broodje aap of realiteit ?

Het volgende verhaal kwam me onlangs ter ore. Zoals met veel van dergelijke wedervarens klinkt het volstrekt aanvaardbaar en dat maakt het zo moeilijk te verifiëren, maar het is toch wel leuk (niet voor het slachtoffer).

Persoon X, laten we hem Pieter noemen, heeft gedaan met werken en wil zijn fiets nemen, die hij ergens in het stadscentrum vastgelegd heeft. Wat raad je: de fiets is in geen velden of wegen te bekennen. Na de standaardreacties (twijfel, heb ik hem wel hier gezet, nog even een straat verder kijken) komt het begrip: de fiets is onmiskenbaar gestolen. Pieter stapt naar het dichtstbijzijnde politiekantoor om aangifte te doen hiervan. "Aangifte, van een fietsdiefstal ? Daar beginnen we niet aan, meneer, want zo kunnen we bezig blijven. Steel er maar een andere." En neen, ook na aandringen kan geen aangifte gebeuren.

Pieter, die geen student is en stelen niet geoorloofd vindt, haalt dan maar een andere fiets en zorgt ervoor dat die zeker goed vast staat.

Enkele weken later merkt hij zijn gestolen fiets, goed vastgezet, in hetzelfde stadscentrum. Dus neemt hij zijn mobieltje en belt de politie: "meneer, ik heb mijn gestolen fiets teruggevonden, maar hij staat op slot. Kunnen jullie iemand sturen om te getuigen dat dit wel degelijk mijn fiets is en dat ik het slot open mag breken ?"

"Meneer, heeft u aangifte gedaan van die diefstal ?"

"Heu, dat wilde ik wel, maar uw collega's weigerden dit."

"Het spijt me meneer, zonder aangifte kunnen we u niet verder helpen."...

Welkom in Absurdistan

gezellig regenweer

YES !!

Vanmorgen, bij het opstaan, was het aan het regenen. Niet hard, maar toch behoorlijk dikke druppels.

Dat betekende de Ekoi City+ op het hoofd, het vizier op het zeiltje en voor de rest eigenlijk niets bijzonders. 23 km door de regen, aan ongeveer 35 km/u.

Op de dijk kwam ik geen enkele fietser tegen, maar wel DRIE auto's ! Erg vervelend, want hun koplampen schijnen recht in mijn ogen. Dan zie ik niets meer en moet het, heel voorzichtig, op de tast bijna. Hopen dat ik niet van de dijk afrij.

Toen ik op het werk aankwam, waren enkel mijn schouders een beetje vochtig. Da's alles.

Op zo'n momenten bewijst de Alleweder zijn naam waardig te zijn.

Het dakje is onderweg van bij Flevobike: dan zit ik zo goed als helemaal droog.

mobiele hindernissen

Mijn dagelijkse route omvat, zoals ik al vaak vermeldde, 12 km jaagpad langs de Schelde. Nu de herfst is weergekeerd wordt het daar wel rustiger, maar toch passeer ik er dagelijks behoorlijk wat fietsers.

Heel wat daarvan ken ik ondertussen van zien: handje opsteken of knikken als teken van herkenning gebeurt meer en meer. Dat zijn de fietsforenzen, die ik bijna elke dag kruis. Ik kan me voorstellen dat ik in mijn inktblauwe eFAW veel herkenbaarder ben dan veel andere fietsers.

Bij mooi weer heb je dan ook geregeld gepensioneerden die een uitje maken, langzaam malend aan 25 km/u op hun e-bike of samen met partner of vrienden op wandel met de fiets, gezellig keuvelend.

Daarnaast is het jaagpad een plek waar wielertoeristen en wielrenners trainen. De meesten daarvan vallen erg mee, maar indien er hinderlijke fietsers op het pad rijden, zitten die toch bijna altijd in die categorie. Onlangs weer: veel wind, een koppel wielertoeristen waarbij de voorste de achterste uit de wind zet, maar ze rijden wel midden op de dijk... Bellen haalt blijkbaar niets uit, de luide toeter helpt ook geen zier. Tja, dan moeten ze maar schrikken. Erachter blijven hangen vind ik geen optie.

