Challenge Seiran 24: eerste indrukken

Ondertussen is er zo'n 150 km gereden met de Seiran. Ik kan dus al wat eerste rijervaringen geven en vergelijken met de Kobra.

Een dikke plus voor de Valenteyn Kobra is dat de ontwerper erin slaagde om zowat twintig jaar geleden met eenvoudige middelen een bijzonder efficiënte fiets te creëren. Het is een pure lage racer.

Zijn biotoop is de asfaltweg. Hoe vlakker, hoe beter. Dunne bandjes, een 451 voorwiel en een geometrie afgestemd op snelheid, daarmee kom je niet weg op onverhard. Het stuur is extreem smal, waardoor je handen elkaar bijna raken en de armen zowat voor je liggen. Dat lijkt me, zo op het zicht, een prima aerodynamische houding. Hij rijdt ook erg strak en, mits de fiets wat te leren kennen en onder de juiste omstandigheden, je kunt er erg schuin mee gaan in de bochten. Hij rijdt als op rails.

De Seiran is polyvalenter; het is meer een toerfiets, om relaxt mee te rijden. Daar moet ik me wel even op instellen. Met zijn 2 x 24" zit ik wel een stuk hoger: een beter uitzicht dus en dat is voor een toerfiets prima. Ook in drukker verkeer zal ik beter zichtbaar zijn.

De nieuwe Seiran 24, met alles erop en eraan

Eerst de negatieve kant van de Seiran: ik boet in aan snelheid. Dat is namelijk het domein waarin de Kobra gespecialiseerd is. Het ligt niet enkel aan luchtweerstand en geometrie, maar ook aan het bereik van de versnellingen. Met de Seiran rij ik continu op het grootste blad vooraan en in de drie hoogste versnellingen achteraan. Dan ligt de snelheid rond 30 km/u. Met de Kobra is 35 eerder de kruissnelheid en is 40 ook haalbaar. Natuurlijk: met het wisselen van de cassette of de kettingbladen kan dat bereik eenvoudig gewijzigd worden. Maar toch zal dat weinig uithalen: er is simpelweg meer vermogen nodig om dezelfde snelheid te halen. Het lijkt er dus op dat het bereik afgestemd is op de haalbare snelheden.
Dat zou kunnen liggen aan het 24" achterwiel (28" op de Kobra), maar ik heb de indruk dat de luchtweerstand ook meespeelt. Een andere mogelijkheid is dat de banden teveel weerstand geven (Vee-rubber 32-507). Ik wil sowieso bredere banden, dus daarmee kan wel getest worden, maar eerst wil ik de fiets wat beter leren kennen.
 
Een groot pluspunt is dat de Seiran duidelijk meer op mijn maat gemaakt is/afgesteld kan worden. Ergonomisch zit het dus goed. Het zitje past prima, de afstand tot de pedalen is goed te regelen en nergens voel ik iets wat niet goed zit. Ook het Ventisit matje is een sterke verbetering. (Dat laatste had ik natuurlijk zelf kunnen kopen voor de Kobra.)
Bij de Kobra, die voor grotere mensen gemaakt is (ik meet 1,70m), moet mijn rechterbeen een boog maken om de rem heen bij het trappen en kom ik met mijn bovenbenen net niet tegen het (niet in de lengte verstelbare) stuur. Daarbij moet ik goed letten op de positie van mij handen, om niet telkens met mijn bovenbenen tegen mijn vingers aan te tikken. Dat alles is het gevolg van het feit dat de Kobra voor grotere mensen gemaakt is.
Op comfortvlak is de Seiran een hele verademing. Dat is ook logisch, omdat die als toerfiets ontworpen is.

De rechtuitstabiliteit van de Seiran is ook groter: ik kan met de handen los rijden! Niet lang weliswaar en niet echt stabiel, maar het lukt wel. Dit is natuurlijk volstrekt onbelangrijk, maar het is een verschil.

Dat de draaicirkel veel kleiner is, is geen kunst: de Kobra heeft meer plaats nodig dan een Quest om een bocht te maken...Wel is het even wennen: de "helmstok" is een heel eind langer, waardoor je bij korte bochten het stuur echt zijwaarts van je weg moet duwen. Daardoor verplaats je ook je zwaartepunt. Anderzijds kùn je wel een heel eind korter draaien, mits wat oefenen.

Als het wegdek er minder goed bij ligt, lijkt het dat de Seiran het wel makkelijker heeft. Ook putten in de weg worden door het 507 voorwiel beter verteerd. Het feit dat de bandjes op 4 à 5 bar staan, tegenover 7 à 8 op de Kobra, zal ook meespelen hierin en uiteraard doet de achtervering (DNM DV-22) zijn werk: die vangt de grootste klappen op.

De 2 x 24 configuratie maakt dat je ook een eind hoger boven de grond zit. Op jaagpaden en lange einden maakt het geen verschil, maar tussen het verkeer ben je beter zichtbaar. Gelukkig is die hoogte zelfs voor mij nog haalbaar: liggend kan ik met de bal van de voeten aan de grond. Zittend kan ik mijn voeten plat zetten. Handje aan de grond, zoals op de Kobra, is uitgesloten (en ook niet nodig). 

Waar de Kobra uitgerust is met raceremmen, zitten op de Seiran Avid BB7 mechanische schijfremmen. In beide gevallen is het ruim voldoende. De schijfremmen kunnen wel lawaaierig worden bij het remmen, maar ze doen hun werk, zijn prima te doseren en kunnen, als het nodig is, de fiets heel snel stoppen. Met de Tektro racerem kan het achterwiel van de Kobra evengoed blokkeren.

In gewicht is er amper onderscheid. Vorige week zette ik de Kobra op de weegschaal en die gaf 18 kg aan. De Seiran weegt, volgend opgave, "vanaf 17 kg", dus dat zal in de praktijk zowat hetzelfde zijn.

Kort samengevat: snelheid is ingewisseld voor comfort en ergonomie.