Dan vraag ik me af hoe dat mogelijk is. Hier zie je enkel wandelaars en fietsers. Sporadisch een auto van 'Waterwegen en Zeekanaal' - de beheerder van het jaagpad - of VMM, de Vlaams Milieumaatschappij. En toch ligt het jaagpad bezaaid met dooie beesten, voornamelijk watervogels en konijnen.
Vorig jaar zag ik hoe een jongedame bijna onderuit ging door een panikerend konijn. Het zag haar aan komen fietsen, raakte het noorden kwijt en huppelde heen en weer, net voor de fiets. Ze kon het beest nog net ontwijken. Dan weet je: "zo kan het dus gebeuren".
Dan weet je ook dat je vroeg of laat ook een konijn, waterhoen of ander klein wild voor/onder je wielen zal krijgen.
Je voelt het al aankomen: vandaag was het zover...
Op weg naar huis, cruisend aan 35 km/u, weggedoken in de E-Orca, beschut tegen de kou, de lichte noordooster en de regen, gleed ik over het jaagpad. Moederziel alleen. Een slingerend asfaltlint voor en achter me, de regen ruisend onder de banden.
En plots springt daar een konijn vanuit een hinderlaag tevoorschijn.
Niemand voor me te zien. Achter me ook al niet. Uitgerekend als die ene fietser dan toch passeert, beslist het beest om zich voor de wielen te storten. Een zelfmoordpoging misschien?
Wat het beest bezielde, weet ik niet. Het kwam één meter voor me vanuit de berm omhoog gesprongen. In de tijd dat ik me realiseerde wat ik zag, voelde ik hoe de Orca over het konijn reed. Het klonk zowat alsof je over een droge tak rijdt.
In de spiegel zag ik spartelende poten en een kronkelend lijf. Pech. Op slag dood door een gebroken nek was wellicht beter.
Ben ik gestopt? Neen. Ben ik nu laf? Ook niet. Ik heb er gewoon geen flauw idee van wat ik eraan kon doen. Een wild konijn... Ik kon het niet meenemen naar een dierenasiel. Een gewond, spartelend beest in de velomobiel meenemen? Ik denk het niet.
Indien de rug gebroken was, dan moest het misschien uit zijn lijden verlost worden. Klinkt goed, maar: hoe doe je dat? Geen idee, toch niet in de praktijk. En hoe bepaal je of er nog wat aan gedaan kan worden?
Ik kon er dus niets aan doen. Stoppen om te kijken en te denken "erg, he", helpt ook geen zier.
Gewoon doorrijden dus en denken aan dat arme beestje. Niet mijn beste dag. Nog minder voor het konijn.
Vorige winter heb ik eens een konijn tegen het voorwiel van de trike gehad:
BeantwoordenVerwijderenKonijn loopt enkele meters naast mij mee, springt dan tegen het wiel, draait een rondje mee en loopt dan weer verder naast me om dan weer tegen het wiel te springen en nog eens een rondje mee te draaien.
Gelukkig dook het dan van de berm af.
Pas later besefte waar ik aan ontsnapt was. Stel dat ik met de Grasshopper was geweest en het beestje draait tussen de voorvork en het wiel... dan had ik er wellicht ook gelegen.
Sindsdien ben ik wel wat rustiger als ik tussen paniekerende konijnen door moet fietsen met de Grasshopper of Toxy. Zodat de beestjes tijd hebben weg te rennen ipv tussen vork en wiel terecht te komen.
Op dat gebied ben je beter af met vossen, die houden meer afstand.
En jawel ze zitten hier ook. Op het jaagpad van Gent naar Wetteren heb ik er al 3 keer een gespot.
Aan eten wellicht geen gebrek, met al die konijnen in de buurt.
De route kan ik zowat rijden met de ogen dicht. Waar veel konijnen zitten, dat weet ik ondertussen ook al lang. Als ik er zie, gaat het tempo naar beneden. Maar deze keer zag ik het gewoon niet aankomen.
VerwijderenEekhoorns zag ik al langs het jaagpad, een fretje ook, maar vossen nog niet. Zal ook wel eens lukken zeker?
Eekhoorns zitten zelfs in het park rond het Rozebroeken zwembad, zelf daar al gespot.
VerwijderenVolgens de letter van de wet moet dit aangeven aan de politie. En dan moet je als straf nog de de kost betalen van dit dier. Als je dit niet doet dan kan je nog een boete krijgen voor vluchtmisdrijf.
