Terracycle SeatSide Mount - montage en resultaat

Dit was het uiteindelijke doel:

Maar dat was er natuurlijk niet onmiddellijk.

Eerst was er de behoefte om wat spulletjes binnen handbereik te hebben op de trike. Dan herinnerde ik me dat ik bij verschillende treffens oplossingen hiervoor gezien had: een systeem dat het mogelijk maakte om een stuurtas naast het zitje te plaatsen.

Op enkele ICE trikes had ik dit gezien en vorig jaar monteerde ik zelf zoiets op een Azub Eco trike. Dat ging telkens om merkeigen accessoires. Geen oplossing voor een oude Thorax, die natuurlijk anders opgebouwd is. Omdat zo'n steun een flinke hefboom vormt, waaraan op het uiteinde een stuurtas met inhoud hangt, lijkt het zelf bedenken van een oplossing me geen goed idee. Wat Brecht (Fietser.be) stelt over wie zelf een velomobiel wil ontwikkelen, geldt hier in het klein: 'je maakt alle fouten waarmee elke ontwerper begonnen is.'
Een uitgerijpte oplossing zoeken is dan een efficiëntere oplossing. Duurder: zeker. Maar ook minder tijdrovend en zekerder.

Zo kwam ik bij Terracycle terecht. Zij maken allerlei toebehoren voor ligfietsen: kettingrollen, boutjes, sturen ... Via hen ging het naar Icletta: de Europese invoerder van hun producten.
Ik bezorgde Icletta foto's en maten, zodat zij een oplossing konden zoeken. Ervaring, weet je wel.

'Zo ongeveer wil ik het', nog met het roestige frame van het zitje

Na overleg tussen de invoerder en de producent kwam de boodschap dat een 'seatmount' voor Azub op de eTangens zou moeten passen. Die werd het voorbije weekend besteld. Gisteren werd het pakket geleverd en kon ik de montage starten.

Zo'n set bestaat uit een reeks onderdelen:

• twee dubbelzijdige klemmen met inbusbouten
• een gebogen buis met koppelstuk
• een rechte buis

Alles is heel mooi afgewerkt. Buizen zijn buizen, maar de klemmen en het koppelstuk zijn keurig CNC gefreesd en nadien geëloxeerd. Ook de nodige handleidingen zitten erbij, zij het in het Engels.

Het principe is snel duidelijk, maar de precieze montage hangt natuurlijk af van het zitje waar het op moet komen: afstanden en hoeken kunnen verschillen.

Dat is dus even proberen met verschillende opties. Daarbij moet je met enkele zaken rekening houden:

• de stuurtas moet zo mogelijk binnen de spoorbreedte blijven
• de tas mag je niet hinderen
• de voorwielen moeten vrij kunnen draaien
• je moet de tas goed kunnen bereiken (dat is tenslotte waarom je voor zo'n systeem kiest)

Test 1: beugels naar achteren, allebei rechts op het frame

Test 2: twee beugels rechts op het frame van het zitje

Definitieve positie: links en rechts van de verdikking op het frame

Uiteindelijk was de goede positie gevonden. Daarbij is het ook opletten dat de dwarse buis, waar de stuurtas op komt, netjes horizontaal staat.

Tenslotte konden de Klickfix bevestiging en de flessenhouder gemonteerd worden. Het grootste gewicht wordt gevormd door de stuurtas met inhoud, dus kwam de houder hiervoor pal op het T-stuk. Zo is er geen hefboomwerking (langs de lengteas).

Als alles dan klaar is, ziet het er zo uit:

Nu wordt het afwachten of dit in de praktijk doet wat het moet.

Een voordeel van dit systeem: je hoeft niet te boren, zagen, slijpen... Als het nodig is, kan het zaakje er weer af zonder sporen na te laten. Nou ja, wellicht wat klemsporen op de lak van het frame, meer niet.

Wat is hiervoor gebruikt:

• Terracycle SeatSide Mount voor gebruik op Azub zitje
• Terracycle flessenhouder met klembevestiging voor op de dwarsstang
• Vaude Aqua Box stuurtas met Klickfix

Leve de regen!

Het is al maanden somber, maar het is ook al maanden bijna altijd droog onderweg. In maart moet het regenen, verdorie!

Ik zou het kunnen uitlokken, door het dakje thuis te laten, maar dat gaat me toch te ver.

Het gezegde 'maartse buien' blijkt dan toch op waarheid te berusten.

