Averij

Al enkele jaren zeg ik "hoe is het mogelijk" als ik deze conceptfout nog maar eens tegenkom. Levensgevaarlijk (voor de fiets) vind ik het: een mooi glooiende oprit naar een verhoogd fietspad, abrupt begrensd door een stoeprand. Zeker indien je met zo'n situatie geconfronteerd wordt aan een bocht.

Een meter had ik niet bij de hand, maar het fietspad schat ik daar 80 à 90 cm breed (met een flauwe bocht naar rechts, zoals je ziet). De spoorbreedte van eFAW bedraagt ongeveer 78 cm, dus ik moet echt goed mikken. Met een bakfiets lijkt me de kans op contact met die stoeprand groot; met een velomobiel, waar je de voorwielen niet kunt zien, nog veel meer.

Wel: gisteren had ik prijs. Even fout ingeschat en met een flinke klap ging de rechterkant van eFAW de lucht in. Gelukkig landde ik weer op drie wielen, maar het geluid dat daarop volgde beloofde niet veel goeds.

Enkele meters verder ging ik aan de kant staan om de schade te bepalen. Dat zag er niet goed uit: de achterkant van de rechter band sleepte tegen de kast.

Dat wil zeggen dat op één of andere manier de hele ophanging rechts naar achteren geschoven is. Vanavond haalde ik dan beide wielen eraf om te kijken wat er aan de hand kon zijn. Het resultaat rechts zag er niet zo goed uit: ik vrees voor structurele schade. Om het te illustreren maakte ik een beeld van de binnenkant van de rechter wielkast.

Onder de horizontale plooi in de wielkast vond ik een verdachte bobbel. Het lijkt erop dat de koets vervormd is door de klap. Dat zou kunnen betekenen dat de wielkast wat kleiner geworden is, met het slepen als gevolg.

Morgen ga ik dus tot bij Fietser, om met hen te kijken wat hiermee mogelijk is. En dan ga ik na of, via de Fietsersbond, iets gedaan kan worden aan wat uiteindelijk de schade veroorzaakte: foute weginfrastructuur.

Extra vervelend: vanaf vrijdag wordt ik verondersteld aan het ligfietstreffen in Laakdal deel te nemen...

Bah

Dat is wat zeg als ik op twee dagen evenveel lekke banden heb: bah. Nog eens: bah.

Vorige week meldde ik dat de Schwalbe Marathons op waren; versleten tot op de antileklaag. Dat ik ze voorlopig vervangen heb door een setje stevig gebruikte, maar nog bruikbare Big Apples.

Zondagochtend wou ik voor een ritje wou vertrekken, maar toen merkte ik dat eFAW slagzij maakte: linkerband zo plat als een pannenkoek ! Gaatje in de binnenband, maar de reden was onduidelijk. Dat kan dus bij het monteren gebeurd zijn.

En maandagmorgen, op weg naar het werk, zakte eFAW plots weg naar de rechterkant. De reden was in dit geval duidelijk: een scherpe steensplinter die zich een weg gebaand had door het loopvlak. Gelukkig was het net opgehouden met regenen.

Een band wisselen, dat duurt niet lang. Een ballonband oppompen met een mini-noodpompje daarentegen...

Ik zal dus toch maar eens kijken voor een setje degelijke, goed lopende, eeuwig meegaande buitenbanden met een perfect bochtengedrag en minimale rolweerstand. Liefst nog voor een prikje ook, natuurlijk. Toch maar een setje Vredestein Perfect Moiree 47-406 ? Dat wordt dan bestellen bij de noorderburen.

velomobielnazi

Tijdstip: afgelopen dinsdagavond, rond 22u30

Plaats: kleine ring in Gent - R40 ter hoogte van het Citadelpark

Omstandigheden: een ringweg met aan elke kant een aanliggend fietspad en twee rijstroken. Beide rijrichtingen zijn van elkaar gescheiden door een ruime middenberm. Op dat uur was er weinig verkeer.

Op de terugweg van de wekelijkse badmintontraining cruiste ik met eFAW huiswaarts, op het rechterrijvak, terwijl af en toe een auto me op het tweede vak inhaalde. Plaats genoeg, dacht ik, tot plots een auto achter me bleef hangen. De bestuurder knipperde met de lichten, toeterde en bleef achter me rijden. Nou ja, dat was zijn probleem. Ik kon wel raden wat hij bedoelde, maar daar hoef ik me volgens artikel 9 van de Belgische wegcode niet aan te storen: ik mag op de rijweg en in dat geval hinderde ik niemand.

