De oplossing ?

De Birdy is op een jaartje zowat helemaal aan mijn wensen aangepast. Dat merk ik als ik ermee fiets: alles zit op de juiste plaats en de fiets rijdt zoals ik het wens.
Alleen: het achterlicht blijft nog steeds een probleem. Tot op heden gebruik ik een Fibre Flare op de zadelpen.

Het licht op zich is prima: de batterijduur is bijna eindeloos en door het grote en van alle kanten zichtbare verlichte oppervlak is het zeer zichtbaar. Maar omdat het op de zadelpen bevestigd wordt, moet het er af telkens als de Birdy opgevouwen moet worden.
Ik wil een achterlicht dat door de naafdynamo aangedreven wordt. Zo heb ik er geen omkijken meer naar: fietsen staat gelijk met lichten aan. Geen twijfels, geen batterij-ellende.

Vooraan is dat al een poosje opgelost met de SP LS003.

Achteraan ondernam ik een poging met de schitterende Philips LumiRing, maar die bleek niet te passen omdat de beugels van de Ortliebtassen niet voldoende ruimte laten. De Lumiring is 110 mm breed. Het moest dus compacter.

bron: Philips

Busch und Müller biedt een oplossing in de vorm van de Topline Plus, maar ook die blijft redelijk breed (95 mm).

bron: Busch und Müller

Nu las ik toevallig dat Supernova een achterlichtje uitgebracht heeft dat een mooie combinatie zou kunnen zijn: veel licht (3 leds) en heel compact.

bron: Supernova

De bezwaren hierbij: de lichtbronnen zouden te fel kunnen zijn - maar omdat het licht echt laag zit op de vouwfiets speelt dat minder - en er zit geen reflector bij. Die laatste is eigenlijk een wettelijke verplichting. Nu ja: indien het licht altijd aan staat, werkt dat wellicht even goed. Nog een bezwaar: Supernova, dus duur.
Bijkomend is de montagemaat 50 mm en de Expedition-pakdrager van de Birdy heeft 80 mm als gatafstand. Twee gaatjes bij boren lijkt me nu niet onoverkomelijk...

Ook op een velomobiel zou dit een mooi lichtje kunnen zijn: mooie constructie (cnc gefreesd), compact, stevig en bedoeld voor 6V gelijkspanning.

Remblokken

Neen, niet voor eFAW. Bij trommelremmen gebruik je geen remblokken. Wel voor de Birdy. Na de winter, na doordrenkt te zijn met pekel, remde die voor geen meter meer. Heel goed anticiperen was hoogst noodzakelijk.

Bij het smeren van de ketting van eFAW perste ik ook nog eens de laatste druppels olie uit het flesje.
Het werd dus tijd om de fietshandelaar nog eens met een bezoekje te vereren.

Een busje smeermiddel voor de ketting, da's niet boeiend. Remblokjes op zich ook niet, maar oude en nieuwe blokjes naast elkaar, dat geeft dan weer een concreet beeld van slijtage !

In het bovenaanzicht zie je hoe ver de originele blokjes (rechts) gesleten waren.

 

Als je dan de voorkant bekijkt, merk je de slijtage van het oppervlak.

 

Ach ja, da's iets dat elke fietser wel kent. Het verrassende was dat dit het resultaat was na nog geen 1500 km ! Met de nieuwe blokjes remt de fiets in elk geval wel. Een wiel blokkeren is geen enkel probleem meer.

Ja hoor

Maandagavond haalde ik de kettingrol van de achterbrug van eFAW. Daarna duurde het niet lang eer ik mijn vermoeden bevestigd zag: één van beide lagers zat muurvast.
Vandaar het gekrijs dat vanuit de wielkast opsteeg !

Ik heb dan maar meteen een drietal nieuwe lagers gehaald, zodat er wat reserve beschikbaar is.

Eentje ervan zit ondertussen in de kettingrol.

Verrassend: een dicht lager dat op minder dan vijf maanden gesneuveld is. In elk geval loopt de aandrijving weer even stil als voordien.

Dit maakt ook duidelijk dat er een stevige evolutie plaatsgevonden heeft in de velomobielwereld. Het open deel van de aandrijving is heel veel beperkter, tot zelfs volledig gesloten (Flevobike Orca), waardoor de vervuiling van de ketting, rollen en lagers en de bijhorende slijtage ook veel minder is.
Op dit vlak is een FAW/A2 duidelijk een onderhoudsintensieve velomobiel. Daarbij moet je er natuurlijk rekening mee houden dat dit een ontwerp van rond 1990 is !

