Werkverplaatsing met off road karakter

Of van het nuttige en het aangename...

Deze week had ik een afspraak in Sint-Amands (opleiding geven bij de klant: het gemeentebestuur). Volgens de routeplanner ligt dat op ongeveer 40 km van huis, dus nam ik niet de bedrijfswagen die ik voor de gelegenheid gereserveerd had, maar de Orca. Het beloofde toch een schitterende dag te worden.

De rit naar Sint-Amands

Sint-Amands ligt aan de Schelde, stroomafwaarts van waar ik woon aan diezelfde rivier. Dat wil zeggen dat ik het hele eind over een jaagpad zou kunnen rijden.


Noem het 50 km fietssnelweg; de Schelde kronkelt en slingert namelijk door het landschap, dus is de afstand langs de rivier langer.

Daarom koos ik ervoor om in het doorgaan hier en daar een grote lus af te snijden.


Extra leuk is dat ik net voor het einde nog met een veer de Schelde over moet.

wachten op de veerboot van 9u

De veerman kent de Orca ondertussen al, hoewel het al van januari geleden was dat ik de overtocht maakte: hij wist zelfs nog dat ik toen naar Leuven reed!

In januari, bij valavond en in de regen

Druk was het zeker niet.

Ruim plaats voor de Orca. Op een zonnige weekenddag is dit uitgesloten.

Terugweg

Na afloop van de opleiding bleek dat de accu's van de Oregon 450 leeg waren. Natuurlijk had ik uitgerekend deze keer geen reserve bij... De zon was nog steeds van de partij en de wind, hoewel ik die tegen had, was erg zwak. Het werd dus de lange, "toeristische" route: helemaal langs het jaagpad. Dat oogt bij momenten als een circuit: breed, goed asfalt en slingerend.

Leuk! Je kunt voluit gaan en tot op de grens in de bochten. Vooral omdat er op zo'n doordeweekse dag weinig andere fietsers te bespeuren zijn. Doorrijden kun je niet op een jaagpad waarbij je de fietsers in aantallen per m² uitdrukt.

WenZ, de beheerder van de jaagpaden, kondigde ergens onderweg aan dat er werken waren in het kader van het Sigmaplan. Minder leuk: op het plan stond niet waar die werken begonnen en ook niet waar je ergens stond ten opzichte van de onderbreking. Er werd ook nergens een omlegging aangeduid, dus zou ik het er maar op wagen. Zoals ik op de lezing op CV ook zei: ik wil niet dat de velomobiel me teveel beperkt in de mogelijkheden.
Off road dan maar.

Dit zag er haalbaar uit. Geen idee hoe ver het zo zou blijven.

Eerst ging het over blote aarde en na een poos veranderde dat in twee sporen met gras ertussen.

Twee sporen, mooi droog

Nog een eind verder werden het twee sporen met modder links, rechts en in het midden. Het spoor was net, maar dan ook net, breed genoeg om de Orca erbinnen te laten passen.

De sporen blijven droog, maar daartussen en ernaast is het puur modder

Zo ploeterde ik enkele kilometers door. Dan veranderde de ondergrond weer: de sporen en modder werden grof grind.

Dit is ook hard werken

Daarna werd het opnieuw het gekende asfalt en toen ging het tempo weer omhoog.

Het resultaat: een smerige velomobiel.

Eigenlijk was het wel genieten: zoiets is altijd een uitdaging. Natuurlijk doe je dat enkel indien tijd minder belangrijk is, want snel gaat het niet.

De laatste kilometer: één van de slechtste kasseiwegen in Vlaanderen

Nog een resultaat: 90 onvoorziene extra kilometers op de teller.