Even verder kwamen we tot stilstand aan een rood licht. De auto was naast me komen staan (gelukkig wel op het tweede vak) en het raampje rechts ging open. Achter het stuur een oudere man; met een rode kop en zo ongeveer het schuim op de lippen riep die: "jij rijdt nog altijd niet met een voertuig, he. Je moet op het fietspad".

"Neen, meneer, dat moet ik niet volgens de wegcode". Zijn antwoord -"Dat moet je wel" - maakte meteen de teneur duidelijk. Dit had geen zin.

Vervelend is het wel, niet zozeer voor mij, maar voor de velomobilisten en bij uitbreiding alle fietsers: in die man zijn visie is weer eens bevestigd dat de fietsnazi's gewoon hun zin doen en zich niets van de regels aantrekken. Ik hoop dat hij "artikel 9" onthouden heeft en dat opzocht, maar wellicht heb ik daarmee teveel verwacht.

Enfin: het werd groen (50 m verder staan er weer lichten), we zetten gelijk aan en aan de volgende lichten ook weer. Dan voegde hij in voor mij - en ging gelukkig niet op de rem staan - en zo reden we gezamenlijk aan 50 km/u verder over de ring. Ik hoop dat hij het statement begreep: er zitten wielen onder eFAW en op die plaats rijdt mijn "fiets" even snel als zijn statussymbool.

elektronica

Een mens kan niet meer zonder...

Neem nu een puur mechanisch concept als een fiets. De elektro is beperkt tot de verlichting, maar die kan toch al aardig complexe vormen aannemen: wie met ledlichten werkt, zit met allerlei elektronica die goed weggestopt in de voor- en achterlichten zit. Nu gsm en gps gemeengoed worden bij de fietsers, is een kabeltje meer of minder geen uitzondering meer en omdat die dingen stroom nodig hebben, komen er Zzings, E-werks en dergelijke bij kijken, bufferaccu's, spanningsomvormers, ...

Zover wil ik (nog) niet gaan, maar een fietscomputertje is toch mooi meegenomen. Zo kunnen weer wat statiestiekjes bijgehouden worden. Dus moest ook de Birdy eraan geloven. Zuinig als ik ben, koos ik voor een exemplaar van Deal Extreme. € 8,8 en voor dat bedrag komt het helemaal van Hongkong naar België. Je moet er wat geduld voor hebben, maar je spaart een aardige duit op die manier.

Verzonden in Honkong op 23 februari en deze week, 17 april, in Gent aangekomen: een anonieme bruine omslag.

Bij het openmaken kreeg ik meteen het vermoeden dat ze er bij op de luchthaven met een vliegtuig over gereden hadden...

Je merkt ook dat de handleiding achter het venster zit. Dat lijkt me ook niet meteen de normale gang van zaken. Douane ?

Gelukkig was de inhoud wel OK en daar gaat het tenslotte om.

En neen, deze is niet draadloos. Draadloos betekent weer een extra batterij en daar hou ik niet van. In elk geval krijg ik veel voor die 8,8 euro: auto start/stop, verlicht display, thermometer, ... en vooral een ruim display, waarbij veel informatie tegelijk getoond wordt. Daarnaast nog een schier eindeloze variatie aan montage-opties (vandaar al die plastic stukjes).

Hoe lang het ding het uithoudt op een batterij blijft afwachten. De handleiding met Chinees Engels vraagt wat geduld, maar voor € 8,8 wil ik dat wel hebben.

De computer werd meteen gemonteerd op de fiets, want de dag nadien stond een flinke rit op het programma. Daarbij waren twee zaken waarbij ik wat harder moest nadenken: waar zet je de sensor op een onconventionele en terugklappende voorophanging ? En in de tabel met bandenmaten was 18" natuurlijk niet weer te vinden, dus moest ik de wielomtrek meten en invoeren (niet meteen moeilijk, maar het vraagt wat meer tijd).

Bij de eerste rit heb ik onderweg de aangeduide snelheid vergeleken met de gps-informatie van de smartphone en dat kwam aardig overeen.