Lekker, zo met de regen roffelend op het dakje. Andere fietsers zitten ingepakt, gebukt over het stuur, het weer te vervloeken. In de E-Orca kan ik ervan genieten.

Fietsvakantie voorbereiden

Fietskeuze

Dit had ik al aangekondigd: de fietsreis dit jaar zal wat anders verlopen.Het doel is het uiterste zuiden van Frankrijk: Occitanië.

Toulouse en Carcassonne liggen in het doelgebied

Het is te verwachten dat het daar eerder warm wordt en na de ervaringen in 'le Grand Est' (Vogezen, Jura) in 2017 lijkt het me wijzer om de Orca thuis te laten en de Thorax Tangens mee te nemen. Dat is eigenlijk precies waarom de Tangens in huis gehaald werd. Dat en het feit dat zo'n Thorax uiterst zeldzaam is. Zeldzaam in aantal en zeldzaam op het vlak van afwerkingsniveau.

Die temperatuur is een eerste reden voor de keuze. Een tweede is dat de trike toch makkelijker in en uit de Volkswagen T4 te halen is dan de Orca. Voor die laatste heb ik ofwel hulp nodig ofwel moet ik een setje goten vinden/maken om die er makkelijk in en uit te kunnen rijden.

Geen fietsreis

Of toch niet helemaal...
Als ik dan toch met de T4 ga, kan ik het hele systeem meteen omgooien. Die T4 is een kampeerbusje, met bed, keukenblok en alles wat erbij hoort.


Deze keer kies ik ervoor om niet met de tent te trekken, maar lussen te rijden, vertrekkend vanaf de auto/kampeerplek.

Door die keuzes moet op de fiets veel minder bagage mee: eten en drinken voor onderweg, wat herstel- en reservestukken, fotospullen en kleding. Dat is het zowat. Tenslotte blijft het beperkt tot dagtochten.

De trike voorbereiden

Thorax maakte indertijd de verstandige keuze om de plaats voor fietstassen laag te houden: je kunt  niets bovenop het 26" wiel plaatsen - net zoals bij de HP Velotechnik Scorpion -, maar er is wel plaats voor tot 4 ruime tassen links en rechts. Dat houdt het zwaartepunt laag en dus rijdt de trike veel stabieler.
Al vanaf de aanvang gebruik ik hiervoor een set Ortlieb ligfietstassen. Die zijn wel heel wat zwaarder dan de alom gekende Radical banaantassen, maar tegelijk zijn ze waterdicht, onverwoestbaar en veelzijdig instelbaar. Daarvan kunnen er natuurlijk maar twee op de trike, maar dat is ruim voldoende.

Wat wel nog aangepast moet worden: ik wil een tashouder naast het zitje. Daar komt dan een stuurtas op.
Daarvoor bestaat voor trikes een 'side bag mount'. Terracycle maakt er. Hun aanbod is heel ruim, aangezien Terracycle toebehoren voor allerlei fietsen maakt en verkoopt. 

Beeld: Terracycle

Helaas is de prijs ook niet min, maar uiteindelijk gaat het om een eenmalige aankoop, die hopelijk lang dienst kan doen. Volgens BROL is de kwaliteit onberispelijk, dus die prijs is dan wel verantwoord.
Binnen dat aanbod moest iets gevonden worden dat compatibel is met de Tangens. Ik bezorgde Icletta, de verdeler voor Europa, foto's en afmetingen (buisdiameters). Nu is vanuit Duitsland een houder onderweg: blijkbaar kan op de Tangens dezelfde mount als bij Azub gebruikt worden.
De 'side bag' - eigenlijk simpelweg een stuurtas - is er al (Vaude Aqua); enkel die houder heb ik nog nodig. Een keer alles gemonteerd is, volgt daarover nog een post.

Tenslotte wil ik nog een andere accu in plaats van de 10 Ah / 360 Wh accu die nu gebruikt wordt: het bereik daarvan is te beperkt. Occitanië is gekend als een regio met heel wat flinke hellingen, dus er zal wel wat energie kruipen in de verplaatsingen.
Die accu moet meteen een andere plek krijgen, onder het zitje, en er moet ook nog bekeken worden hoe dit opgelost wordt. Over die accukeuze volgt ook nog een post.

Het busje voorbereiden

Aangezien ik vorig jaar in de Haute-Savoie ondervond wat de eventuele noden zijn, is dit erg simpel. Voor echt autonoom reizen is mijn busje wat te beperkt, maar als ik op een camping sta, is het ruim voldoende, zeker voor één persoon.

