweek. Elke ochtend kort na 7u de deur uit en iets voor 18u weer thuis. Ook het weer was routine: mooie en minder mooie dagen wisselden elkaar af, met alweer normale temperaturen voor de tijd van het jaar. Dat wil zeggen dat het 's ochtends al wat frisser kan worden.

Maar toch was het leuk fietsen en af en toe konden leuke beelden geschoten worden. Dat moest dan wel met de oude Lumix TZ19, want de ontspanknop van de recentere Fuji X20 had er de brui aan gegeven (ik heb die sinds gisteren terug). Het gevolg is dat de beeldkwaliteit wat beperkter is, maar dat moet dan maar.

7u15: vertrek door de Gentbrugse Meersen

Bijna aan het werk: de kerk van Semmerzake

Het resultaat van een weekje fietsen

Herfst-Orca

Het resultaat van een eerste rit over bemodderde landbouwwegen in de herfst.

Blogaanpassingen

Geen fietsnieuws deze keer, maar wat andere, meer administratieve zaken.

De opmaak van de blog is sinds kort licht gewijzigd: ik werk nu met tabbladen. Standaard kom je op de blog terecht, met de dagelijkse berichten, maar er zijn ook wat andere pagina's:

• achtergrondinformatie: over de fietsen waarover ik beschik
• (E-)Orca tips en trucs: allerlei praktische informatie over de Orca (zal geregeld aangevuld worden). Wie zaken wil weten of suggesties heeft: laat maar weten. Dit is er omdat op de site van Flevobike veel te weinig te vinden is (tijdsgebrek).
• fietsgerelateerde uitgaven: om een idee te geven van wat fietsen kan kosten. Of dat veel of weinig is, maak je als lezer zelf uit.

In de maak: Orca's in de wereld. Dat zou een pagina moeten worden met een overzicht van de Orca's en hun eigenaars (alweer: bij Flevobike is er geen zo'n pagina). Wie er een bezit, laat het me weten en hij komt erbij te staan.
Voorlopig hou ik volgende gegevens bij: 

• productienummer (staat o.a. op de achterbrug)
• elektrisch ondersteund of niet
• kleur
• aankoopdatum (of voorziene leveringsdatum)
• naam van de eigenaar
• plaats en land

Misschien kan daar ook een kilometerstand bij, maar die vraagt dan weer een regelmatige update.
Wie op de lijst vermeld wil worden, maar daarbij bepaalde gegevens niet wenst te geven, is natuurlijk ook welkom;
Blogger is hierin een beperking, omdat ik nog geen middel vond om er een tabel in te plaatsen. Het wordt dus één regel per Orca, volgens serienummer geordend.

Explosieve rit

Zaterdag 1 november blijkt de meteorologische geschiedenis in te gaan als de warmste 1 november sinds 1901. Zou de opwarming van de aarde hiermee te maken hebben?

In elk geval: na bijna een week van inactiviteit was dit een prima dag om de Orca nog eens uit te laten. Doel was een bezoek bij broer en zijn eega in Sas-van-Gent. Dat is niet zo ver, dus ging de heenrit met een ommetje.

De mooiste routes op routeyou.com

Stralend weer, zowat 20°C en geen wind. De zon komt niet meer zo hoog en dat geeft in combinatie met de verkleurende bladeren een schitterend kleurenpalet om te doorkruisen.

Beervelde

Op de parking aan de achteringang van het provinciale domein Puyenbroeck in Wachtebeke begon de fiets plots te zwabberen en nog geen seconde later klonk een luide knal: rechterband ontploft!

De buitenbanden zijn intussen geen Trykers meer, maar Marathons (40-406). Het eindresultaat was echter net hetzelfde als met de linkerband in Normandië: aan de buitenband was geen schade te merken, maar hij was wel compleet van de velg gelopen. In de binnenband zit een stervormig gat.