Het vinden van een geschikte plaats voor magneet en sensor was niet zo eenvoudig. Het gaat om een vouwfiets, waarbij het voorwiel met een deel van de voorvork naar achteren scharniert. Nu heb ik een probleem met de combinatie sensor-spatbord en daar moet nog een oplossing voor verzonnen worden.

versleten

Ergens in de loop van december vorig jaar heb ik de Big Apples (vooraan) vervangen door een setje Schwalbe Marathon banden. De toenmalige kilometerstand was zo ongeveer 3.500. Nu zit ik aan 7.300 km en de banden zijn op.

Op, dat wil zeggen tot op de antileklaag en dat is een tegenvaller.

Het slijtagepatroon is typisch voor een velomobiel: op het loopvlak is alles weg, daar net buiten is er nog heel wat profiel. Het was ook te merken aan het rijgedrag: in bochten aan een wat hogere snelheid kreeg eFAW meer en meer de neiging om naar buiten te glijden, zeker indien het nat lag.

Geen 4.000 km met een set banden, dat is weinig ! Ik kan opnieuw op zoek naar een set goede banden en de ervaring leert me dat die minstens 47 mm moeten zijn, of de neus van eFAW stoot tegen de grond bij de minste hindernis.

Zou ik een set F-Lites proberen ? Kojaks blijf ik ver van weg: het voorbije weekend was er bij de doortrapperstocht één deelnemer met een lek en jawel hoor, weer met Kojaks. Omdat eFAW een forensfiets is, moet betrouwbaarheid voorop staan. Betrouwbaarheid bij banden betekent lekvrij rijden.

Rolweerstand is natuurlijk ook niet te verwaarlozen, want voor woonwerkverplaatsing speelt de tijd en dus de snelheid ook een rol. Op zoek alweer naar de ideale band dus.

Voorlopig leg ik een setje gebruikte Big Apples (50-406) op de velgen; daarmee kan ik het nog wel even uitzingen terwijl de alternatieven de revue passeren en de knoop doorgehakt wordt. En zo wordt de garage weer wat leger, omdat de bandenvoorraad op eFAW terechtkomt. 

De BA's lijken eerder op slicks, maar ik zit nog niet op de antileklaag, dus ze zullen het nog wel 1000 km uithouden en dan wordt het hopelijk tijd voor de zomerbanden.

materiaal meenemen op vouwfiets

Tja, de Birdy doet ook dienst. Soms als vouwfiets (mee op de trein), soms gewoon om te rijden. Zaterdag deed ik er bijvoorbeeld zo'n 25 km mee en de fiets rijdt zo ongeveer als een gewone, degelijke toerfiets. Je merkt af en toe dat de wielen wat kleiner zijn (op onverhard bijvoorbeeld), maar qua comfort is het erg vergelijkbaar.

Het doel bij de aanschaf was vooral om de combinatie trein-fiets makkelijker te maken. Indien dat is om opleidingen te geven, dan moeten er cursussen en ander materiaal mee. In eerste instantie gebeurt dat met een rugzak, maar als het wat warmer wordt, is fietsen met een rugzak toch minder aangenaam, hoe goed die ook geventileerd is.

Op een stads-, toer- of trekkingfiets denk je dan meteen aan fietstassen, maar in combinatie met een vouwfiets heb je toch een probleem: waar blijf je met die tassen als je de fiets opvouwt?

Een rugzak is handig op dat moment, maar als je fietst is het dan weer aangenamer om de bagage aan de fiets te hangen en niet op je rug...

Daar moeten oplossingen voor bestaan. Brompton lost dat bijvoorbeeld op met een gigantische voortas.

Alleen: dit is een Birdy, geen Brompton. En daarnaast heb ik ervaren dat een stuurtas het stuurgedrag negatief beïnvloedt. Met de kleine wieltjes is een vouwfiets zo al erg vinnig en dat verbetert er niet op met extra gewicht hoog vooraan.

Het eerste alternatief waar ik aan dacht, is de Ortlieb Trunk Bag of een equivalent daarvan.

Deze is zeer redelijk van prijs en waterdicht. Het probleem is dan weer dat het volume eerder klein is, dus er kan niet zoveel mee. Ik heb de tas nog niet in handen gehad, maar het lijkt me dat A4 cursussen niet evident zijn als vulling.

Dan vond ik bij Ortlieb nog een alternatief: de Vario.

