N+1, maar anders en onverwacht

Het is een gekend gezegde onder verzamelaars van om het even wat: het gewenste aantal objecten bedraagt N+1, waarbij N staat voor het huidige aantal en de +1 slaat op de wens naar telkens één meer.

Aanloop

Volgend weekend vindt het jaarlijkse ligfietstreffen van WOL plaats. Deze keer zien we elkaar aan de kust, in Nieuwpoort.

De voorbije jaren fietste ik telkens naar het treffen. De tent en kampeerspullen gingen elke keer mee. Maar sinds vorige zomer beschik ik over een kampeerbusje. Dat zorgt voor een dilemma: ofwel doe ik het weer met de fiets ofwel neem ik het busje. Omwille van de praktische kanten, koos ik voor het laatste.
En dan kwamen er enkele mailtjes binnen: of x of y met me mee kon. Mijn bedoeling is om de Orca mee te nemen en die kan dan in het busje. Daarvoor moet de achterbank plat, dus kan er nog één passagier mee, indien die met een gewone ligfiets rijdt. Er waren wel meer aanvragen dan plaatsen.

De oplossing kwam er in de vorm van een aanhangwagen die ik jaren geleden ook nog eens leende. Toen was dat om naar de Oliebollentocht te gaan, in 2012.

Oliebollentocht 2012 (Zwolle), nog met de Alleweder A2

Met die aanhangwagen zijn er meteen veel meer plaatsen. Er kunnen minstens twee velomobielen mee en nog wat gewone ligfietsen. Die leggen we onderin. In het busje zijn dan alle vijf de plaatsen beschikbaar.

N+1

Ik sprak af om vanmorgen de aanhangwagen op te halen. Toen kwam die N+1 op de proppen: Ben had nog een Giant Revive staan. Of ik interesse had? Gewoon meenemen, want hij nam enkel plaats in. Een fiets om aan te sleutelen? Natuurlijk wil ik dat wel.

Vanmorgen kreeg hij meteen een poetsbeurt, zodat ik de algemene staat kan beoordelen. Er zal wel wat werk aan zijn. De Shimano Nexus 7 naaf doet het niet. Vermoedelijk is het niets meer dan een gebroken versnellingskabel. De verlichting moet ik nazien; de remmen - rollerbrakes - afstellen...

En dan ontbreekt er één stuk: op een Revive hoort een rugleuning en die is er niet meer. Dat wordt vermoedelijk het lastigste. Revives vind je vaak op marktplaats en dergelijke, maar onderdelen?

We zien wel waar we uitkomen.

Dakje meenemen: hoe doe je dat in een Orca?

Op de Orca past slechts één dakje: dat van Flevobike. Over de voor- en nadelen ervan zal ik het niet hebben, want hoe je dat invult, is grotendeels persoonlijk.

Ik rij het liefst open. Cabrio dus. Maar als ik 's morgens naar het werk vertrek, bestaat vaak de kans dat ik 's avonds in de regen weer moet keren. Of ik vertrek in de regen en in de loop van de dag klaart het op. Waarom zou ik dakloos in de regen rijden als het anders kan?

Een eerste, evidente oplossing is dat dakje laten zitten. Neen, bedankt, ik niet. Ik zie gewoon meer als het open is. De zon schijnt lekker, ik geniet van de wolkenpatronen, van een vlucht vogels boven mijn hoofd... En de mogelijke invloed op de snelheid of het rendement, daar lig ik niet wakker van. De fiets is ondersteund, weet je. Uiteindelijk maakt het echt niet veel uit. Zoek maar eens op het wereldwijde web.

Af en toe krijg ik dan weer de vraag: hoe slaag je erin om dat Flevobike-dakje in de Orca mee te nemen?

De oplossing

Mijn oplossing kan enkel als je niet te groot bent. Met andere woorden: als er nog wat plaats is achter het zitje.

Het geheel haal ik uit elkaar: de aluminium staven worden uit de tunnels geschoven. Dat is alles. Die staven kunnen dan links naast me liggen, terwijl het dakje zelf achter me terechtkomt. Met wat foto's wordt het duidelijk.

De onderdelen

Stangen links naast het zitje

Dakje achter het zitje (tas dient om het ruitje te beschermen)

Zo ziet het eruit

Nadelen

Heeft dit systeem nadelen? Ja, enkele:

• je kunt niet zo makkelijk aan de bergruimte achter het dakje
• de aluminiumstaven maken contactgeluiden
• de drukknopen waarmee het dakje achteraan bevestigd worden, slijten sneller

Dat eerste bezwaar moet je erbij nemen. Daar zie ik niet direct een oplossing voor.

De contactgeluiden kun je vermijden. Simpel: zorg ervoor dat die staven geen contact maken. Niet met elkaar en niet met de romp. Tot nu toe deed ik er niets aan, maar ik denk dat ik eens een foedraal zal maken: twee tunnels in schuim of stof waar de staven in passen. Een velomobiel maakt zo al genoeg geluiden.