Akkefietjes

Vanmorgen rolde ik eFAW, zoals op elke werkdag, uit de garage om door de (erg) frisse ochtend naar de werkplaats te rijden.
Toen ik vertrok, steeg van achter mij een gepiep en gekraak op... Vanavond moet ik de fiets dus even nakijken: vermoedelijk heeft een vorig jaar in oktober vervangen lager in de kettingrol op de achterbrug het begeven. Een gevolg van de constante pekelregen die erop gesproeid wordt door de achterband ?

 
De lagers zouden "onderhoudsvrij" moeten zijn, want afgedicht. Dat zal wel weer vervangen worden!

In het voorbije weekend ging de Cyclone-accu "onder het mes": de capaciteit was fel afgenomen en ik vermoedde dat er één slechte cel in het pack (van 16) zat.
Bij het nazien bleek dat de onderkant van de accu - het geheel zit verpakt in een draagtas uit cordura-achtig materiaal - behoorlijk last heeft gehad van vochtigheid: een aantal schroeven was compleet gecorrodeerd.
Ik had het moeten weten: een velomobiel is nu eenmaal geen auto. Soms komt er wat water in en soms is de bodem wat vochtig. Binnen in die draagtas zaten nog enkele plaatjes karton en dat is ideaal om dat vocht vast te houden... Vocht, accucellen en stroom: geen ideale combinatie. Voortaan gaat de accu in een plastic draagtas in eFAW, zeker als het buiten nat kan zijn.

Toen bleek ook dat één cel een slecht contact gaf: intern zit er een metalen plaatje, dat op één of andere manier aan de cel vastgelast zit. Dat plaatje was over bijna de hele lengte doorgebroken. Een ontwerpfout ? In elk geval was die onherstelbaar.

Alle geroeste bouten zijn vervangen, net als de defecte cel. Nu kan ik de capaciteit weer testen.

Fietsonderhoud: a never ending story !

Schwalbe Big Ben

(eFAW 14500 km)

"Men" zegt dat een Vredestein Perfect Moiree (54-406) een behoorlijk goede winterband is.

Nu is "winterband" natuurlijk een rekbaar begrip: winter in Scandinavië stel ik me voor als vier maanden sneeuw en temperaturen een eind onder het vriespunt. Winter in Vlaanderen betekent temperaturen rond het vriespunt - soms een flink eind eronder (-12° C) en soms even ver erboven - en af en toe wat sneeuw, maar evengoed veel regen en modder.
Dat geeft het begrip "winterband" meteen een andere invulling.

Ik was in de praktijk niet overtuigd van de PM als winterband. Wel lekvrij onder natte omstandigheden, wat van bijvoorbeeld een F-Lite niet gezegd kan worden (volgens anderen), maar de grip liet te wensen over. Omdat een Alleweder rondom met 406 wielen uitgerust is, kan ik niet putten uit het uitgebreide aanbod aan banden voor terreinfietsen. Dat beperkt de keuze sterk en aanbevelingen van velonauten met Quest, Strada, WAW en dergelijke kan ik negeren.

In januari werd de PM vervangen door de nieuw verschenen Schwalbe Big Ben (55-406); een Big Apple op steroïden. Zelfde concept, zelfde samenstelling, maar met een meer uitgesproken noppenpatroon. Ik hoopte dat die het qua tractie beter zou doen.

Nu, ruim een maand later, kan een eerste verdict geveld worden. Dat verdict is gunstig: in sneeuw of modder en op nat tot doornat wegdek gedraagt de Big Ben zich voorbeeldig. Doorslippen komt er bijna niet meer aan te pas. Ook op het slechtste stuk van de woonwerkroute duwt het achterwiel eFAW overal door. Ik moet voorzichtig zijn, maar tot op heden had ik nog geen enkel lek. De snelheid lijkt gelijk gebleven te zijn, het rijcomfort ook. Daarnaast is ook de prijs gunstig: ik betaalde € 21 voor de band.
Wat de levensduur betreft, blijft het afwachten. Met een PM doe ik ongeveer 5000 km (met de vorige achterband was dat 7000, maar dan was die tot op de antileklaag versleten). De Big Ben gaat er in het voorjaar weer af, tot de winter weer in het land is.