Dit is duidelijk geen lek door prikken of stoten

Mijn vermoeden is alweer dat de buitenband er om god weet welke reden afgelopen is, waarna de binnenband tussen band en velg geklemd raakte en ontplofte

Hoe dan ook betekende dit een kwartiertje oponthoud. De Orca tilde ik op zijn kant, de lekke binnenband ging eruit en een nieuwe erin. De Marathon kon ik makkelijk met de hand opleggen. En toen, bij het oppompen, bleek mijn compacte pompje ook aan het eind van zijn leven gekomen te zijn: aan de kop was het simpelweg doorgebroken. 

Zo hoort de pomp eruit te zien

Maar de verbinding is gebroken (rechts in beeld)

Ik kon nog 2 bar in de band persen en mocht hopen dat dit voldoende zou zijn voor de resterende 15 kilometers. Voorlopig zou ik de snelheid in de linkerbochten maar wat beperken.

De rit was verder schitterend: onder een heerlijk herfstzonnetje over rustige buitenwegen rijden, af en toe passanten groeten en vooral genieten van de omgeving.

op naar de grens met Zeeuws-Vlaanderen

Westdorpe: een flink bemodderde veldweg

Anderhalf uur later kom ik aan de bestemming: een eeuwenoude hoeve (beschermd rijksmonument) in Zeeland.

De rit terug is niet het vermelden waard: als ik na 22u vertrek is het volslagen duister. Langs de kortste weg, waaronder een officieuze fietssnelweg van Zelzate tot Evergem, gaat het snel huiswaarts. Op dit uur valt van het landschap niet veel meer te merken. Op de overzet van Langerbrugge staat de E-Orca samen met auto's. De bestuurders stappen uit om een praatje te maken en de velomobiel te bewonderen. 

Dat vind ik altijd bizar: mensen kijken hun ogen uit, vinden het een "supermachine", maar bijna nooit komt het in hun hoofd op dat ze zelf alles met de auto doen...

Tweaking

Vorig jaar, op 20 december, was ik in Dronten, bij Flevobike, om mijn E-Orca op te halen. Toen bleek dat ik bij de bestelling één zaak over het hoofd gezien had: de Orca wordt standaard met eenvoudige pedalen uitgerust. Ik rij liefst met klikpedalen, dus Arjan haalde ergens nog een setje gerecupereerde Shimano PD-M520 tevoorschijn en monteerde die.

Het was een oud, goed gebruikt setje, maar ze functioneerden nog. Ergens in het voorjaar haalde ik ze uit de velomobiel om ze grondig te reinigen en te smeren. Tijdens de fietsreis afgelopen zomer schoot ik af en toe uit de pedalen, dus er was iets aan de hand. Nadien begon er ergens wat te klikken en te kraken en stilaan deden mijn knieën ook wat moeilijk. De speling tussen schoenen en pedalen vergrootte ook, met gelijk welke fietsschoenen. Ook pedalen hebben niet het eeuwige leven blijkbaar.

Het werd tijd voor vernieuwing dus.

Nu heeft Shimano ondertussen voor de toerfietsers het Click'R systeem bedacht: meer zijdelingse speling en je hebt minder kracht nodig om je schoenen los te klikken. Dat leek me wel wat.
Daarnaast bleek dat het soms wel eens handig kan zijn om niet met SPD-schoenen te moeten rijden. Bij regenweer even snel om brood, daarvoor wil ik niet telkens van schoenen wisselen, bijvoorbeeld. Of - bij uitzondering - iemand anders met de Orca laten rijden is ook niet evident met die kleine MTB-pedalen.

Ik bestelde dus een setje Shimano PD-T420 pedalen: één kant SPD nieuwe stijl en aan de andere kant een ruim plateau.

Eigenlijk zijn die nieuwe pedalen wel handig voor de gewone ligger ook: ze zijn bedoeld voor toerfietsen en - overeenkomstig de wetgeving in vele landen - standaard uitgerust met reflectoren. Absurd in een velomobiel en overbodig op ligfietsen (daar staan je pedalen verticaal als je voeten erop steunen), maar zo ben je wettelijk in orde.

