Batterijen laden (deel 1)

(na een suggestie van Wilco is wat routeinfo toegevoegd)
De mentale batterijen, wel te verstaan.

Intro

 Vrienden hebben een woning ter hoogte van Chimay (Wallonië), maar aan de Franse kant van de grens. Met de auto is het 200 km rijden tot daar. Dat is een mooie afstand om in één dag te fietsen met de Orca.

Wallonië en die Franse regio - die luistert naar de regionamen "Aisne", "Picardie" en "Avesne", naargelang de historische periode - zijn niet direct vlak, waardoor de hellingen weer een extraatje waren. Sommigen kijken erg op tegen het klimmen, maar bij hoogtemeters horen ook afdalingen en die kunnen dan weer erg leuk zijn. Slingerende wegen over en langs heuvels beloven ook constant variërende uitzichten.

Omdat er voldoende logeerplaats is, kon ik licht reizen: enkel wat nodig is voor onderweg en kleren voor ter plaatse, meer hoefde niet mee. Maar omdat er ook geblogd wordt, ging het fotomateriaal mee. In dit geval - wegens voldoende plaats en zin - de Nikon DSLR en een collectie objectieven, waarmee ik een bereik van 8 tot 200 mm had.
Dat is het crop-bereik: voor wie in kleinbeeldformaat denkt, betekent dat 12 tot 300 mm.

Dag 1: de heenrit

Maandag 17 augustus ging de rit naar daar.

Om 8u15 ging de poort achter me dicht. Ik had op beter gehoopt, maar ik vertrok onder een grijze hemel en met lichte regen.
Bij wijze van experiment had ik de heenroute als "route" opgemaakt voor de Oregon 450. Dat moest in twee delen, want het ding kan maar routes tot 50 waypoints aan. Als backup had ik ook de track geladen. Dat bleek algauw nodig, want routeren met die Oregon bleek een ramp: mocht ik de instructies volgen, dan reed ik rondjes, omwegen, einden in de verkeerde richting, ... Exit route, enter track.

Ver zuidwaarts moet ik niet rijden om de vlakke wegen te verlaten: een keer voorbij Melle - een buurgemeente - verandert het reliëf. Vanaf daar wordt het golvend. Ter hoogte van Zottegem, parallel aan de grote baan, worden de hellingen langer. 

Tussen Zottegem en Geraardsbergen, onder een lichte regen

Een keer de taalgrens nadert, aan Geraardsbergen - waar je de befaamde "Muur" vindt - wordt het nog pittiger.

Tussen Geraardsbergen en Galmaarden: lange hellingen

Oponthoud

Zo ging het verder: Galmaarden, Sint-Pieters-Kapelle en dan de taalgrens.

Een kerk, een dorpscafé en enkele huizen: Sint-Pieters-Kapelle

Voor je het weet, rij je door het Franstalige deel van het land. De heenroute leidde me door de Borinage: de vroegere mijnstreek in het zuiden van het land. Vervallen industrie, economische stilstand en het einde van de mijnbouw betekenen dat je hier door grauwe steden en gemeenten rijdt. 

Je merkt het aan alles: de wegen zijn pokdalig, de huizen grijs, recreatieve infrastructuur erg beperkt. Hier stopte het eindelijk met regenen en kwam de zon voorzichtig tussen de wolken door piepen. Het dakje ging er meteen af, zodat het zicht op de omgeving verbeterde.

In deze regio volgde ik een RaVel: een tot fiets- en wandelroute omgebouwde spoorlijn. 

Een klein eindje lijn 422, wat verder lijn 109

De oorsprong is duidelijk: het oude stationnetje en nog een eind spoorlijn

Dat betekent zachte hellingen, flauwe bochten, een goede ondergrond en rustig door het groen vorderen. Sommige van die routes zijn dodelijk voor het tempo: om de haverklap staan er hekkens om je af te remmen waar de route een straat dwarst en dan moet je telkens weer op snelheid komen.

Maar andere stukken gaan kilometers door, zonder ook maar één hindernis. Soms denk je dan: "mocht er nu iets fout gaan, dan sta ik voor uren vast", maar ik heb alle vertrouwen in de degelijkheid van de E-Orca.
Helaas: ook de RaVel-routes blijken niet vrij van hindernissen. Er moet een onweer of iets dergelijks gepasseerd zijn, want enkele grote bomen liggen dwars over het pad.

Onvoorziene hindernis

Daar is geen doorkomen aan. Er is maar één oplossing: echt off road met de Orca, door het bos, zonder enig pad. Het alternatief is kilometers terugrijden en een andere weg zoeken. Geen denken aan.De Orca wordt de helling af gerold en ik rij een eind door het bos. Ook hier weer ben ik dankbaar voor de grote bodemvrijheid van mijn "stadsvelomobiel".

Een heel eind verder ligt er weer een boom over de weg, maar daar loopt een pad langs, net breed genoeg voor de Orca. 

Daarnaast loopt een gracht, dus het is opletten geblazen.

De afdalingen op de RaVels zijn zalig: zonder trappen cruisen aan +40 km/u, terwijl de omgeving langs je passeert. De velomobiel wordt je universum, waar de wegen onderdoor glijden, waar het decor voorbij glijdt. De hoogste snelheid in de heenrit bedroeg alweer een mooie 73 km/u en ook dat ging in alle vertrouwen: een mooie asfaltlaag, geen onoverzichtelijke of korte bochten, geen zijstraten. Dan kun je alles los laten (behalve de stuurknuppels) en de fiets zijn gang laten gaan.

Andere gedeelten zijn dan weer minder bevorderlijk voor de snelheid.

Aan de grensovergang, bij Hirson, werd het even moeilijk: de track stuurde me op een lange oprit naar een erf. Daarna wilde hij me over een andere privéweg sturen, naar een bosrand waar geen weg liep. Hier ging een half uur verloren met zoeken naar een haalbare route. Uiteindelijk ging ik de grens over aan het "forêt domaniale de Saint-Michel", waar blijkbaar restantan van de Maginotlinie te vinden waren. Hier vond ik ook het afgrijselijkste asfalt dat ik ooit al meemaakte: meer putten dan weg, met scherpe randen. Dit was gedurende enkele kilometers voorzichtig laveren, om lekken te vermijden.
Daarna bracht de track me op landbouwwegen: versleten asfalt, twee sporen met gras ertussen, grint en andere ondergronden die niet bevorderlijk waren voor het tempo. Ter compensatie kreeg ik weidse zichten voorgeschoteld.

Het resultaat:

• 191 km afgelegd
• 7u50 gereden
• topsnelheid: 74,5 km/u
• 1231 hoogtemeters