Het enige wat ik nog overweeg, is de aanschaf van een bustent(je). Dat is een tent die je tegen de schuifdeur van de bus zet.

Een voorbeeld

Ik zie er enkele voordelen in:

• er is meteen een 'garage' voor de trike. Net zo veilig 's nachts.
• plaats voor een tafeltje en het keukenblok, zodat ik wat ruimte heb ik om te eten, te bloggen...
• bij warm weer wil ik de schuifdeur open, met een hor om insecten buiten te houden. De bustent maakt dat het wat minder open is.

Voor de rest is qua materiaal niets meer nodig. De auto is ervoor uitgerust, de trike ook. Het voornaamste werk wordt het uitstippelen van de trajecten en het verzamelen van informatie over de rijke geschiedenis van de regio.

Het is duidelijk: het voorbereiden van zo'n reis is ook al leuk!

Eindelijk!

De winter is voorbij, toch volgens de kalender.

Een traditie bij WOL (West- en Oost-Vlaamse Liggers) is een avondrit op de dag van de omschakeling naar het zomeruur. We maken het onszelf graag moeilijk: op zaterdagavond een eind door het donker rijden en afsluiten met een lekker biertje, waardoor je volgens de zomerklok een stuk in de nacht weer thuis raakt.

Het kan slechter dan deze keer: we reden de rit al met z'n drieën, waarbij we goed halfweg de rit afbraken. Kilometers malen in de stromende regen is niet wat je wil bij een recreatieve tocht.

Earth Hour Tour

Gisteravond was het droog, onbewolkt en we vertrokken op het einde van een schitterende lentedag. Maar een keer als zon achter de einder verdwijnt, merk je dat het nog vroeg op het jaar is: het kwik daalt pijlsnel. Maar rechtgeaarde ligfietsers laten dat niet aan hun hart komen: maar liefst met negen waren we!
Helemaal volgens de trend van de laatste jaren waren de velomobielen in de meerderheid: 5 van de 9 deelnemers reden in zo'n plastic doos. Eentje zelfs met vier wielen (een Quattrovelo dus).
Dan waren er nog 3 tweewielers en ikzelf tekende present met de eTangens, met alle verlichting aan boord.

Foto: 'Basuko' Ronnius

Veel valt er over zo'n rit niet te vertellen. Dat moet je zelf meemaken. Ik beeld me het zicht voor de passanten in: een sliert goed verlichte bizarre, lage fietsen met bont uitgedoste berijders. Roffelende banden, ratelende kettingen en meer hoor je niet.

Ook helemaal volgens de evolutie van de laatste jaren: geen lekken. Geen kettingbreuk, geen frames die het begaven. Niets, behalve dat de verlichtingsaccu van Paul zijn Orca het plots opgaf, net als die van Lode zijn WAW. Geen nood: Paul had extra verlichting op zijn helm en Lode reed midden in de groep.

Earth Hour is ooit in het leven geroepen als signaal: tussen 20 en 21u zou de verlichting op vele plaatsen gedoofd worden; zowel straatverlichting als in huis. Die gewoonte lijkt verdwenen te zijn, maar Ronny, die de rit gepland had, had daar natuurlijk rekening mee gehouden. Op jaagpaden, langs de Schelde en de Leie, is geen verlichting.

Enfin, het deed deugd. Rustig, op quasi verlaten wegen, aan een gezapig tempo werden de kilometers afgemalen. Helen (met een WAW) is het al gewoon: in een bende mannen is af en toe een sanitaire stop een noodzaak. Voor de rest werd gereden. Niet zo ver: 41 km.

Ik schat dat we rond 23u aan het eindpunt kwamen. Met een tradioneel sterk bier - genre Trappistenbier (tripel) - werd afgerond.

Geplande activiteiten voor de komende maanden

Volgende maand is er eerst een rit vanuit Roeselare en op 22 april organiseert WOL een ligfiets- en velomobieltestdag.

Mei gaat van start met het jaarlijkse ligfietstreffen. Als rasechte Vlamingen organiseren we het deze keer in ... Nederland!

Op 13 mei is het dan mijn beurt: de tweede hillbillytoer. Daarbij worden de Zuid-Oost-Vlaamse heuvels bedwongen.