Dit is een leuke vondst: je gebruikt de tas als bagagedragertas bij het fietsen en in het voorvak zit een draagstel, dat je achteraan de tas vastklikt waardoor het een rugzak wordt. Het volume is zowat gelijk aan dat van een gewone fietstas.

Probleem hiermee is ten eerste de prijs (ongeveer € 150), maar dat is niet onoverkomelijk, vooral omdat Ortliebtassen meestal erg lang meegaan, en ten tweede wil ik de tas eerst  passen. Onlangs schafte ik me namelijk een setje Vaude Aqua Front tassen aan voor de Trek. Daarbij zegt Vaude dat de haken geschikt zijn voor buizen tot 16 mm diameter. Laten de buizen op de Birdy nu net die maat hebben en blijkt dat de tassen er niet op passen! Ik moet dus zeker zijn dat het lukt. Bestellen, proberen en terugsturen indien het niet kan, vind ik niet fijn. Liever samen met de winkel een oplossing zoeken die meteen goed is.

trein en Birdy

Vandaag stond een te geven opleiding op de planning, in Lochristi. Denkend aan duurzaamheid betekent dat dus fietsen, maar omdat de opleiding slechts een halve dag duurt, moest ik deze morgen eerst tot op het werk met de fiets. Van daaruit naar Lochristi moest dan een combinatie trein en fiets worden: dat werd dus een dagje met de Birdy onderweg. Zo zou ik meteen weten of een degelijke vouwfiets ook geschikt is om wat verder mee te rijden.

De 22 km vanmorgen gingen aan een degelijk tempo. Niet te vergelijken met een eFAW snelheid, maar toch... Iets meer dan een uur met een stevige tegenwind, vind ik niet slecht.

Na de middag begon de verplaatsing met een korte rit (1 km) tot aan het station van Gavere, waar de Birdy tot zijn compactste vorm herleid werd om op de trein mee te reizen (mijn excuses voor de uiterst matige foto).

De overstap in Gent Sint-Pieters verliep vlot. Het ontbreken van skaterwieltjes zoals op een Brompton is vervelend, maar die schijnen het ook enkel goed te doen op een vlakke ondergrond. De trappen op en af blijft uiteindelijk dragen en dan is de Birdy met zijn 10 kg goed te doen.

In Beervelde werd de fiets weer fiets en meteen vond ik een "klein" obstakel op de weg.

Beerveldsebaan, Beervelde

"'t Was maar voor een minuutje", waarschijnlijk. Als je weet dat de auto's daar aan minstens 70 km/u langsrazen, vind ik dat een minuutje te veel. Waarom niet gewoon op de rijweg staan en het fietspad vrij laten ?

Een paar straten verder kwam ik op een schitterend nieuw fietspad terecht. Zouden de nakende gemeenteraadsverkiezingen hier wat mee te maken hebben ?

Terpoelen, Lochristi

Schitterend ! Met een stevige rugwind en op een prachtig vlak fietspad haalde ik op de Birdy Speed redelijk makkelijk 40 km/u. De fiets is zijn naam waard, duidelijk.

Mooie liedjes duren niet lang. Een eind verder ging de fietsroute linksaf, over een vrijliggend fietspad, maar wel gemaakt van wat minder comfortabele betonplaten. Na even zoeken - de wegwijzers waren blijkbaar op - kwam ik weer op de route naar het centrum van Lochristi, maar ter compensatie werd het functionele fietspad vervangen door een eind onverhard. Functioneel, hoezo ?

Kasteeldreef, Lochristi

Op het eind van de dag stonden 55 km op de teller en die werden met hetzelfde gemak afgehaspeld als met de Trek 7320 bukker. Belangrijke verschillen: op grint en onverhard zijn grote wielen toch in het voordeel en bagage meenemen op een gewone fiets is evidenter, maar daarover meer in een volgend bericht.

Anderzijds is een vouwfiets heerlijk makkelijk op de trein !

(doortrappers-)tocht

Vandaag reed ik mijn eerste rit met de Gentse Liggers voor dit jaar. Het was wat we een "doortrapperstocht" noemen, waarbij de nadruk ligt op rijden, niet op toerisme. 9 man sterk was ons peloton, bij de aanvang in Lochristi.

Het weer was niet geweldig: een felle, koude noorderwind, bewolkt met af en toe bijtend koude druppels uit de grijze lucht, maar het werd wel een mooie tocht !

Op zondag plannen ook anderen uitstappen, zoals een 2-pk club, waarvan de leden ons op de smalle veldwegen enkele keren kruisten of inhaalden.