Een paar kilometer verder volgt een bijna identiek scenario. Alleen rijden de heren deze keer aan de linkerkant van de dijk ! Dan maar rechts inhalen... Wellicht zullen zij velomobielrijders een gevaarlijke soort vinden ?

Ik vermoed dat zij ervan uitgaan dat niemand hen inhaalt omdat ze zo snel rijden ? Op een koersfiets heb je natuurlijk geen achteruitkijkspiegels, maar je moet er toch altijd op bedacht zijn dat iemand nog wat sneller is.

Gelukkig is het herfst: grote kuddes wielertoeristen kom ik niet meer tegen. Waarschijnlijk zie je die ook eerder op zondag en dan heb ik meestal geen tijd om een rit te maken.

verbeteren, verbeteren

Een fervent fietser vindt dat zijn voertuig altijd beter kan (als dat niet meer kan, dan moet er een nieuwe fiets komen en dan begint het van vooraf aan).

Ik rij tijdelijk met een Nexus 7 naaf. Het rijdt, maar dat is het dan ook. Een Nexus 7 schakelt niet precies en geeft mij het gevoel dat er altijd wat vermogen blijft hangen in de naaf. Daarnaast is het bereik (244 %) te beperkt (de eerste versnelling is te groot en de zevende te klein) en de dichtingen staan niet bekend als eeuwig levend. Integendeel. Dus moet binnen een redelijke termijn een degelijke naafversnelling in de plaats komen. Een naafversnelling, want naar mijn bescheiden mening gaan een 20" velg en een derailleur niet samen: die hangt dan zo laag dat alle vuil van de weg opgepikt wordt. Versta me niet verkeerd: het is niet dat met die Nexus 7 niet te rijden valt, maar het voldoet gewoon niet. Anderzijds kost die ook bijna niets.

Op dit moment gaat de keuze tussen een Shimano Alfine 11 - noem het een Rohloffkopie met een beperkter bereik en minder versnellingen, maar aan minder dan de helft van de prijs - en een Nuvinci 360 (traploos). De prijs ligt in dezelfde orde van grootte, het bereik ook (407 tegenover 360 %) en elk heeft zijn voor- en nadelen. Kwestie van balans opmaken en knopen doorhakken, zeker ?

Shimano Alfine 11

NuVinci N360

De Gforce heeft een nieuwe eigenaar en de schitterende Cyo koplamp is mee verhuisd. Tijdelijk moet ik het weer stellen met de twee Conrad-ledspots in de neus. Dat gaat, maar ook niet meer dan dat (ik ben moeilijk, ik weet het). Dus moet een nieuwe lamp bovenop de neus die Cyo vervangen. Of zet ik die nog hoger, verder naar achter, op de te construeren "smurfenmuts" ?

Ondertussen heeft de realiteit de bedenkingen ingehaald: enkele dagen geleden plaatste ik een bestelling bij het alom gekende huis Rose. Een Philips LED Bike Light. Deze bevat 2 3W Luxeon leds. De zilverkleurige uitvoering is momenteel afgeprijsd van € 79,95 naar € 47,97... Bovendien past die beter in het retrobeeld dat ik voor eFAW voor ogen heb.

Ondertussen moet er werk gemaakt worden van een smurfenmuts-equivalent om het velomobieldakje, dat ook in bestelling is, te doen passen op eFAW en dan wil ik ook nog een remlicht toevoegen. Die "smurfenmuts" dient twee doelen:

• dienst doen als rolbeugel. In tegenstelling tot de hedendaagse velomobielen, is bij de Alleweder de stroomlijn achteraan niet hoger dan vooraan, waardoor je hoofd boven het koetswerk uitkomt. Aerodynamisch is dat niet ideaal en in het geval van een rol (omrollen in een bocht of zo) vangt je hoofd de klap op.
• Zorgen dat de achterkant van het dakje hoog genoeg komt, zodat je er nog onder past.

