De koe bij de horens vatten

Plannen maken is eenvoudig, ze uitvoeren duurt soms wat langer...

Vorig jaar, toen ik de E-Orca ophaalde bij Flevobike, stond daar het exemplaar van Johan Vrielink voor de deur. Die had ik al nog gezien, tijdens de Oliebollentocht in 2012 en ook toen was me opgevallen dat hij een interessant ogend extraatje had: er zaten zijruitjes in.

De E-Orca van Johan Vrielink

Op die manier heb je het voordeel van een kap - langs alle kanten afgeschermd - zonder het nadeel van het gebrek aan ventilatie.

Ik nam me voor om zoiets ook te fabriceren en de sjabloon en enkele stukken polycarbonaat kreeg ik alvast mee. De winter ging voorbij, de zomer kwam langs, de herfst is bijna voorbij... Eén van de kinderen heeft ondertussen in een ijverige bui de kartonnen sjabloon met het oud papier meegestuurd...

Op basis van de enkele foto's waarover ik beschik, opmetingen en inschattingen, maakte ik een nieuwe sjabloon, bracht die over op de perspex platen die nog altijd lagen te wachten en de ruitjes waren klaar.

Het pijnlijkste is dat in het dakje aan elke kant drie gaatje gemaakt moeten worden. Dat is namelijk een onherroepelijke ingreep. Maar vooruit: de gaatje zijn gemaakt met een 3 mm boortje. De spanbandjes (tie-raps, colsonbandjes) gingen erdoor, de corresponderende plaatsen op de ruitjes werden aangeduid en daar kwamen dan, met hetzelfde boortje, ook gaatjes in.

Aan de onderkant van de ruitjes kwam, aan de binnenzijde, een strook tochtstrip om schade te vermijden.

Een korte testrit vandaag viel wat minder mee: de zon scheen, het was windstil en en viel geen druppel regen. De vermeende voordelen van de ruitjes konden dus niet aan de realiteit getoetst worden. Wat ik wel merkte, is dat de Orca duidelijk luidruchtiger geworden is: de ruitjes houden de aandrijfgeluiden gevangen onder de kap. Gesprekken voeren met andere velonauten wordt zo nog wat moeilijker. Positief is dan weer dat ze het zicht absoluut niet beperken.

Nu is het wachten op guur weer om het resultaat te kennen.