Mooi kleurtje

Bij Fietser zitten ze ook niet stil. Niet alleen wordt werk gemaakt van de WAW Mk IV - nieuwe mallen met detailverbeteringen -, maar nu kun je de velomobiel naast de al beschikbare RAL-kleuren ook in Pantone-kleuren laten spuiten.

Ik zeg wel "spuiten", want bij Fietser werd indertijd omwille van het gewicht gekozen voor het spuiten van de stroomlijn in plaats van het werken met gelcoat.

Onlangs zag ik een eerste resultaat van de nieuwe kleuren.

Een andere evolutie is dat de transmissie verandert. Door het succes van de eWAW wordt het duidelijk dat het extra vermogen van de elektromotor en het andere gebruik van zo'n fiets niet echt compatibel is met de klassieke derailleur. Er wordt nonchalanter omgesprongen met zo'n voertuig en een derailleur houdt daar niet van. Ook het extra vermogen zal hier wel een rol spelen.

Dus worden meer en meer eWAWs uitgerust met een Rohloffnaaf. Hierdoor groeien de beWAW en de eWAW verder uit elkaar. Theoretisch kan je alles door elkaar halen, maar in de praktijk (omwille van het gewicht) zal de beWAW vooral met derailleur uitgerust worden, terwijl meer en meer kopers van een eWAW kiezen voor de Rohloff.

Hier zou de NuVinci N360 ook een mooie oplossing kunnen bieden, zeker in de huurfietsen, want dit is echt een heel eenvoudig systeem. Misschien zou die kunnen uitgebreid worden met de Harmony ?

Valenteyn Kobra: de slijpschijf erin!

Tja, wat doe je met een niet verstelbare fiets als die niet past ? Aanpassen, natuurlijk !

De trapboom wil ik verstelbaar hebben. Daar heb ik het materiaal niet voor en omdat er gelast moet worden, is het een klus iemand met ervaring. De Kobra ligt op de operatietafel bij Fietser.

De trapboom is doorgeslepen en wordt een eind ingekort (een tiental cm). Tussen de trapasbehuizing en de oude trapboom komt een eind CroMo buis, waardoor de trapboom verstelbaar wordt..

Indien dit allemaal loopt zoals verwacht, volgt nog een verstelbaar stuur (Nazca vermoedelijk) en krijgt het frame een opknapbeurt.

Twee versus drie wielen op de ligfiets

Ondertussen heb ik met beiden al een aantal jaren ervaring. Daarover valt genoeg te lezen op deze en andere blogs.

Toevallig kwam ik een korte bespiegeling tegen in een oud nummer van Velovision (2006). Wat daarin verteld wordt, is nog altijd even waar.

Voor wie het nog even wil nalezen: schuif door naar de laatste pagina in de link. Ook de vergelijking van de drie ligfietsen is boeiend, vooral de bedenkingen over de relatie tussen gewicht, comfort en klimprestatie.

Laatste winterprik ?

Vanmorgen bleek dat er de voorbije nacht weer een fijn laagje poedersneeuw gevallen was. Misschien één centimeter, maar het was voldoende om alles weer onder een wit laagje te bedekken. Verse sneeuw, dat is geen probleem: daar rij je zo door. Het verraderlijke is dat onder dat fijne laagje soms een ijsplek verscholen kan gaan.

Ondertussen is het wel weer een ideale gelegenheid om mooie plaatjes te schieten.

Dit is de aanloop van de 12 km die ik over een jaagpad afleg op weg naar het werk.

Ook dit zich zal wellicht de allerlaatste keer zijn deze winter.

En omdat het licht zo mooi was en de wolkenpartijen indrukwekkend, nog eentje.

Maartse sneeuwrit

Jawel: ik trotseerde met eFAW de kou en de sneeuw. Deze keer lukte het wel, maar zo'n rit vraagt meer tijd dan onder normale omstandigheden. Normaal, toch ?
-10° C en sneeuw half maart, dat is minder normaal...

Op het jaagpad - en eigenlijk ook op de andere wegen - was het oppassen geblazen. De fietspaden waren grotendeels geruimd, maar aan kruisingen en op- en afritten lagen er dikwijls sneeuwhopen.