Vlechtwerk

Dat de Tangens technisch eerder complex is, had ik al beschreven. Je moet bijvoorbeeld de besturing maar eens bekijken.

Ruim een week geleden haalde ik het zitje eraf, verwijderde de zitting (veel riemen), schuurde het frame af - dat was hoog tijd - en spoot het opnieuw.

Riemen losmaken

Schuurwerk: veel roest

Dat opnieuw in de verf zetten gebeurde met spuitlak. Rust Stop van Dupli-Color: roestomvormer, corrosiewering, grondverf en lak in één.

Geïmproviseerde spuitcabine

Na een redelijke droogtijd was het tijd om er weer een zitje van te maken. Dat lijkt wat op wielen maken: een zen-werkje. Rustig en met beleid alle riemen weer door elkaar vlechten en op spanning brengen. Al bij al was het een drietal uren werk, maar het zit weer in elkaar en het ziet er goed uit.

Vlechtwerk: de aanzet

De voorkant

en de achterkant

Dit moest snel gebeuren, want er is een deadline: zaterdag houden we met de ligfietsers een 'Earth Hour Tour'. Als het weer mee zit, doe ik zo'n rit liever met de trike dan met de velomobiel. Dat is makkelijker om contact te houden met de andere fietsers.
Mocht het regenen, dan wordt het de Orca.

Ik merkte ook nog een aangetast stukje aan de bagagedrager, dus die moet ook nog even onder handen genomen worden.

Daarna wordt het weer opbouwen:

• een geschikte accu zoeken en een manier verzinnen en maken om die op de trike te monteren
• een montagesysteem voor een tas naast het zitje vinden 

Beide aspecten worden later in afzonderlijke blogposts behandeld.

Muziek op wielen

Inleiding

Wie de blog geregeld volgt, weet het wel: pakweg 2/3 van mijn route loopt over een breed jaagpad. Rustig, geen kruispunten. Enkel fietsers in dezelfde of tegengestelde richting.

Om wat bij te blijven, maak ik van die tijd op het jaagpad vaak gebruik om de actualiteit via de radio te volgen. Voor alle duidelijkheid: in het verkeer hou ik de oren vrij!

Experimenten met geluid

Tot op heden deed ik dat al een hele poos met een setje Sony oortjes, die bij de tot voor kort gebruikte Sony Xperia ZR smartphone geleverd werden. Dat werkte goed, maar tegelijk stoorde ik me aan enkele zaken:

• de draad tussen de smartphone en de oortjes kon hinderlijk zijn
• via die draad had ik toch last van contactgeluiden
• de FM-ontvangst werd de laatste tijd slechter (en FM loopt op zijn laatste benen)

Vorige zomer experimenteerde ik met een speaker achterin de E-Orca.

Sommigen lijken dat prima te vinden, maar voor mij voldeed dit helemaal niet. De oortjes houden rijgeluiden buiten en zo gaan je oren ook langer mee, want met voor velomobielen normale snelheden kan het gebulder heel wat decibels bereiken. Met die luidspreker (TDK Trek Max A34) was er niets om de rijwind te dempen. Tegelijk werd ook de verstaanbaarheid minder, want het geluid van de TDK moest ook nog die rijwind overstemmen. Ik hou er daarbij niet van om lawaai te verspreiden onderweg. Met oortjes ben ik de enige die het geproduceerde geluid hoort; met een speaker is het voor de hele omgeving.
Tenslotte betekent de speaker anderhalve kilo extra ballast.

Die Trek Max is een bluetooth speaker met ingebouwde subwoofer, dus hij heeft snel een andere bestemming gevonden. Niet verloren, maar niet bruikbaar voor in de Orca en al helemaal niet op de trike of ligfiets.

Onlangs waren de oortjes plots spoorloos... Ergens uit handen gelegd of onderweg verloren? Ik weet het echt niet. Het was het moment om naar een beter alternatief uit te kijken.

De voorlopig definitieve oplossing

De eisen:

• natuurlijk een prima klankkwaliteit
• bij voorkeur draadloos
• compact, dus geen hoofdtelefoon, maar oortjes
• degelijke constructie

Na wat zoeken kwam ik uit bij een setje Sony WF-1000X. Dit zijn echt twee losse oortjes, die zowel met de zender/smartphone als onderling via bluetooth verbonden zijn. Daar bovenop beschikken ze over 'active noise cancelling' en dat leek me ook wel interessant.

