Frontroutetrip - dag 1

Voor de eerste dag van de trip heb ik een afspraak om 19u in Oostende. De route loopt dwars door Gent (van Gentbrugge naar Zomergem), waarna ik via het Schipdonkkanaal naar Heist (aan zee) zal rijden. Vanaf Heist gaat het zuidwestwaarts tot aan Oostende, waar ik bij familie kan overnachten.

Als je een track kunt volgen op de gps, moet het al erg fout lopen eer je verdwaalt. De grootste bekommernis voor de start is om alles kundig in de Orca te laden, maar daar heb ik ondertussen al ruim ervaring mee. Het belangrijkste is dat je alles in betrekkelijk kleine zakken en tassen verpakt, zodat je de ruimte optimaal kunt benutten. De laadruimte van een velomobiel is namelijk eerder "biomorf" vormgegeven.
Vorig jaar merkte ik, zoals nog andere velonauten, dat een set ligfietstassen van Radical prima te gebruiken is als velomobieltassen. Ze passen net naast het zitje en vullen de ruimte links en rechts op.

Orca klaar voor een meerdaagse trip

Voor mij is dit het handigst indien ze omgewisseld gebruikt worden (linkertas rechts en vice versa) en dan met de ritsen naar binnen gericht.

Rond 14u begin ik aan de tocht. De marge is niet groot: zowat 90 km moet afgelegd worden en omdat de weg niet overal even toegankelijk is, moet ik rekening houden met een gemiddelde snelheid van pakweg 20 à 25 km/u om tijdig aan te komen.

De andere kant van Gent: windmolen in Vinderhoute

De Molenslag in Vinderhoute. Hier wordt het mooi

Net aan het begin van het Schipdonkkanaal maakte de Orca langzaam slagzij: hij helde over naar stuurboord. Dat is geen goed teken, want het betekent dat er een voorband lek geraakt is. In eerste instantie haal ik de pomp boven om te zien hoe ver ik nog zal raken. Onder een aarzelend zonnetje en in het gezelschap van twee hazen wordt de band weer op druk gebracht.

Gezelschap bij het oppompen van de band

De rit gaat verder, maar het is na nog een tiental kilometers duidelijk: een klein, maar vervelend lek zorgt voor drukverlies.

De kust (Heist) komt stilaan dichterbij

Bij Maldegem zet ik de Orca aan de kant, til de rechterkant op en vervang in één keer de binnen- en buitenband.

Langzaam lossende band

De oorzaak van het lek zoek ik later wel op. Dit is de vlotste en zekerste manier: een nieuwe buiten- en binnenband moeten me toelaten de weg verder te zetten.

Langs zo'n oude vaart, onder een rij populieren, is het aangenaam fietsen. Het lichtspel van de zon tussen de bomen zorgt voor een vlekkenpatroon op het asfalt; de wind doet de bladeren continu ritselen en af en toe - maar ook niet meer dan dat - passeer of kruis ik één of enkele fietsers. Voor de rest is het genieten van de rust onderweg.

Ergens langs het kanaal van Schipdonk

Aan Heist is het uit met de pret: de route naar Oostende gaat langs de "Koninklijke Baan". Het enige koninklijke is de naam: het fietspad is op vele stukken abominabel. Smal, in slechte staat en met stenen die in langsrichting gelegd zijn. Hoe verzinnen ze het. Dan zijn er nog stukken waar het pad duidelijk afloopt naar de rijweg toe, waardoor je de hele tijd schuin hangt in de velomobiel. De zee zit verstopt achter rasters en duinen. Het enige gezelschap zijn auto's en vrachtwagens die aan 90 km/u langsrazen. Geen beste keuze, deze route...

"Koninklijke Baan"

Aan Bredene wordt het beter: een prima geasfalteerd fietspad, wel langs de verkeerde kant van de weg, maakt een hogere snelheid makkelijk mogelijk, ondanks de tegenwind. Vanaf hier gaat het weer flink vooruit.

Oostende is mijn geboortestad. Mijn herinneringen spiegelen me een grauwe stad voor. Vergane glorie, trieste straten en dijken vol uitwerpselen van de hondjes van de gepensioneerden die er hun weekends doorbrengen.
Nu is het toch wel anders: brede tweerichtingsfietspaden, een nette binnenstad, winkelwandelstraten, ... De route leidt me langs één van de grotere invalswegen - de Elisabethlaan - naar de Torhoutse Steenweg en zo naar de regio rond de luchthaven. Dit is nog het oude Oostende: er liggen wel fietspaden, maar ze zijn in niet te beste staat en smal. Op de Torhoutse Steenweg is het het klassieke recept van de gewestwegen: een strookje naast de rijvakken voor de auto's. Je mag als fietser al blij zijn dat je er mag rijden. Er zijn waarschijnlijk alternatieven, maar die zijn enkel gekend door de locals. Het valt telkens weer op: automobilisten worden keurig gegidst met wegwijzers en borden allerhande, terwijl je als fietser aan je lot overgelaten wordt. Gelukkig is er nog de gps: de Oregon 450 leidt me feilloos naar mijn doel voor vandaag.

Dag 1 eindigt ten huize van een oom en tante, waar ik mooi op tijd arriveer. De Orca krijgt een plekje uit het zicht en dan genieten we van een avondje Elisabethwedstrijd voor viool.

Afgelegde afstand: zowat 100 km.