Op het jaagpad was de sneeuw ook voor het grootste stuk weggeblazen door de harde noordoostenwind, maar in de luwte van bomen en gebouwen kon ik ijsplekken, sneeuwhopen en verharde sneeuwbrokken vinden. Hoe eFAW daarop zou reageren, was onvoorspelbaar.

Na nog geen kilometer stond ik al plots achterstevoren. Gelukkig bleef het bij die ene keer. Wel wilde de fiets af en toe koppig een andere richting uit dan ik. Opletten en tegensturen was geregeld nodig, omdat één van de wielen een spoor wilde volgen. Wel spannend, zo met een ijskoude rivier op enkele meters afstand !

Het oogt onschuldig, maar wat sneeuw lijkt, is grotendeels half gesmolten geweest en weer bevroren. Ijs dus: beenhard en venijnig. Als het achterwiel de grip verliest weet je niet welke kant de velomobiel uit zal gaan. Eén geruststelling: met drie wielen is het wel stabiel.

Pech onderweg

Toen ik vanmorgen opstond, zag het er niet zo denderend uit. Toch dacht ik eraan om met eFAW naar het werk te rijden: als het glad ligt, gaat dat minstens even snel als met de auto.

Het aanzetten was het moeilijkste: vertrekken aan de rand van de rijbaan, naast de stoep, betekent dat je de bolling van de weg op moet. Indien die weg veranderd is in een ijsvlakte, lukt dat niet zo goed.

Door de vele wind was de sneeuw hier en daar in flinke hopen opgewaaid: tot zeker 20 cm hoog. Als alles wit ligt en de wind blaast sneeuwvlokken in je ogen, is het echt goed uitkijken om daar niet in terecht te komen.

Helaas... een straat ver was het afgelopen met de pret. "Knap" zei één van beide versnellingskabels (alweer) en enkel het kleinste verzet bleef over. Er zat niets anders op dan de neus weer huiswaarts te keren, me om te kleden en de auto te nemen.

Normaal gezien is het met de auto 20 tot 25 minuten rijden naar het werk (20 km) en 45 min met eFAW. Vandaag deed ik er met de auto maar liefst anderhalf uur over. Neen, niet omdat ik in de file stond (toch erg weinig), maar bijvoorbeeld omdat iemand met dichtgeknepen billen in eerste versnelling voortkroop over een licht kronkelende weg met twee rijvakken, waarbij in de tegengestelde richting wel een file stond. Of omdat de brugdekken glansden van het ijs en een bestelwagen er langzaam achterwaarts afgleed. Of omdat bij -5° C de verwarming in de auto uitviel en de ruiten langzaam aanvroren.

Na het werk haalde ik maar twee versnellingskabels: één om te monteren en één als reserve. Dit is duidelijk een zwak punt van de NuVinci N360, want het is al de tweede keer op nog geen jaar tijd.

Die kabels vervangen is wel een flinke klus, maar ondertussen is die toch geklaard. Morgen een nieuwe poging om met eFAW de weergoden te trotseren.

Het kon beter (maar ook slechter)

Sneeuw hadden we al gehad de voorbije maanden. Storm ook, strenge vorst ook. Maar nu, na een week vroege lente, krijgen we het meteen allemaal samen op ons dak !

Een gure noordooster met windkracht 4 tot 5, sneeuw die van alle kanten lijkt te komen en alweer temperaturen rond het vriespunt.

Vanmorgen was het nog te doen: windkracht 4 in de rug, da's mooi meegenomen. En zowat 0° C, dat is in een velomobiel geen probleem.

Maar toen ik aan de fietsenstalling op het werk kwam, zag het er niet veelbelovend uit. 

En toen ik het dekzeil openritste om in te stappen, zag het er in eFAW niet zo aantrekkelijk uit.

 

Met wat schudden en met behulp van een papiertje was de sneeuw snel weg. De laatste restjes zouden wel smelten door mijn lichaamswarmte.

En dan begon het: 23 km met diezelfde noordooster op kop, met windstoten die naar het gevoel een heel eind verder gingen dan windkracht 4, af en toe sneeuwophopingen die aangevroren waren (brugdekken vooral). En op het finale eindje onverhard, bleef ze helemaal liggen.