Eén lekke band op 50 km, met 9 fietsers: dat valt mee. Gelukkig is Bert al geoefend in het banden wisselen....

Kort daarop werd besloten de groep te splitsen in snellere en tragere doortrappers. De snellere groep zagen we pijlsnel aanzetten: de teugels waren duidelijk gevierd. En kort daarna werd de trage groep ingehaald door een fractie van diezelfde groep, die alweer uiteengevallen was (en even fout gereden had)...

We slingerden verder over de landelijke wegen van Oost-Vlaanderen.

Onderweg werd ons een mooi overzicht van het fietspadenaanbod van de provincie voorgeschoteld: van brede, geasfalteerde paden (met de wind in de rug), over pokdalige betonplaten, verzakkende klinkerpaden met palen net om de bocht (verrassing) tot compleet onberijdbare stroken. Die laatste lagen dan nog net op één van de drukste wegen op onze route, in een dorpskern notabene (Zeveneken).

Even kwamen we nog samen met twee van de snelle jongens, terwijl de velomobielclub (Bert in de Quest, Frederic in de WAW en Stefaan in de Versatile) vermoedelijk aan sneltreinvaart de tocht verderzette.

Dicht bij de eindmeet was afgesproken bij Paul thuis, waar we hoorden dat de felgele Versatile de rol ergens gelost had en op eigen houtje door Vlaanderen ronddwaalde... Na een verfrissing ten huize van werd de groep weer herschikt. Paul bleef natuurlijk thuis; met drie gingen we richting Gent (en huiswaarts) en een derde groep reed terug naar het startpunt.

Uiteindelijk was ik rond 13 u weer thuis, waar eFAW gestald wordt tot morgen, om dan weer ingezet te worden voor de woonwerkverplaatsingen.

Waar de gele Versatile ondertussen ergens ronddwaalt ? God mag het weten (en Stefaan hopelijk ook)...

dodenwakes achter de rug

Dit komt ook nog aan bod op Fietsbult, in de regionale pers en op de regionale tv: deze morgen hielden we met Fietsersbond Gent (Perpetuum Mobile) twee dodenwakes. Dit betekent evenveel fietsers die dit jaar al omgekomen zijn in het verkeer, in Gent alleen !

Zoals onze woordvoerder zei: "in België loop je als fietser twee keer zoveel kans om in het verkeer om te komen als in Nederland" ! Waarom gebeurt daar dan niets aan ?

Meestal luidt het gezegde dat er eerst een dode moet vallen eer er ingegrepen wordt. Nu blijkt uit het antwoord op een parlementaire vraag dat zelfs dat niet voldoende is: alle voorrang voor de auto's ! Pijnlijk ...

After the rain

Op donderdag eindigt mijn werkdag om 13u. Het is al de hele week grauw buiten: buien, onweer, mist, ... maar toen was de bui net over. Ter afwisseling koos ik deze keer de rechteroever van de Schelde om huiswaarts te rijden.

Rechter Scheldeoever, Schelderode

Meteen wist ik weer waarom ik normaal de andere oever volg... Zo gaat dit vele kilometers door. Gebarsten asfalt, gras, verzakkingen, ... Mooi is het wel, maar met een velomobiel kun je hier niet echt snelheid maken.

Erg is het niet: er is nog altijd de veel beter liggende trekweg aan de overkant van het water !

wekelijkse ergernis

Ergens op de route naar het werk, in Eke, staat langs de dijk een veevoederbedrijf waar geregeld geladen en gelost wordt. Typisch voor de ruimtelijke ordening in ons landje staat het bedrijf op een priveterrein, maar moeten de vrachtwagens dwars over de dijk staan om de vracht te laden.

Vorige week

Soms kan je er net langs, maar meestal niet. Dan moet je om het bedrijfsterrein heen rijden.

Heel erg storend is dat dit niet één keer voorvalt, maar minstens elke week, maand in, maand uit. De vrachtwagenchauffeurs kunnen er niets aan doen en ik nog veel minder, maar het is gewoon ergerlijk.

En om aan te tonen dat het echt niet uitzonderlijk is:

Gisteren

 

Vanmorgen

 

alweer twee dodenwakes

Fietsen is leuk ! Fietsen is gezond ! Fietsen is goed voor het milieu !

