Tradities

... moet je in ere houden, zeker indien het aangename tradities zijn.

Zo eentje is de jaarlijkes 'nocturne' van de vroegere Gentse Liggers, nu ligfietsers.be.

Al decennia lang is het de gewoonte om kort na nieuwjaar samen te komen in het noorden van het land, in Overslag. Eigenlijk zitten we daar net over de grens, bij onze noorderburen. De meesten vertrekken thuis bij volslagen duisternis, want we worden pas tussen 19 en 20u verwacht.
Iedereen brengt een fles jenever of een ander geestrijk goedje mee en alle flessen worden verzameld en geproefd in de loop van de avond.

De vorige jaren werd zo ergens tussen 20 en 22u het startsein gegeven, waarna we in een lange (of minder lange) sliert een nachtelijke tocht maken. Het enige wat je in dat landelijke gebied ziet, is een rij rode lichtjes voor je en witte achter.
Marc, de initiatiefnemer, had het dit jaar anders gepland. Als oldtimerliefhebber (zijn gemotoriseerde voertuig is een Citroën 'traction avant') had hij het idee om een 'ligfietsrally' uit te werken.

Marcs trots

Daarbij gaat het niet om snelheid, maar om navigatietechnieken zoals 'bolletje-pijltje' en 'blinde kaarten'.

Met een groep hadden we in het Gentse (aan Gentbruggebrug, het vaste afspraakpunt) afgesproken. Van daar zouden we rond 18u vertrekken naar het verre Overslag.

Een typisch Vlaamse VM-collectie: Mango, WAWs en Orca's

Brecht, van Fietser.be, had het essentiële niet bij: geen drank. Dus stopten we een kilometer verder aan een warenhuis om dat tekort goed te maken. Je kunt je voorstellen dat een verzameling velomobielen alweer veel bekijks had.

De eerste pauze: inkopen doen

Op weg naar Overslag

Toen we aankwamen, was het duidelijk dat het idee succes had, want we waren met velen: zo ongeveer 25 deelnemers.

Daarbij hoort één bedenking: heeft het enkel met het gegeven 'ligfietsen' te maken of had ook de technische uitdaging, het kaartlezen, ermee te maken? In elk geval: bij de hele groep zat welgeteld één vrouw.

Rond 21u werden de teams losgelaten, elke minuut een. Gert-Jan, Joop en ik vormden team 1. (Quest XS, Carbon Strada en E-Orca).
Bolletje-pijltje moet je leren volgen, dus reden we eerst een lus van enkele kilometers, tot we doorhadden dat dit niet helemaal de verwachte route was. De tweede start, waarbij we enkele andere teams kruisten (oeps...), was heel wat beter. We volgden het parcours quasi moeiteloos. Onderweg dienden we ook uit te kijken naar letters die ergens op palen bevestigd waren. Dat leek ook aardig te vlotten. Op het einde van bolletje-pijl werd overgeschakeld naar een kaartvariant, waarop we zelf maar de route moesten bepalen.

Boeiend, zo'n rally met fietsen. Overal in het rond zag je groepjes witte en rode leds oplichten. Sommigen in dezelfde richting rijdend, andere in een andere richting. Dan ga je twijfelen: wie rijdt er nu juist en wie fout? Of is het een kronkel in de weg?

Halfweg, in Eksaarde, stonden de flessen drank en wat versnaperingen te wachten op de arriverende groepjes. Het huis was niet moeilijk te vinden: je ziet niet overal een collectie velomobielen, lig- en roeifietsen tegen de gevel en voor de deur staan.

Verzamelen halfweg

Eén team had besloten direct naar het rendez-vous te rijden ('te moeilijk') en een ander team had er, na wat onverwachte hindernissen, voor gekozen meteen naar het start- en eindpunt te fietsen. De rest maakte ondertussen de rustige wegen tussen Eksaarde en Overslag onveilig.

Team 1 onderweg (Moerbeke)

Een heel eind na middernacht kwam iedereen weer aan. De spaghetti stond al even traditiegetrouw te wachten. 

Royale pot spaghetti (foto: Marc Zaan)

Marc, de objectieve jury, trok zich terug om de scores te berekenen en een volgorde op te maken. Na het controleren van het aantal gevonden letters en correctie op basis van de strafpunten (gemiste letters, barrages waar toch langsgereden was ...) bleek dat team 1 de winnaar was (yes!).

Helaas: het nadeel van zo laat aanzetten is dat er nadien weinig tijd rest om na te kaarten. Rond 1u30 vertrok de Gentse delegatie weer huiswaarts. Deze keer namen we de kortste weg; na middernacht is er niet veel verkeer meer op de weg. Om 3u kon ik onder de dekens duiken. Hoog tijd: het is niet mijn gewoonte om zo laat naar bed te gaan. Maar zoals steeds is de nocturne die inspanning waard.

Bedankt, Marc en Miek! In zoiets kruipt veel werk, veel tijd. Als dat leidt tot een geslaagde avond (of nacht, eigenlijk), kan dat enkel voldoening geven.