fietstochtje

Vrijdag haakte ik de aanhangwagen achter de auto, stouwde de Gforce trike in de auto en de FAW op de aanhanger en zo vertrokken we naar de Zwalmstreek.
We, dat zijn mijn jongste van 14 en ik. Het doel was de AVS Zwalmroute fietsen. 

Jente zag het wel zitten, maar zijn ligfietsspieren zijn nog niet echt ontwikkeld. Dat viel voor een deel op te vangen door hem gebruik te laten maken van een paar SPD-schoenen, die de inspanning al wat zouden verlichten.


Uiteindelijk was het al snel 15u eer we aan de trip konden beginnen. De AVS Zwalmroute bestaat uit twee lussen: een vlakkere, meer familiale en een lastiger deel voor wielertoeristen. Beide lussen zijn ongeveer 25 km lang. We besloten om te starten met het zware werk en begonnen dus met de "blauwe" lus. Al na enkele kilometers waren we het spoor bijster: de aanduidingen langs de weg kwamen niet overeen met de fietskaart... Ik had gelezen dat de route niet overal even duidelijk aangegeven werd en dat bleek, vier jaar na de eerste opmerkingen, nog altijd ongewijzigd.


Dit is echt een mix van alles wat je als ware fietser onder de wielen moet krijgen. Er zitten enkele flinke kasseistroken tussen.

Op de ongeveerde Gforce (gelukkig wel met 47 mm Vredestein Perfect Moirees) is dit zeker niet comfortabel. In de FAW is het veel minder een probleem: de soepele vering vangt het meeste op.


Na wat heen en weer gerij kwamen we uiteindelijk toch weer op het juiste pad en daarna werd het op de meeste plaatsen duidelijk waarheen we moesten. De eerste vijf of zes kilometers bleven redelijk vlak, maar daarna begon het echte werk.

De glooiingen werden heuvels en de heuvels werden "bergen". Of wat moet je denken van de Molenberg, met een heel eind authentieke kasseien ? Hier sloten we aan op het parcours van de Ronde van Vlaanderen fietsroute (blauwe route). Ik mag zeggen dat ik tevreden ben: zowel de FAW, met mij erin, als de Gforce met zoonlief raakten boven op de Molenberg. Niet mis voor een ongeoefende ligfietser en dan nog op een kasseiklim !

De afdaling van diezelfde "berg" was een mooie beloning. Jente bereikte net geen 40 km/u en de FAW raakte aan 56. Rekening houdend met de omstandigheden - een kronkelende landweg bergaf - was dit ruim voldoende.


Aan een gezapig tempo werd de rest van de blauwe route afgewerkt. We waren al lang tot het besluit gekomen dat de groene lus er voor die dag teveel aan was. Gewoontegetrouw werd tegen het eind van de tocht halt gehouden voor het motiverende ijsje met bijhorend vocht. Inspanningen moeten beloond worden. De Bostmolen - één van de vele oude watermolens die de streek rijk is - was een mooie stopplaats hiervoor.

Een dame blanche of banana split kunnen er bij Jente altijd in

Daarna was het maar een klein eindje meer tot onze startplaats.

De Maeldergem molen was het teken dat we zo ongeveer terug waren. Ondertussen was de lucht dicht aan het trekken en de grijze wolken beloofden niet veel goeds. Reden te meer om er een eind aan te maken.


Op dat moment werd van fiets gewisseld en het werd nog maar eens bevestigd: de FAW bolt echt veel beter dan de Gforce. Bij de minste bergaf rol je met de FAW aan 30 km/u of meer zonder bij te steken, waar je op de trike nog moet duwen om in beweging te blijven. Een verklaring heb ik hier niet echt voor. Vermoedelijk heeft dit met rolweerstand te maken, maar of de banden, de lagers of nog wat anders hier verantwoordelijk voor zijn is niet meteen duidelijk.