Jazeker, maar zaterdag 14 april organiseert Fietsersbond Gent de zoveelste dodenwake in de rij. De voorbije week prepareerde ik nog maar eens een ghostbike, zodat op de plaats waar één van beide fietsers omkwam een permanent aandenken staat en tegelijk een waarschuwing voor de haastige chauffeurs die aan 90 km/u een (ruime) blinde bocht aansnijden...

Deze keer gebeurde het ongeval op de Deinsesteenweg in Drongen. Een tweede aanrijding met dodelijke gevolgen vond plaats op slechts enkele kilometers van het eerste, drie weken vroeger. Ook daar zal de Fietsersbond Gent een dodenwake houden.

Hieronder de aankondiging van beide momenten.

Op vrijdag 27 januari werd Franz Stockman zwaar gewond bij een aanrijding aan de uitrit van de binnenring met de Beekstraat in Mariakerke. Hij overleed later in het ziekenhuis.
Drie weken later, op vrijdag 17 februari, kwam Roger Van Ghysegem om bij een ongeval aan het kruispunt van de Sint-Gerolfstraat en de Deinsesteenweg.
Zoals steeds blijven er familie en vrienden achter die treuren om het verlies. Daarom roept de Gentse Fietsersbond Perpetuum Mobile op tot het houden van een

DODENWAKE

op zaterdag, 14 april 2012 om 10u00

 

-10u00: Vertrek met de fiets aan het kruispunt Rooigemlaan/Groendreef.
-10u30: Herdenkingsmoment aan de Beekstraat/Binnenring.
-11u00: Herdenkingsmoment aan het kruispunt Sint-Gerolfstraat/Deinsesteenweg

Met bloemen betuigen we onze steun aan de nabestaanden van de slachtoffers. Tevens wil deze dodenwake een oproep zijn om meer aandacht te besteden aan verkeersveiligheid. Veel, maar niet alles, hangt hierbij af van de inzet van de bevoegde instanties die moeten zorgen voor een veilige infrastructuur, voor een handhavingsbeleid en voor verkeersopvoeding. 

Hoe zit dat nu ?

Een van de zaken die de laatste tijd actueel is in velomobielland, is het feit dat Wim Schermer een nieuw type demper aanbiedt voor de Quest en soortgenoten.

Wim zorgt goed voor zijn winkel - en dat is zijn recht - en durft al eens vergeten (te melden) dat de geniale invallen niet altijd de zijne zijn, zoals Chris Evans opmerkte. Nu ja: goede ideeën ontstaan dikwijls op verschillende plaatsen tegelijkertijd en daarenboven was Wim degene die het initiatief nam om deze oplossing te commercialiseren.

Wat ik me nu - in alle ernst - afvraag: is hiermee een fundamenteel probleem met de Quest/Strada/Mango erkend ? Of is het een slimme marketingzet van een bepaalde winkel voor velomobielonderdelen ? Of heeft een handige marketeer een probleem gecreëerd dat eigenlijk onbestaande is ? Of is het van alles wat ?

Volgens Wims blog zijn de dempers niet tijdig aan te slepen, dus moet er toch wel vraag zijn naar een middel om de wegligging van de Quest te verbeteren. Is die daarom slecht ? Of is het de eindeloze zoektocht naar "alles kan beter" ?

Voor de techneuten onder ons is de demper in elk geval aantrekkelijk: in plaats van de simpele veer met een schuimblokje als demper, komt er een systeem met luchtveer en oliedemping. Dat klinkt als high-tech, toch in velomobielland ! Eigenlijk bizar: je rijdt met iets dat door de overgrote meerderheid van de mensen als een futuristisch voertuig beschouwd wordt, maar het hangt aaneen met zaken die al enkele decennia meegaan. Waar racefietsen, mountainbikes, etc elk jaar met revolutionaire verbeteringen uitgerust worden (als je de marketingpraat mag geloven), zijn hedendaagse velomobielen grotendeels een voorzichtige evolutie van de oer-Alleweder gebleven. Grotendeels uitgerust met nog steeds dezelfde trommelremmen als destijds, eenzelfde ophanging, hetzelfde stuurprincipe, dezelfde aandrijving, ... Was de Alleweder dan zijn tijd zover vooruit, of zijn de ontwikkelingen te duur in het licht van de beperkte productieaantallen ? De meeste zaken zijn, volgens mijn beperkte kennis toch, niets anders dan detailverbeteringen van al lang bestaande oplossingen, zoals het optimaliseren van de kettinglijn, het verbeteren van de stroomlijn en dergelijke.