Geen snoer meer, dus een probleem met de radio: dat snoer doet dienst als antenne. Dan drong het tot me door: in deze tijd gebruik je geen FM meer, maar luister je 'streaming'. Geen storing, geen gekraak of ruis, maar een zuiver signaal. Het dataverbruik bij radio-ontvangst is beperkt, dus dat is geen bezwaar.

Bluetooth oortjes kan ik ook in andere omstandigheden, met andere bronnen gebruiken: met de tv, met de pc, met om het even welke BT-bron. Dat is letterlijk 'no strings attached'.

De tests die ik las, waren bijna unaniem lovend: een neutrale, natuurgetrouwe weergave was al goed. Prima afwerking en een redelijke autonomie (3u) waren ook prima en de onderdrukking van omgevingsgeluid leek ook goed te werken. Alleen: alle redacteurs gaven blijkbaar de voorkeur aan vliegreizen om 'active noise cancelling' te testen. Even met de fiets de weg op, dat was te makkelijk. Toegegeven: wie aan 'fietsen' denkt, associeert dat meestal met in de stad rijden en dat doe je niet met oortjes op (hoewel je het in de praktijk veel te vaak ziet).
Maar ook bij die vliegreizen waren ze lovend over het systeem. Niet hetzelfde niveau als de Sony MDR-1000 X - dat is de grote broer, een hoofdtelefoon die de oren omsluit -, maar bij de beste.

De eerste ritten maakten meteen duidelijk welke van die theoretische voordelen de toets van de praktijk konden doorstaan.
De radio-ontvangst via 4G is heel wat stabieler dan via FM. Geen ruis, geen gekraak, geen verlies van ontvangst. Dat heeft niet direct iets met die oortjes te maken.
De afwerking is zoals van Sony te verwachten valt: dit is een premium-product. Oerdegelijk en quasi perfect afgewerkt. Met alle elektronica die erin verwerkt zit - bluetooth, noise cancelling - zijn ze wat groter dan conventionele oortjes, maar dat valt echt mee. De continu knipperende blauwe ledjes - 1 in elke oortje - zijn er wel wat over. Die schreeuwen 'kijk naar mij'. Gelukkig valt dat met een muts niet op.
Het zwakke punt blijkt de onderdrukking van omgevingsgeluiden te zijn. Bij een test thuis en op kantoor deed die het prima. De test in de Orca bewees dat de constante variatie van geluiden (wind, rijgeluiden) teveel is voor het systeem. De rijwind wordt eerst versterkt doordat de oortjes verder uitsteken en dan weer gedempt door de ruisonderdrukking: een nuloperatie. Wat experimenteren met de positie van de schuimkap (het is tenslotte winter) en mijn zithoogte maakte meteen duidelijk dat dit het effect van de rijwind veel sterker beïnvloedt.
Als het wat warmer wordt, test ik verder met het minivizier.
Op de trike rij ik trager, dus is er veel minder windgeruis. De wind wordt ook niet naar mijn hoofd geleid door een stroomlijn en dat reduceert die geluiden nog veel meer.

De oortjes worden geleverd in een stevige aluminium doos, die meteen dienst doet als powerbank voor de interne batterijtjes. Je kunt er de set ongeveer twee keer mee opladen. Met een opgegeven (en geteste) autonomie van drie uren (+ nog 2 x 3 uren via het doosje) raak je een heel eind.

Een klein nadeel is dat ze officieel niet vochtbestendig zijn. In de praktijk maakt dat - voor mij - weinig uit: in de velomobiel is het droog. Mocht het regenen en ik zit met mijn hoofd in de bui, dan gebruik ik ze niet. Het betekent wel dat ze niet geschikt zijn voor intens sporten.

Conclusie

De meeste bezwaren die er waren tegen de bedrade oortjes vallen weg met het setje BT-oortjes, maar daar staat wel een flinke prijs tegenover (€ 158).

Persbelangstelling

Kijk wat broerlief me doorstuurde.

Ik wist het niet eens...

Variëren

Vandaag zou een mooie dag worden. Zo was het aangekondigd. Een beetje fris 's morgens - 1 à 2 ° C -, maar daarna zou het aangenaam warm (voor de tijd van het jaar) en zonnig worden.

De trike is buiten gebruik: zonder zitje rijden is niet echt aangewezen.

Grote werken: het frame verder opschuren. Komt goed, maar vraagt tijd (en mooi weer).

Daarom fietste ik deze keer met de pedelec naar het werk.

Dramatisch beeld, voor het effect.

