Even naar Arzon - dag 3

3 juli – dag 3

Thema: pechdag.

De tent was gisteren strategisch geplaatst, zodat de ochtendzon zou helpen om ze wat te drogen.

Klamme Orca, drogend in de ochtendzon

Dat werkt: ik kan ze minder nat inpakken dan de vorige ochtend. Tegen 8u30 is alles ingepakt en kan ik aanzetten.

Kamperen is erg praktisch: als je vertrekt, moet je plaats leeg zijn. Je kunt dus onmogelijk wat vergeten.

De eerste halte is vlakbij. Bij de dorpsbakker haal ik wat verse croissants en een rozijnenkoek voor onderweg. Dan zijn we vertrokken voor weer een dagje klimmen en dalen. Deze keer zie ik meer van het land achter de kust, want langs de kliffen is het echt te steil om kilometers te maken. Dit is geen wijziging; de route is zo gemaakt.

Achter de kust: een pittoresk riviertje

Het schiet echter niet op. Geregeld zijn er lange, steile hellingen om op te rijden en dat drukt het tempo behoorlijk. Omdat voor vandaag een warme dag aangekondigd is, besluit ik pas na 13u te pauzeren. Dan nadert het heetste moment van de dag en het is verstandiger om dan even te rusten en te eten.

Tegen 11u rij ik weer een historische plaats binnen: Dieppe. Dit is een grotere havenstad langs de Normandische kust. 

Hier is het tijd voor een koffietje langs de kade, waarna ik de stad weer uitrij. Na de voorbije dagen is de stadse drukte er duidelijk te veel aan. Eerst volgen weer, zoals bij elke havenstad, een aantal steile straten, maar algauw worden die vervangen door een nagelnieuw fietspad. Perfect geasfalteerd, lekker breed. Het had Nederland kunnen zijn, ware het niet dat het gestaag bergop gaat. Dit is wel genieten!

Luxe: twee opeenvolgende fietsroutes.

Net voor de middag wordt ik enthousiast begroet door een gezinop de fiets, duidelijk uitgerust voor een lange trip. Vader, moeder en twee dochters zijn al een half jaar onderweg en het uiteindelijke doel is Mongolië. Daar is de Golfe de Morbihan niets tegen! Ze zijn wel erg enthousiast over de velomobiel: ook voor hen is het de eerste die ze in het echt zien.
Ook hun fietsen zijn ongewoon: pa rijdt op een Nazca, met fietskar erachter, ma op een Haase Pino en beide dochters op bukkers.

Les Kanaky

Dan kom ik aan in Saint-Valéry-en-Caux: een pittoresk havenstadje in een dal tussen - inderdaad - alweer kliffen (caux).

Een vriendelijke heer op de kaai, waar ik van het uitzicht geniet en even uitblaas, wijst me de weg naar een restaurantje langs de haven. “Lekker eten, goede kwaliteit en helemaal niet duur”. Ik kan dat beamen: € 11 voor een voorgerecht en hoofdschotel, lekker bereid, is geen geld. Zoals gewoonlijk, gaat ook de accu weer aan de stroom. De Orca staat aan de overkant van de straat, zodat ik hem niet uit het oog kan verliezen. Je weet maar nooit… Af en toe verlaat ik de tafel om alweer enkele geïnteresseerden uitleg te verschaffen.

Omstreeks 14u30 heb ik genoeg gehad. De karaf fris water erbij was echt welkom, want bij het fietsen, zeker met die warmte, verdamp je wel wat.

Dan, enkele kilometers verder, wordt het weer lastiger: een veldweg, met grote, grove keien langs alle kanten.

"Route du Lin". Vlas, dus

En dan slaat het noodlot toe: een scherpe kei snijdt door de zijkant van een band, uitgerekend de achterband!

De Cyclone wordt afgekoppeld, de Orca op zijn kant gelegd. De veerpoot maak ik los en zo kan de achterbrug naar beneden, om de band vlot te kunnen vervangen. Mijn reserve, een Marathon Supreme, komt in de plaats. De Tryker is goed voor het afval, helaas. Gelukkig gaat het vrij vlot, maar in die warmte is het niet echt aangenaam werken.

En dan, enkele kilometers verder, ontploft de linkerband! Letterlijk.

De binnenband is aan flarden: er zit een scheur van minstens tien cm in.

Waarschijnlijk is de hitte de oorzaak. De lekke binnenband van het achterwiel wordt snel hersteld (ik had de klus voor vanavond voorzien) en de oude band mag samen met de Tryker van het achterwiel op de vuilhoop. Hopelijk gebeurt nu niets meer, want er is geen reserve meer!

Conclusie: de route die ik gekregen heb, is wel mooi, maar niet geschikt voor fietsen met baanbanden. Hier heb je minstens een Marathon Plus voor nodig en een massa reservebanden.
Op de koop toe komt een eindje verder de kit los waarmee de houder van de pomp vastgelijmd was. Ook door de warmte…

Dit is echt een pechdag! De pomp wordt dan maar in de Orca gepropt.

Verder gaat het, maar nu kies ik voor een iets grotere weg. Meer auto’s (in Frankrijk nemen ze keurig het andere rijvak om een fietser in te halen), af en toe vrachtwagens, maar het is minder steil en het schiet tenminste op.

Dan, na een laatste snelle afdaling, ben ik in Fécamp. 

Eerst boven, dan naar beneden, rond de haven en weer omhoog

Niet zo ver als ik gewild had, maar met de pech van vandaag heb ik er genoeg van. De vriendelijke dames bij de toeristische dienst tonen me de weg naar de “camping municipale”. Die hebben mijn voorkeur in Frankrijk: meestal zijn ze erg netjes, niet te duur en aangenaam.

In Fécamp verdienen ze een bijzondere vermelding voor hun camping: voor een trekkersplaats, voor één persoon, betaal je in het hoogseizoen € 12. Denk eraan: dit is aan de kust! Meestal betaal je hier vlot €25 en meer.
Ik krijg een bijzonder plekje, waar de avondzon de tent en het grondzeil helemaal droog kan maken.

Opstellen van de tent

De plekken hebben allemaal een schitterend uitzicht: vanop de steile helling kijk je uit over de zee. Je hoort de golven breken op het strand, meeuwen krijsen op de achtergrond.
Dit is de beloning, want om de camping te bereiken moet je alweer een onwaarschijnlijk steile klim maken.

Het strand

Adembenemend mooi

Zicht vanop de kampeerplaats

 De reisteller staat op 408 km, dat betekent dat ik vermoedelijk ongeveer halfweg de heenreis ben. Dit is tot op heden wel de mooiste plaats om de nacht door te brengen.