Hier kreeg zelfs de Big Ben achteraan het lastig bij. Blij dat ik thuis raakte ! Een half uur later was het helemaal raak: alle sneeuwwater raakte bevroren en de weg is nu één ijsvlakte. Ik ben benieuwd wat het morgenochtend wordt...

Geratel

Een Alleweder is niet de stilste velomobiel die je kunt vinden. Een velomobiel op zich is meestal niet zo stil: de hele stroomlijn doet dienst als klankkast en versterkt alle rammeltjes, trillingen, transmissiegeluiden enzoverder.

eFAW rammelt, piept en kraakt. Er zit speling op de veerpoten (bussen moeten vervangen worden), het zitje rammelt wat, de stuurinrichting en ophanging is ver van geruisloos, de achterbrug hoor je af en toe en de hele aandrijflijn hoor je werken. Daar bovenop heb je het typische gegier van een elektromotor met planeetwielstelstel.

Vorig weekend nam ik de fiets eens onder handen: bandendruk nazien, kettinglijn checken, ketting smeren, ... eFAW was meteen heel wat stiller. Wat vooral overbleef, was een geratel van ergens in de aandrijving. Uiteindelijk vond ik de oorzaak: enkele maanden geleden werd de 9-speed SRAM ketting vervangen door een 7-speed KMC X8. Die was iets langer en sleepte daardoor tegen een randje van de kettinspanner. Er is nu één schakel uitgehaald en zo is er weer een storend geluidje minder.

De oorzaak van het geratel

Dit betekent in principe ook iets meer spanning op de ketting. Af en toe durft die er achteraan nog aflopen. Misschien zal ook dat verminderd zijn.

Waar is dat gaatje ?

Een "onderhoudsvrije" rollerbrake behoeft ook af en toe wat zorgen. Helemaal niet frequent, zelfs niet één keer per jaar, maar toch... Het enige wat volgens Shimano dient te gebeuren, is af en toe de boel smeren, uiteraard met bijzonder vet dat je enkel bij de fabrikant kunt kopen.

Volgens hen moet het wiel zelfs niet uit de fiets, want de opening, afgesloten met een rubbertje, langs waar je moet smeren, is zo bereikbaar.

Juist, ja. Fabrikanten van frames hebben daar duidelijk andere ideeën over. Bij de Trek toerfiets zit het dopje netjes achter een framebuis (de smeeropening is met rood omcirkeld). Vergeet dat dus maar.

Dit betekent de rollerbrake losmaken en het wiel verwijderen. Gelukkig maar dat dit niet frequent moet gebeuren.

Het resultaat is in elk geval duidelijk: geen krijsende achterrem meer, die ofwel niets deed ofwel het wiel blokkeerde. Nu is de rollbrake mooi te doseren en echt krachtig.

energie op de fiets (elektriciteit)

Vroeger, toen de dieren nog spraken, was het erg simpel. Toendertijd stapte ik op mijn stadsfiets met Sturmey-Archer 3-versnellingsnaaf en simpele sidepull remmen, hing er een goedkope set fietstassen op en vertrok, samen met broerlief, naar Wales. Hellingen tot 30 % hadden we daar. Rokende remmen, prachtige uitzichten, af en toe te voet naar boven als het te steil werd. Navigatie met een simpele wegenkaart en "we proberen tegen vanavond "daar" te raken" (met vinger op de kaart). We waren jong toen, maakten ons geen zorgen en genoten volop van de vrijheid.

Nu, zoveel decennia later, kun je nog altijd op dezelfde manier een fietsreis maken, maar de moderne "gemakken" maken het mogelijk om tegelijk ingewikkelder en eenvoudiger te werk te gaan. GPS zorgt ervoor dat je (bijna) zeker op je bestemming komt, de digitale camera maakt fotograferen toegankelijker, het mobieltje zorgt ervoor dat je makkelijk hulp kunt inroepen, ... maar al die zaken vragen energie. Een mobieltje met actieve GPS vreet stroom en dan komt de autonomie weer in het gedrang.