 Natuurlijk houdt dat een extra stuk aluminium in om de achterkant te verhogen, maar daaronder denk ik ook aan een versterking net achter de zitplaats. Dat wordt even uitzoeken hoe dit best verloopt.

De Cyclone motor zorgt ook af en toe voor problemen: bij een motortemperatuur boven 40° C sluit de controller de stroom af. Aangezien de motor in de neus ingebouwd is en die niet van ventilatie voorzien is, gebeurt dat dus geregeld eens. Dus moet in de neus een luchthapper komen en in het tussenschot daarachter een opening om de warme lucht af te voeren. Dat zou in de winter eens goed kunnen uitkomen !

Verder moet ik op zoek gaan naar wat lycra om de opening onder de trappers af te sluiten: vanmorgen had ik (de temperatuur lag net boven het vriespunt) voor het eerst koude voeten.

Geef me nog een jaar en dan is eFAW helemaal naar mijn behoeften aangepast. Dan wordt het tijd om naar een vervanger uit te kijken ;-)

Een Strada of Mango lijkt me ideaal daarvoor. De Orca ziet er ook niet slecht uit, maar die prijs...

herfstrit

Gisteren moest ik voor het werk in Zingem zijn. Van daaruit reed ik naar huis langs de mooiste route: de Scheldedijk. Mooi weer, aangename temperatuur voor de tijd van het jaar en rustig op de weg. Wat wil een mens nog meer ?


De aanloop vanuit Zingem liep langs landelijke wegen.

Damstraat Zingem

Maar op de dijk kwam ik alweer een onverwachte hindernis tegen.

Scheldedijk (sluis Zingem)

Aan de linkerkant zie je een spontaan ontstaan pad om de werken te omzeilen. 't Is te doen, maar hemeltergend is dat er vooraf weer geen enkele aanduiding van de werken te bespeuren viel. 100 m voor de werken stond wel een bordje "wegomlegging" dat naar een baan weg van de dijk wees, maar waarom dat er stond ? Dat kun je nergens uit opmaken.


Daar voorbij was het weer genieten geblazen. Wind van schuin achter en gezellig onderuit in de spanzitting.

licht

Maar anders...


Onlangs kwam ik na het sporten, zo rond 22u30, over de R40 (de kleine ring rond Gent) huiswaarts gereden. Bij het aanzetten:

• achterlicht aan (check)
• koplamp aan (check)
• knipperlichtje aan linkerspiegel aan (check)

Zo ben ik er al redelijk zeker van dat ik voor- en achteraan zichtbaar ben. De vorige eigenaar van eFAW rustte de fiets uit met reflecterende stroken op de zijkanten. Niemand kan nog zeggen dat eFAW niet opvalt in het duister !


Maar dan rij je langs een toch wel drukke autoweg, op het fietspad. Je bent daar niet alleen: fietsers rijden in dezelfde en tegengestelde richting. Niet veel, want het is al laat, maar ze zijn er.


En dan blijkt dat fietsverlichting niet meer in is ! Ik kan me niet herinneren dat ik op die 11 km ook maar één degelijk verlichte fiets zag. De meesten reden gewoonweg onverlicht en bij voorkeur in donkere kleding. In het beste geval had iemand een rood knipperlichtje in zijn hand...


Volgens het resultaat van een onderzoek van de Antwerpse politie hoort onverlicht fietsen zelfs niet bij de 25 belangrijkste oorzaken van ongevallen met fietsers, maar toch. Als ik fiets, wil ik toch wel wat goodwill creëren voor fietsers in het algemeen. De meesten lijken dat absoluut niet belangrijk te vinden (en ook hun eigen veiligheid niet) en neen, het zijn niet allemaal studenten. Het ging om mensen van alle leeftijden. De behoefte bekruipt me op zo'n moment om wat mensen staande te houden en te vragen waarom. Ik veronderstel dat het pure nonchalance is.

ATeFAW

Off road met een 3 x 1 (drie wielen; één aangedreven) ofte Alle Terrein eFAW. Dat is het thema van vandaag. Een goeie betrouwbaarheidstest voor eFAW !