Wat de schoenen betreft, is het oudste paar ook versleten: een setje Nikes die ik kocht toen de Gforce in huis kwam en dat is al vele jaren geleden! Ze zijn nog wel bruikbaar, maar om te gebruiken naast de fiets zijn ze toch niet alles. Te stijve zool, te stijve bovenkant en de pasvorm was ook niet helemaal je dat.
Omdat ze toch in promo waren bij Bike24, bestelde ik maar meteen een paar Shimano SH-CT40 schoenen, specifiek voor het Click'r concept. Bij de duurdere versie, de CT70, is er nog een riem met velcro om de veters in toom te houden en te vermijden dat die in de ketting draaien, maar met de compleet afgesloten ketting in de Orca is dat overbodig.

De voorbije week was wat minder: een geïrriteerde zenuw in een tand hield me thuis. Onvoorstelbaar wat zo'n klein zenuwtje kan aanrichten! De nieuwe fietsonderdelen zijn dus nog niet grondig uitgetest, want ik moest thuis blijven.

Gisteren reed ik wel een eerste klein stukje, nog geen 10 km, met de nieuwe pedalen en schoenen en later nog eens een vijftal kilometers met gewone schoenen.
Voorlopige conclusie: de schoenen zitten me als gegoten. Ik volgde de raad van Bike24 en bestelde ze een maat groter dan normaal. Dat blijkt prima. De zool is soepel genoeg om aangenaam te kunnen stappen, de schoenen zijn erg licht ook. Het in- en uitklikken gaat moeiteloos en er is behoorlijk wat zijdelingse speling, waardoor je knieën niet in een bepaalde hoek gedwongen worden. Ik kan me voorstel dat het voor hoogperformante velomobielen (en andere fietsen) nuttig kan zijn om alles precies te regelen, maar voor mij is dit erg aangenaam. Het systeem doet wat ik wil: mijn voeten rusten op de pedalen zonder dat ik ze omhoog moet houden en ik kan voldoende trekken zonder dat mijn voeten loskomen van de pedalen.
Het ritje met gewone schoenen was een verrassing: blijkbaar ben ik het na al die jaren met klikpedalen zo gewoon dat mijn voeten bij elke omwenteling van de pedalen kwamen. Duwen en trekken tegelijk zit er dus in gebakken. Toch kan het handig zijn om voor korte verplaatsingen niet telkens op fietsschoenen te moeten omschakelen.

De voorbije weken was het af en toe flink vochtig op de baan en dan wordt je telkens weer geconfronteerd met de beperking van een Schwalbe Tryker als achterband: hij slipt door als er wat minder grip is. De CX Comp is wat lawaaierig - hij bromt een keer de snelheid de 35 overstijgt - en wil ik reserveren voor echt winterse omstandigheden (de grip op zand en modder is prima), dus zocht ik naar een tussenoplossing: een redelijk profiel, een zo vet mogelijke band (de Orca staat maximum 47 mm toe achteraan), een hoge betrouwbaarheid en lange levensduur. Zo kwam ik uit bij de Schwalbe Energizer Plus 47-406.

Met € 15,5 is dat een zeer betaalbare band en naar ik lees valt over de levensduur echt niet te klagen. Het is afwachten wat het comfort zal brengen, zowel naar demping als geluid.

Nu moet ik enkel nog eens werk maken van de zijruitjes voor het velomobieldakje en dan is de E-Orca ook klaar voor guur najaar- en winterweer. Nu ziet het er helemaal zo niet uit, maar dat weer komt er onvermijdelijk aan.

Terzijde: de Tryker die ik eraf haalde heeft er ondertussen ruim 8800 km op zitten en ziet er nog altijd goed uit. Anderzijds is het van de drie Trykers die bij aanschaf op de Orca zaten de enige die het zo lang uithield: bij één is de wang doorgesneden door een scherpe steen en bij de tweede zat er een snee door het loopvlak. Lekken (stoot- of doorpriklekken) had ik er niet mee. Het oordeel is dus gemengd: ze rijden erg comfortabel (zowel wat rijcomfort als geluid betreft) en hebben heel veel grip, zonder teveel rolweerstand te geven. Het loopvlak lijkt geschikt voor een lange levensduur, maar ze zijn ook eerder kwetsbaar. Voor wie enkel op asfalt rijdt, zijn het prima velomobielbanden, lijkt me. De problemen ontstaan vooral als je de verharde wegen verlaat en dat kan ik af en toe niet laten.