Flevobike gebruikt twee soorten drukknopen voor het dakje: metaal of kunststof. Dat is afhankelijk van wat in voorraad is en dus heb je (helaas) niet te kiezen. De kunststof drukknopen zijn beter bestand tegen geregeld los- en vastklikken. Dat is precies wat gebeurt als je het dakje niet altijd laat zitten. Waar ik in de loop van de jaren wel tegenaan liep, was dat aan één kant de drukknop die op de kap vastzit, losraakte. Die is namelijk gelijmd en de lijm hield het niet. Flevobike zette er nieuwe stukken op en sindsdien is er geen probleem mee.

Voor dagdagelijkse verplaatsingen is het een prima oplossing. Voor reizen kan het niet, omdat dan de ruimte achter het zitje in beslag genomen wordt door bagage. Voor langere reizen gaat dan de Radical Cyclone mee en daar kan het dakje ook weer op, desnoods onder de regenhoes. Die beschermt het plexi dan weer tegen alles wat het achterwiel ertegen slingert.

Voordelen

Dat is vanzelfsprekend: ik heb het dakje altijd bij, voor het geval dat. Of ik kan het er onderweg afhalen en wegstoppen. Daarbij zit het in veel gevallen helemaal niet in de weg.
Het plaatsen of verwijderen duurt ook helemaal niet lang. Reken op een minuut of twee.

Andere bedenkingen

Sinds ruim een jaar maak ik gebruik van een minivizier. Dat belemmert het zicht helemaal niet, maar heeft (bij mij) een spectaculair effect op de luchtstroom om het hoofd. Als het koud is, vervang ik dat door het schuimdek. De reden is evident: dit dek sluit de opening bovenin grotendeels af. Het is dus warmer.
Als het regent en het dakje zit erop, is het schuimdek ook nodig. Daar zit nog een vizier op en dat zit veel verder naar achter. Regen die onder het scherm in het dakje door waait, wordt door dat vizier weggeleid naar de zijkant. Het minivizier kan dit niet.

Waar ik nog eens mee wil experimenteren, is de combinatie van alle drie de componenten. Het zou kunnen dat het minivizier al heel wat druppels over het dakje leidt. Maar het regent nu al zo lang niet, dat ik het idee nog niet kon testen.

Rotklus

Zoonlief beschikt over meerdere fietsen. De favoriet is een ongeveer veertig jaar oude vintagebike, waar nog wat werk aan is.

Daarnaast is er nog zijn Trek Manhattan stadsfiets. Onlangs viel mijn oog op de staat van de achterband: de leklaag kwam erdoor. Zoonlief is nogal sletig wat achterbanden betreft.

De band is kwestie is een Schwalbe Little Big Ben. Dit is een - voor Schwalbe - relatief goedkope band, met een wat stoerder profiel en een lichte antileklaag. Van dat profiel blijft niet veel meer over en de antileklaag vormde ondertussen het loopvlak.

Zo lang wacht je best niet

Na een korte marktstudie kwam van bij Bike24 een Continental CityRide 42-633, samen met een reeks andere banden en nog wat spullen.

Waarom is dat nu zo'n rotklus? Wel, de Trike Manhattan is een echte, onvervalste stadsfiets, met een gesloten kettingkast, met een Shimano Nexus 8 versnellingsnaaf (niet standaard, want normaal is het een Nexus 7) en Shimano Rollerbrake. Zoals ik hem zei: daarmee wil je niet op reis een lekke band krijgen.

Ter vergelijking: op een derailleurfiets met uitvalnaaf haak je de remkabel (bij V-brake) los, maak je de as los en haal je het wiel eruit. Dat is alles wat nodig is om een band te vervangen. Bij deze:

• verwijder een deel van de kettingkast
• met een spaak of dunne inbussleutel (2 mm) haak je de kabel van de versnellingsnaaf
• de koppelarm voor de rollerbrake moet losgeschroefd worden (2 sleutels nr 10), waarna je de remkabel los kunt haken
• daarna kun je de band wisselen
• bij het opnieuw monteren moet je de naaf weer zorgvuldig afstellen

Ik kijk dus liefst voor banden waarbij slijtageweerstand op de eerste plaats komt, samen met lekvrijheid.

O, ja: om banden te vervangen, heb je meestal een setje bandenlichters nodig. Mijn favorieten, al jaren lang, zijn die van Schwalbe.

De redenen:

• kunststof, dus geen schade aan je velg
• dun, waardoor ze makkelijk tussen de velgwang en de hieldraad kunnen
• sterk (mijn set gaat al jaren mee)
• licht 

Hopelijk zijn we weer wat jaren verder eer er weer iets aan die achterband moet gebeuren.

Voorjaarsbeurt

Bijna half april. Sneeuwen zal het niet meer doen. Vorst kan hooguit nog 's morgens vroeg voorvallen. Het is dus het moment om de Orca klaar te maken voor de betere tijd van het jaar.