Fietser.be is met de WAW een enigszins andere richting uitgegaan, getuigen hun FAQ. Ook daar is er een constante evolutie, die ook verder weg lijkt te gaan van wat bij Velomobiel gebeurt: een groot aandeel WAWs wordt nu uitgerust met een e-drive, iets waar ze bij de noorderburen niet happig op zijn. Omdat de WAW niet met een achtervering uitgerust is, is het ophangingsprobleem waarmee de Quest-rijders geconfronteerd worden ook onbestaand. De reden die ze bij Fietser aanhalen voor hun concept is precies dat er geen geschikte demper (met lock out) beschikbaar is. Nu die wel blijkt te bestaan, hoort een WAW met achtervering misschien ook tot de mogelijkheden ? Bij Fietser zeggen ze niet neen, maar de hoge ontwikkelingskosten zijn wel een ernstige hinderpaal !

Lente !

Elke ochtend weer was het genieten deze week. Lekker weertje, wat mist of nevelslierten, maar niets dat de pret kon drukken.

Jammer dat het compactje niet goed om kan met contrast, maar elke keer de DSLR meeslepen naar het werk is me toch teveel van het goede.

verdere accu-informatie

Vooruit maar: nog eens een technisch stukje. 't Is wat ingewikkeld, maar ik onderneem toch maar een poging.

Stilaan wordt de oorzaak van het te beperkte bereik met de Cyclone-accu duidelijk. Het geheel bestaat uit drie grote elementen: de accucellen (telkens 8 Ah en 3,55 V, gecombineerd in serie en parallel geplaatst om aan 24 V te raken en aan 8 of 16 Ah) - de zilverkleurige pakken centraal op de foto -, het BMS - de groene printplaat onderin - en de lader.

Het battery management system (BMS dus) controleert alles: sluit de lading af als de maximale spanning bereikt is, balanceert de cellen - zodat ze allemaal dezelfde spanning bereiken - en sluit de stroom af zodra de spanning onder een bepaalde drempel zakt. Maar nu blijkt dat de lader zelf over een soort BMS beschikt, dat deze uitschakelt voor het eigenlijke BMS reageert. Hierdoor werd de maximale lading nooit bereikt en werden de cellen nooit uitgebalanceerd...

Via wat kunstgrepen slaagden we onlangs in de onbelaste spanning van de accu van 26 naar 28 V te verhogen. Het resultaat was een poosje geleden dat de spanning na 100 km nog steeds ruim 26 V bedroeg. Fietser gaf me ook een andere lader mee, die slechts de helft van de laadstroom levert (2 A in plaats van 4), maar die bij een hogere spanning afsluit.

Daarmee leek het laderprobleem opgelost. Blijft dat in de 8 Ah accu een cel stuk is, waardoor de accu in het geheel niet meer geladen wordt en dat in de 16 Ah accu één of twee cellen veel sneller ontladen dan de andere. Ook niet goed, dus. Daar bovenop lijkt het erop dat het uitbalanceren, wat door het BMS gestuurd wordt, ook niet werkt, maar dat vraagt nog onderzoek. Onderzoek dat bestaat uit meten en vooral erbij zijn als de spanning bereikt is waarbij het balanceren moet beginnen.

Hoe ver kun je hier nu mee rijden ? Geen idee, want dat hangt natuurlijk af van hoeveel vermogen je vraagt van die motor en hoe dikwijls je hem aanspreekt. Gebruik je hem enkel om tot aan de gewenste snelheid te raken, waarna je op eigen kracht verdergaat, dan is het bereik vele honderden kilometers.

Met een A2 is dat voor mij niet zo bruikbaar, want zo'n oude velomobiel heeft niet dezelfde efficiënte overbrenging als de huidige generatie en daar bovenop is eFAW (voorlopig) uitgerust met een Shimano Nexus 7, die ook al geen schitterend rendement heeft. De motor wordt dus meer aangesproken. Toch was ik na 100 km naar schatting nog niet halfweg de lading geraakt. Naar schatting, want ik wist niet welke capaciteit de accu nu haalde. Dat werd in de loop van de volgende weken wel duidelijk.