Op donderdag heb ik op het werk meestal gedaan rond 13u. Laatste donderdag was het schitterend fietsweer, dus besloot ik een klein ommetje te maken en wat nieuwe wegen te verkennen. De rit ging van het werk over de normale route tot aan Gavere, maar daar stak ik - anders dan gewoonlijk - de Schelde over om tussen de rivier en de Gaversesteenweg mijn baan te zoeken. Dit is de Scheldevallei: een landelijk gebied dat in de 19de eeuw ontgonnen werd voor kleiwinning. Die klei werd gebruikt om stenen te bakken en de winning bepaalde het landschap, dat er erg drassig door werd. Ik heb het gemerkt...


Hier begon het: een splitsing, waarbij beide kanten volgens de aanduidingen dood liepen. Foutje van de wegbeheerder: ze lopen dood, maar enkel voor auto's. Helaas is dit normaal: heel dikwijls wordt vergeten dat er ook nog andere weggebruikers zijn.

Eerst even aan de linkerkant proberen. Daar had ik al een voorproefje van wat me te wachten stond.

Dit pad liep dood op een slagboom. Geen doorkomen aan met eFAW, dus maakte ik rechtsomkeer om dan via de rechterkant aan de splitsing nog een kans te wagen. Refererend aan de oorsprong van het landschap, heet het gekozen pad de "Steenbakkerswegel".

In het begin zag het er nog te doen uit, zelfs met een velomobiel.

Maar dan dook een eerste plas op...

En het werd modderiger. Dit was al een uitdaging voor eFAW en voor mij.

De plassen namen stilaan de hele breedte van het pad in. Hier merkte ik dat een Perfect Moiree niet geschikt is voor terreinwerk:  het achterwiel slipte door. Door de diepte van de plassen raakten de voorwielen amper nog de grond, terwijl de neus zijn best deed om een voor te trekken.

En het kon nog erger ! Gelukkig had ik een paar degelijke schoenen aan. Dit betekende uitstappen en ATeFAW duwen. "Alle terrein" met een velomobiel heeft duidelijk zijn grenzen.

Uiteindelijk kwam ik weer aan tekenen van beschaving. De pijlen stuurden me wel naar rechts, over een weg die tenminste al droog lag en die breed genoeg was voor alle wielen van ATeFAW..

De omgeving was wel schitterend.

De provincie deed zijn best: vanaf hier zijn fietsverbindingswegen aangelegd en ze zien er eerder nieuw uit. Helaas genoeg duiken er geregeld putten op, waardoor je hierop niet kunt doorrijden. Ze zijn dus alweer enkel op recreatieve fietsers afgestemd en niet geschikt voor woonwerkverplaatsingen. Jammer...

Als toetje kreeg ik de klassieke rammelwegen en -dreven vlakbij huis, waar ik niet echt naar uitkeek.

Mooi is het wel en als het droog ligt, valt het nog mee, maar je moet hier heus geen 20 km/u proberen halen.

kilometers afmalen

Half juli kwam de FAW, later omgebouwd tot eFAW, in huis. De bedoeling was om het woonwerkverkeer helemaal met de velomobiel te doen.

In de praktijk is dat tot nu aardig gelukt. De auto komt amper nog van zijn parkeerplaats en alle woonwerkverplaatsingen in augustus en september gebeurden met eFAW. Ik leg dus meer kilometers af: in augustus waren dat er 1 170 in het totaal, in september 1 156. Voordien varieerde dat totaal tussen 500 en 800 km.

Nu de dagen korter en natter worden (dat laatste nog niet direct, maar het komt er ongetwijfeld aan), wordt het tijd om verder te werken aan de verlichting en het dakje.

geen licht

Nu weet ik weer waarom ik een hevig voorstander van dynamoverlichting ben, hoewel dat op deze velomobiel quasi onhaalbaar is.

Voorbije donderdag, rond 7u, maakte ik me klaar om naar het werk te vertrekken en schakelde de verlichting in.