Eerst werd de buitenkant met een sopje afgesponsd. Dat was nodig, want het avontuur in Merelbeke van enkele weken geleden had nog altijd veel sporen nagelaten en veel gewicht van aangekoekte modder.

De lichtvin ging er ook af. Op klaarlichte dag zie je toch niets van de ledstrips erin. Die doen dan niets meer dan stroom verbruiken.

Daarna waren de voorwielen aan de beurt: de Marathons werden gewisseld voor mijn favoriete Trykers. Ja, die zijn kwetsbaarder, maar ook comfortabeler en de zijdelingse grip is zoveel beter.
En terwijl de wielen eruit gingen, kon ik ook de wielkasten schoonmaken.

Zand en aarde uit de wielkast

Ondertussen keek ik ook de rechter rem na: de hendel kon ik bijna tot tegen de stuurknuppel trekken. Daar was meteen duidelijk dat hier een zwak punt zit. Een hele poos geleden werd de stopper rechts vervangen, want die bleek toen helemaal ingesleten te zijn. Nu was het weer zover!

Versleten stopper (vorige keer)

Alweer versleten

Gelukkig had ik nog een reservestuk liggen. De Orca kan er weer tegen.

Bij de andere fietsen is dit niet nodig: de Trek toerfiets gebruikte ik de hele winter met slicks (Conti SportContact); de Seiran bracht de winter door op Kojaks - ook slicks dus - en ook de Birdy kreeg geen bandenwissel.

Wat is het stil...

Jan heeft al een hele poos niets van zich laten horen. Zou er wat aan de hand zijn?

Wel, neen.

Onlangs reden we met een select gezelschap de Earth Hour Tour: een ligfietsritje in het duister. Ronny maakte er een verslag van.

Met vier waren we:

• Helen had er voor de start al 100 km op zitten. Ze woont niet in de buurt. Zij rijdt met een eWAW.
• Dieter was er ook en ook met een WAW, maar zonder 'e'. Hij is een pak jonger en kan dat wel aan.
• Ronny had zijn ondersteunde Streetmachine bovengehaald
• ondergetekende koos voor de Seiran: bloot en zonder hulp.

Er stond een zeer strakke noordooster, waar we de eerste helft van de rit tegenop moesten. Ik merkte meteen het verschil tussen stroomlijn en ondersteund en open en niet ondersteund.
Heerlijk rustig was het, zo op een stille zaterdagavond. Geen kat op de baan, enkel vier rare fietsen. Open hemel, dus waren er veel sterren te zien. Uiteindelijk was die 60 km de limiet, als gevolg van de wind. En op het eind werd het ook echt koud: amper boven het vriespunt. Als je dan al moe bent, hakt die kou er echt in. Zeker voor iemand die gewoon is om te fietsen in een beschermende cocon.
We sloten af met een lekker biertje om het einde van de wintertijd te gedenken.

Een beeld van een nocturne is makkelijk.

Op zondag merkte ik het duidelijk: die 60 km hadden hun sporen nagelaten in de vorm van stramme beenspieren.

Daarop volgde een werkweek zoals er de laatste tijd veel te veel zijn. De maandagochtend met de Orca naar het werk, waar die tot woensdagavond bleef staan. De reden: op maandagavond kwam ik met een bedrijfswagen naar huis. Dinsdag moest ik met die auto naar een klant en woensdagmorgen reed ik hem terug naar het bedrijf.
Zo worden wekelijks meteen 90 fietskilometers minder afgelegd.
Deze week is dan weer een normale werkweek, waarbij ik elke dag heen en weer naar het werk kan en mag fietsen. Veel leuker dan met de auto!

De eOrca doet het ondertussen nog altijd zoals gewoonlijk. Dat wil zeggen dat er niets te melden valt. Instappen, vertrekken, rijden en aankomen. Geen hapering, geen lek, geen gerammel, geen onderhoud...

Voor de rest wordt er weinig gefietst. De lente is in het land, met temperaturen die de voorbije week 20° C haalden. Dat wil zeggen dat het groen hard groeit. Hoog tijd voor veel werk in de tuin. Dan kan ik niet fietsen. Dat is meteen de reden waarom het hier zo stil is.

Er wordt wel aan fietsen gedacht: de route voor de Frankrijktrip moet uitgestippeld worden, gpx-tracks aangemaakt, bezienswaardigheden onderweg opgezocht... Zoals het heet: de voorbereiding is het halve werk.

Normaal - voor de tijd van het jaar

De omschakeling naar het zomeruur is net achter de rug. Dat houdt in dat de verschillen tussen de rit naar het werk en terug naar huis nogal groot kunnen zijn. Vandaag was daar een mooi voorbeeld van.

Op weg naar het werk: vochtig, mistig, weinig zicht (en weinig fietsers, maar dat is omdat het paasvakantie is).

Terug naar huis: stralende hemel, aangenaam fietsweertje.

Bemerk ook hoe groen het is. Enkele weken geleden was dat nog helemaal anders.