Daarbij moet ook de bedenking gemaakt worden dat dit een rit op vlak tot licht glooiend terrein was. In heuvelachtig gebied zal het andere cijfers geven; in de bergen nog anders, vooral omdat het concept met de motor voorin regeneratie onmogelijk maakt. Anderzijds biedt het als voordeel dat je motor ook van de versnellingen gebruik maakt.

Verder meten en observeren leerde me dat de de capaciteit al tot meer dan 13 Ah verhoogd is (bedroeg 8 Ah voordien). De reden is dat de slechte cellen in de accu vervangen werden - zodra ook maar één cel onder de benedengrens zakt, schakelt het BMS de accu uit - en het gebruik van een andere lader. Nu alle cellen ongeveer over dezelfde karakteristieken beschikken, presteert het geheel veel beter. Helaas is dit nog niet de opgegeven 16 Ah. Nu ligt de oorzaak waarschijnlijk bij de lader, die nog altijd te vroeg afsluit. Daarin valt niets in te stellen, dus is dit het gevolg van een foute configuratie - het geheel accu, BMS en lader - bij Cyclone. Of we dit nog kunnen oplossen - en hoe - is ook weer niet duidelijk.

De lader sluit nu af bij een spanning van ongeveer 28,5 V, terwijl de BMS pas ingrijpt vanaf 31,2 V. Gek, want bij Cyclone stellen ze dat de accu's getest worden en dat kan dus niet gebeuren met de meegeleverde lader, want die haalt dit niet ! Vermoedelijk is het geheel een samenraapsel van wat Cyclone links en rechts aankoopt, zonder de configuratie goed uit te testen. Een andere mogelijkheid is dat de toleranties te groot zijn, waardoor de ene lader te vroeg afsluit en de andere niet... Nu heb ik er al twee - verschillende types - en geen van beiden doet het goed. De originele laadt de accu tot 26,2 V, de nieuwere tot 28,7. Da's al heel wat beter, maar nog altijd niet genoeg.

De slechte cellen zijn nu onderweg naar Taiwan, waarna (hopelijk) nieuwe terugkomen.

Zou een elektrische fiets die je aankoopt dezelfde problemen geven ? Ik vraag me af hoe de fietshandelaars daarmee omgaan, als je ziet welke kennis daarvoor nodig is !

VVS en ROS

Tja, met een oude FAW hoef je je niet te meten met geoefende wielertoeristen. Voor je het weet, kunnen ze sneller dan ik. RISsen moet ik dus niet doen, wel het eigen tempo aanhouden.

Deze week ontdekte ik dat er wel enkele varianten bestaan op dit thema, met name VVS en ROS, zoals in de titel vermeld.

VVS is een syndroom dat bij bepaalde wielertoeristen ontstaat als ze merken dat achter hen een velomobiel opdoemt. Dit doopte ik dan maar het Velomobiel Voorblijf Syndroom. Daarbij wordt om de haverklap angstvallig over de schouder getuurd, om te verifiëren of de afstand tot de velomobiel niet slinkt. Gisteren leidde dit tot rechtstaan op de trappers, dieper over het stuur gebogen stampen en uiteindelijk, vermoed ik, tot algehele uitputting. In de praktijk is het voor de meesten ondoenbaar om een velomobiel - zelfs al is het een oude FAW - voor te blijven.

ROS is een variant hierop, wat speelser, en vanuit het perspectief van de velonaut die voor zich zo'n VVS'er merkt. Dit staat voor Racefiets Opjaag Syndroom, waarbij je ervoor zorgt dat je tempo net iets hoger ligt dan dat van de renner voor je, als je bij hem VVS vermoedt. Indien de frequentie van het achteromkijken stijgt en de afstand minder snel slinkt dan voordien, kun je van ROSsen een leuk spelletje maken. De arme wielertoerist gisteren hield het ettelijke kilometers uit, omdat ik het tempoverschil zorgvuldig controleerde.

In dit geval heeft de man zich na een vijftal kilometers gewonnen gegeven, waarna hij snel kleiner werd in de spiegels. Hij bleef wel sportief, want toen ik hem inhaalde, kreeg ik een brede grijns te zien, die met een hoofdknik beantwoord werd.

Meestal rij ik gewoon mijn eigen tempo. eFAW is tenslotte een voertuig dat ik speciaal voor woonwerkverkeer in huis haalde, maar af en toe een spelletje maakt die verplaatsingen wel aantrekkelijker.