Dat heeft zo zijn voordelen: buiten het roffelen van de banden en af en toe wat tikken van de ketting, maakt die fiets geen geluid. Er zit namelijk een 'direct drive' achternaafmotor in, zonder tandwielen, en die hoor je absoluut niet. Een velomobiel, zelfs een Orca, is toch heel wat luidruchtiger.
Het heeft ook zijn nadelen: het is in se een gewone bukker. Ik ben al enkele uren thuis, maar ik voel mijn polsen nog. Dat mini-zadeltje - vergeleken met het zitje van een ligfiets - is ook geen aanrader.
Maar het is wel eens wat anders. Het perspectief is verschillend, de rijsensatie is verschillend, net als de rijhouding.

Af en toe moet je eens teruggrijpen naar de basis. Zo kun je de liggende alternatieven weer meer appreciëren.

Een kwestie van sturen

Fietsen zijn ook onderhevig aan trends. De recentste aanwinst is een vrij nieuwe pedelec. Die is, zoals het tot voor kort hoorde, stoer vormgegeven. Lees: ziet eruit als een aangeklede terreinfiets. Alles zwart: velgen, bagagedrager, stuur, remhendels ...
De recentste mode is dat de accu in de onderbuis verwerkt is. En zo heb je na een jaar alweer een gedateerde fiets...

Testritje na de stuurwissel. Het was toch mooi lenteweer.

Na een aantal ritjes werd het me duidelijk dat het stuur me niet lag: de hoek die mijn polsen moeten maken, is niet aangenaam. Het stuur is te recht.
Dit is niet voor lange(re) afstanden geschikt. Dus ging het stuur eraf, net als dat van mijn Trek toerfiets. Even wisselen.

De testrit nadien maakte iets anders duidelijk: het Trek-stuur past niet bij de geometrie van de Heinzmann. Nu was de hoek voor de polsen het andere uiterste en de stuureigenschappen gingen eronder lijden. Dat is ook niet de bedoeling.

Ik moest dus op zoek naar een stuur dat er ergens tussenin valt. Bij voorkeur zwart, want dat past beter bij het concept. Zoiets koop je niet online, want je moet het echt zien.
Jan reed dus met de Heinzmann pedelec naar zijn favoriete fietshandel, met het originele stuur in de fietstas en het andere op de fiets. Zo kon ik meteen tonen wat ik zocht. Tussen een vijftiental gepresenteerde sturen vond ik wat ik zocht: met een hoek netjes tussen beide andere in en matzwart, zodat het ook  bij de fiets past.

Boven het originele stuur, in het midden het nieuwste en onderaan dat van de Trek (in RVS)

Een stuur wisselen is nog geen half uurtje werk: alles demonteren - handgrepen, remhendels, verstellers voor de derailleurs, bel, bediening en display van de ondersteuning -, het stuur eraf halen, het nieuwe erop en alles weer monteren. Dus werd de hele procedure gisteren nog maar eens herhaald: het Trek-stuur er weer af en het nieuwste erop. Nu is het naar mijn zin.

Het resultaat van spelen met sturen.

Het testritje maakte het snel duidelijk: dit voelt goed. Zo kan ik zeker 20 km rijden. Misschien 30. Wordt het meer, dan heeft een ligfiets toch de voorkeur...

Voordien had ik al gemerkt dat het originele stuur, van onbekende herkomst, behoorlijk dikwandig is. Zo zelfs dat de BuM Cyclostar die ik liggen had er niet in kan... Bizar: dit is het eerste stuur waarbij ik merk dat de binnendiameter kleiner is. Dat blijkt identiek voor het nieuwe stuur. Blijkbaar zijn de wanden dikker, want de buitendiameter is dezelfde.
Daar wil ik wel een oplossing voor, want wat mij betreft is een spiegel op de fiets onmisbaar. Da's het gevolg van veel met ligfietsen en velomobielen rijden, veronderstel ik.

Ondertussen leerde ik van de zaakvoerder, die goed op de hoogte is van elektrische fietsen, nog wat bij: blijkbaar is Heinzmann de fabrikant van de motoren voor BionX. Die komen uit dezelfde fabriek, stelde hij. En - wat ik ook al merkte - direct drive motoren zijn nog steeds het betrouwbaarste en heel stil. Je hoort enkel een zacht gezoem als de motor hard moet werken en de omgeving muisstil is. Meestal hoor je er helemaal niets van.