Dat is een keuze voor binnenkort: houden we het bij gewone kaarten, werk ik met de SE Xperia X10i met OSMAnd als GPS of komt er een fiets-gps ? Op dit moment neig ik naar OSMAnd, maar dat impliceert een stroomvoorziening, want het ding houdt het gegarandeerd niet de hele dag uit.
Voor de Trek en de Birdy zou een dynamolader een uitkomst zijn, maar voor eFAW en de Kobra kan dat dan weer niet. Voor die fietsen zou een reserveaccu dan weer beter zijn. 

Zoiets:

En dan kom je tot de combinatie dynamolader met USB-uitgang, een accupack dat als buffer dienst doet en zo stroom levert aan de elektronica. Op die manier is de stroomvoorziening ook stabieler.

B+M levert hiervoor een kant en klaar pakket, in twee smaken: eWerk met bufferaccu of USB-Werk. Simpelweg aansluiten en gaan met die banaan. Maar dat is zowat de duurste oplossing op de markt. Heel degelijk, maar heel duur. Voor die prijs koop je een eenvoudige GPS (Garmin Etrex, Edge of Dakota, bijvoorbeeld). Als je dan het wereldwijde web op duikt om informatie te zoeken, vind je talloze varianten hierop. Met of zonder bufferaccu, met hoger of lager rendement, kant-en-klaar of zelfbouw (forumslader)...

Ik denk dat ik het voorlopig bij een Powerbank hou: een accu met hoge capaciteit die de nodige extra energie kan leveren aan het mobieltje en andere toestellen. Daarnaast heb ik nog een bescheiden powerbankje liggen (slechts 1000 mAh) dat zowel via USB als met de zonnecel geladen kan worden. Die dingen kunnen ook in eFAW en op de Valenteyn Kobra gebruikt worden, waar geen naafdynamo in kan.

Periodiek onderhoud

Als met eFAW rijden verandert in wat in wielrennerstermen "stoempen" heet, dan is het tijd om enkele zaken na te zien.

De voorbije dagen werden:

• twee spaken in het rechterwiel vervangen (gebroken)
• links werden alle spaken aangehaald (een kwart slag)
• de remkabels werden bijgesteld, de remschoenen opgeruwd en de trommels gereinigd
• de gebroken kabel van de Sigma BC1609 fietscomputer werd gesoldeerd en met krimpkous versterkt
• het kettingwiel (naast de stuurstang) werd gedemonteerd en grondig gereinigd
• de ketting kreeg een flinke smeerbeurt
• alle banden werden op 3,5 bar gezet
• een klem van de kettingbuis onderaan werd weer vastgemaakt met een popnagel
• knipperlicht linksachter werd weer in orde gebracht (het lampje lag ergens achteraan in de "bak")

Bij de werken werd zo ongeveer een halve ton zand verzameld, uit de wielkasten, vanop de velgen, van binnen in de fiets, ... Het nadeel van veel tegelijk doen is dat je niet weet wat het meeste resultaat geeft, maar eFAW gaat weer vooruit met veel minder moeite: de kruissnelheid op het jaagpad lag vanmorgen pakweg 10 % hoger. Dat maakt het werk aangenaam: je merkt meteen dat het opbrengt.

Alweer twee dodenwakes

Fietsveiligheid in "fietsstad Gent" blijft precair. Er zijn nog veel plaatsen waar je als fietser beter niet komt en zelfs op de plaatsen waar je je veilig waant - zone 30, fietserslogo's op het wegdek, veel volk - zijn er onverlaten die fietsers van de weg maaien.

Zo komt het dat Perpetuum Mobile, Fietsersbond Gent, de komende week maar liefst twee dodenwakes dient te organiseren. Ik neem maar de aankondiging over.

In de stadsbibliotheek aan het Wilsonplein ligt een rouwregister voor Iris Aper.



Op woensdag 5 september 2012 kwam een 79-jarige fietser om bij een ongeval op het kruispunt van de Zeeschipstraat en de Wondelgemkaai. Het slachtoffer werd gegrepen door een vrachtwagen.
Zoals steeds blijven er familie en vrienden achter die treuren om het verlies. Daarom roept de Gentse Fietsersbond Perpetuum Mobile, zes maanden na het ongeval, op tot het houden van een

DODENWAKE

op de plaats van het ongeval

op DINSDAG 5 maart om 17u30.

Bijeenkomst ter plaatse. Ook kan je met de fiets meerijden naar de actie. Vertrek aan het Rabot om 16u45.