Achterlicht aanzetten: check

Knipperlicht op linkerspiegel aanzetten: check

Koplamp aanzetten: no go

Het accupack, dat de koplampen, toeters en knipperlichten van stroom voorziet, was pas geladen, dus dat kon de reden niet zijn. Zodra ik het accupack eruit gehaald had, bleek één van beide draden van het contact losgekomen te zijn. No problem: even solderen is snel gedaan.

Na vijf minuten zat het accupack weer in eFAW, maar het bleef duister. Er was dus meer aan de hand en daar kwam de multimeter aan te pas. Eén van beide contacten in het pak deed het ook niet meer.

Ondertussen is alles hersteld en haalde ik nog een houder om 6 NiMH accu's in te zetten. In afwachting van de omvormer, waarvoor nog een geschikte behuizing moet verzonnen worden die voldoende kan koelen, kan ik de Cyo met 7,2 V - zijnde 6 1,2 V accu's - aansturen.

Na de montage en bij het testen van alle leidingen, maakte ik maar meteen wat beelden van de lichtpatronen, geprojecteerd op de garagepoort.

Dit is de originele linkerlamp, met een concentrisch lichtpatroon.

Dit is de originele rechterlamp, ook weer concentrisch.

Hier werken beide koplampen samen. Zoals te verwachten is, heb je gewoon meer licht.

Dan de Busch und Müller Cyo Sport, met een afgekapte bundel.

Wat je hier al ziet, is dat je een meer geconcentreerde bundel krijgt: ik ken de lichtopbrengst van de originele lampen niet, maar hier is duidelijk dat de Cyo minder verlies geeft. Doordat de bundel afgekapt is, kun je ook het licht verder laten schijnen zonder tegenliggers te hinderen.

Tenslotte zette ik nog even alle lichten samen aan.

Het gebundelde licht van de Cyo valt duidelijk op binnen de lichtcirkel van de andere lampen. Op deze manier kan ik de verlichting zo regelen dat de concentrische bundels dicht bij de fiets voor licht zorgen en de Cyo op een grotere afstand de weg verlicht. Dat laatste is van groot belang bij een hogere snelheid. Als je 30 of meer rijd, is het wel handig om enkele tientallen meters vooruit te kunnen kijken. Je wil die bocht met een gracht ernaast echt niet missen !

In een volgende post toon ik beelden van het licht in een reële situatie.

Gisteren, maandag, reed ik met het herstelde en uitgebreide verlichtingssysteem naar het werk. Tot mijn ergernis viel het circuit na enkele kilometers uit ! Gelukkig is de Cyo op een afzonderlijke stroombron aangesloten, anders was het een dik probleem geweest.

Gisteravond haalde ik dan de multimeter weer boven en zo was de oorzaak snel gevonden: één NiMH cel had de geest gegeven. Ondertussen zijn de vier zwakste batterijen uit het pak vervangen door nieuwe exemplaren. Van de originele 2400 mAh (volgens de informatie op de batterijen) bleef er zo'n 60 % over: tussen 1400 en 1500 mAh. Zulke batterijen werken nog, maar de capaciteit is veel te klein en je weet ook niet hoe lang ze hun lading houden.

half bereik, mooie tocht

Tja. Deel één van de titel betreft de versnellingsnaaf.

Zaterdagmiddag (19 september) monteerde ik het wiel weer in de fiets en testte even kort. Alles leek te werken.

Na de middag vertrok ik dan voor een mooie rit onder een stralende zon. Het doel was Brakel - in de Vlaamse Ardennen -, waar een vriendin haar verjaardag vierde. Ik was nog maar goed vertrokken toen ik merkte dat de naaf toch niet zo goed ineengestoken was als ik dacht: de versnellingen 1 tot 4 werkten goed, alles daarboven werkte niet ! Als ik naar 5 schakelde, blokkeerden de pedalen. Niet zo leuk.

Nu ja, omkeren en de trike nemen zou nog meer tijd kosten dan aan een wat lager tempo doorrijden, dus besloot ik aan een matige snelheid verder te gaan. In vierde versnelling is 25 km/u mooi en uiteindelijk ook ideaal om het bereik van de elektromotor te weten te komen.