Met bloemen betuigen we onze steun aan de nabestaanden van het slachtoffer en aan degenen die bij het ongeval betrokken waren.
De omgeving waar het ongeval gebeurde is berucht om zijn gevaar voor het fietsverkeer. Er zijn reeds ettelijke zware ongevallen gebeurd en vijf jaar geleden kwam een fietser om op het kruispunt met de Pantserschipstraat, 100 meter verder.
De mix tussen zwaar goederenvervoer en lokaal fietsverkeer is zeer gevaarlijk en de huidige infrastructuur scheidt deze veel te weinig. Zo is op het kruispunt zelf een gedeelte van de oversteek voor fietsers komende uit de Zeeschipstraat buiten de lichtenregeling gehouden en op een gedeelte van de Zeeschipstraat, even verderop, is zelfs geen fietspad.
Daarom vraagt de Fietsersbond om meer aandacht voor een degelijke afscheiding.








Op donderdag 7 februari werd de 21-jarige Iris Aper levensgevaarlijk gewond bij een ongeval aan de Zuid. Zij werd geraakt door een automobilist onder invloed die tegen zeer hoge snelheid reed. Ze overleed de volgende dag.
Zoals steeds blijven er familie en vrienden achter die treuren om het verlies. Daarom roept de Gentse Fietsersbond Perpetuum Mobile, een maand na het ongeval, op tot het houden van een

DODENWAKE

op de plaats van het ongeval

op DONDERDAG 7 maart om 17u00.

Bijeenkomst ter plaatse.

Met bloemen betuigen we onze steun aan de nabestaanden van het slachtoffer.
Het ongeval is veroorzaakt door het uiterst roekeloze gedrag van de betrokken chauffeur. Dergelijke ongevallen zijn geen zeldzaamheid en bedreigen iedereen. De Fietsersbond vraagt dan ook meer inspanningen voor beteugeling van dergelijk gedrag door controle en realistische straffen, ook voor wie geen ongeval met zware gevolgen veroorzaakt. Daarnaast roept de Fietsersbond alle overheden op om het invoeren van ISA, intelligente snelheidsadaptatie te promoten.
De plaats waar het ongeval gebeurde is geëvolueerd van een knooppunt van fiets- bus- en tramverkeer tot een gevaarlijke mengsel van dit verkeer met (illegaal) kortparkeren en geïmproviseerde kiss & ride. Ook hier dringen maatregelen zich op, zoals het ondergronds brengen van het autoverkeer.
Info: Perpetuum Mobile, de Fietsersbond in Gent,
info@fietsersbondgent.be 0479/77.59.20 http://fietsbult.wordpress.com/

Spaakbreuk

Een fervent fietser controleert geregeld zijn materiaal. Dat is nodig, want je veiligheid hangt ervan af.

Vorige week merkte ik dat er een probleem was met de fietscomputer en tijdens de inspectie van de kabelloop (de computer is niet draadloos), ging ik meteen nog wat andere zaken na.
Daarbij bleek dat in het rechterwiel een gebroken spaak zit, alweer aan de binnenste flens en alweer een spaak die van buiten naar binnen door de flens gaat.

De oorzaak hiervan ken ik ondertussen: de bocht in de spaak zit niet tegen de flens aan, waardoor die extra belast wordt en uiteindelijk breekt.

Een oplossing hiervoor ken ik ook en in het linkerwiel is die volledig uitgevoerd: spaakringen op alle van buiten naar binnen geplaatste spaken op de binnenflens. Ook hier moet dus een nieuwe spaak in en meteen met spaakring.

Dat werkt goed, want sinds ik vorig jaar het linkerwiel onder handen nam, is daar geen enkele spaak meer in gesneuveld.

Vandaag maakte ik er dan werk van. Ondertussen waren er twee spaken gebroken.

Twee open gaten in de flens: twee gebroken spaken

Na even zag dit er veel beter uit.

Nieuwe spaken, met spaakringen achter de kop

De trommelremmen zijn de laatste maanden opvallend snel hun remcapaciteit verloren. Het is dus tijd om ook de remschoenen na te kijken. Mogelijk heeft de pekel daar wat mee te maken, want 13.000 km lijkt me niet echt veel en de degradatie is snel gegaan.
Voorlopig lijkt het bijstellen van de kabels te volstaan. Op de remschoenen zit nog voldoende materiaal.