Het eerste deel van de rit reed ik langs de Schelde, tot in Zingem. Schitterend weer, ongeveer 22° C, quasi windstil en een staalblauwe hemel. Zalig rijden gewoon ! De elektromotor zorgde voor een lichte ondersteuning, vooral omdat ik wou weten hoe lang de batterij het zou houden. Later, een keer in de heuvelige Vlaamse Ardennen, zou de motor wel meer werk krijgen.

Lekker zonnetje, aangename temperatuur, dus de zijkanten van het zeil gingen naar beneden. Handig, zo'n Alleweder-cabrio ! Onderweg kwam ik, normaal in die omstandigheden, wat wielertoeristen en recreatieve fietsers tegen. Eén van die wielertoeristen leek wel ervaring te hebben met velomobielen, want hij haalde me in op een stuk waar ik 28 reed (voor even bleek de vijfde versnelling het toch te doen), met als commentaar "lekker op het gemak aan het rijden, he". Wist hij veel dat ik niet sneller kon op dat moment...

Vanaf Zingem ging het richting Zwalm. Algauw werd de vlakke dijk vervangen door wat glooiingen, die verder overgingen in heuvels. Hier speelde het beperkte bereik geen rol: bij het klimmen was de 3de versnelling het uiterste en bij het afdalen kon ik me laten bollen. 35, 40 km/u zonder één pedaalslag ging makkelijk.

Bij Anneke, het feestvarken, aangekomen, deed Anton, haar vijfjarig zoontje, de deur open. Toen hij eFAW zag, was de reactie een zalig "O, wat een klein autootje !". Nadat ik hem toonde dat er eigenlijk wel trappers in zaten en dat het eerder een fiets is, besloot hij met "een binnenfiets, dus". Bij Anneke en haar vele bezoekers bracht ik een aangenaam uur door, met gluten- en lactosevrij gebak en vooral veel hartelijke mensen.

Dan werd het tijd om weer in te stappen en naar Gent terug te keren. Deze keer besloot ik niet de Scheldedijk te volgen, maar vanuit Zwalm min of meer de Hundelgemse Steenweg te volgen. Minder vlak, maar korter en toch weer een andere route.

Bij het aanzetten merkte ik dat de motor er niet van houdt om zwaar belast te worden. Vertrekkend vanuit Brakel moet je een lange, steile helling op, waarbij in een zware velomobiel de ondersteuning welkom is. Daar bovenop had ik de indruk dat de inwendige weerstand van de versnellingsnaaf nogal wisselde en dat het af en toe leek alsof de remmen op stonden. Halfweg die helling vond de assistentie het welletjes en het lampje ging uit... Wat ik zou moeten uitzoeken of de reden ligt in de motortemperatuur (die is beveiligd tegen oververhitting) of in de batterij die teveel stroom moest leveren. De procedure in dat geval is een vijftal minuten wachten, waarna de zaak weer online is. Ik zal eens een temperatuursensor op de motor zetten: meten is weten.

En ergens in het eerste deel, tussen Brakel en Zwalm, haalde ik een nieuw record: 68,25 km/u ! Op de heenweg had ik het ook al ondervonden: remmen met eFAW aan hoge snelheden is een hachelijke onderneming. De fiets krijgt heel hard de neiging om te slingeren. Ik denk dat het relatief hoge zwaartepunt hierin wel een rol speelt en misschien is de demping ook niet meer je dat. Anticiperen en voorzichtig remmen is de boodschap. Niet te snel rijden is nog meer aangeraden. Met deze Alleweder is 70 km/u wel het maximum: sneller is absoluut niet veilig (maar wel mogelijk). Op dit vlak moet hij in de Gforce trike zijn meerdere erkennen.

In elk geval: ik legde ruim 76 km af. De batterij van 16 Ah was op het einde bijna leeg, maar nog niet helemaal. Op het vlak van autonomie zit het dus wel snor.