BeantwoordenVerwijderenIn praktijk is er bijna niemand die dit doet waarom zou je dit doen en er dan nog voor gestraft worden.
Moet ik nu die post verwijderen? Het is zo goed als een openbare schuldbekentenis... Het krioelt van de konijnen. Soms moet je ertussen zigzaggen.
VerwijderenIk kan me al voorstellen wat de reactie bij de politie zou zijn in zo'n geval. Bij een ongeval komen ze niet indien er enkel blikschade is (terecht: daarvoor dient het ongevallenformulier). De wetgeving staat echt ver van de realiteit. En 'straf'? Voor iets wat je niet kunt vermijden (ja, indien je niet beweegt of niet op die plaats bent, zou je het niet voor hebben) kun je toch niet gestraft worden?
Maar toch vind ik het niet leuk om zo'n onschuldig dier aan te rijden.
Ik heb vaak aangereden ( of op mijn vorige werk dodelijk zieke ) dieren gedood met de band van mijn motorvoertuig of een klap met daarvoor geschikt gereedschap......maar dat heb je in een velomobiel niet noch de voertuig massa om zo'n beest snel te doden door hem nog een keer te overrijden.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad wat kun je dan doen. Hopen dat je het beest toch zo kritiek geraakt hebt dat zijn lijden kort zal zijn. En hopen dat er nog wat mooiers is dan deze erg tijdelijke en vergankelijke wereld die niet voor ieder wezen even fraai of genietbaar is:-))
Een trieste zaak. Toch ben ik daar vrij nuchter in.
BeantwoordenVerwijderenLET OP! Voor zwakke van maag of anders lezen hier niet verder.
Ik probeer slechts goedbedoelde advies te geven in zo'n geval uit eigen ervaringen.
Een dierenasiel of dierenarts zal bij een konijn of vogel misschien troostend en meelevend zijn naar de brenger toe. De harde werkelijkheid is dat een asiel er ook mee in zijn maag zit en het zal aanbieden bij een dierenarts. Verzorging kost hoe dan ook geld wat nergens verhaald kan worden. Zelfs het afvoeren van een kadaver naar een distructiebedrijf is kostbaar. Als de verwonding ernstig is zal zeker niemand de kosten voor herstel voor zijn rekening willen nemen. 500 euro voor een wild konijn redden? Dierenartsen noemen zo'n geval met een knipoog: gebrek aan T61. (dodelijke spuit)
Gewend aan slachten van dieren is een simpel krachtig klap v/d kop tegen een paal of niet te dikke boom (het beest bij de achterpoten vasthouden) goedkoop, doeltreffend en 'humaan'. Hij zal bij de eerste klap (indien daadkrachtig en gericht uitgevoerd) onmiddellijk van de wereld zijn. Laat je niet van je stuk brengen door de heftige spartelingen. Dat zijn spier stuiptrekkingen die vanzelf ophouden. Het dier is er al lang niet meer bij.
Een tweede of zelfs meerdere 'bewerkingen' door twijfel maken er pas een smerige boel van. Niet doen dus.
Denk niet dat verdrinking 'humaner' of 'schoner' is. De doodstrijd van een zelfs zeer zwaar verwond dier kan wel 10 minuten of langer duren. Het dier maakt dat volledig mee. De wil om te leven is enorm sterk.
Wel vind ik dat het kadaver op zijn minst van de weg gehaald moet worden. Uit het zicht. In de berm heeft de natuur zo zijn eigen opruimers. Dat kan in 24 uur gedaan zijn in het gunstigste geval. Blijft hij op de weg liggen dan gaan er meerdere voertuigen overheen tot het een onsmakelijker brij wordt. Lijkenpikkers als kraaien e.d. gaan er brutaal aanzitten en zijn zodoende ook een potentiële roadkill. Op zijn minst kan dit tot gevaarlijk uitwijksituaties leiden met slechte afloop voor een menselijke roadkill.....of blikschade op zijn minst.
Overigens zal een dood Konijn of Eend (of Kip!) niemand wakker van liggen. Wel is het verstandig en/of zinvol een melding (achteraf) bij de gemeente of boswachterij te doen. Soms voor de (verkeers-)statistieken. Soms in geval van groter of zeldzamer wild (marter, ree, zwijn, vos, bunzing, das enz. enz.) voor het ophalen. Dat is wel strafbaar als je dit niet meldt. Ook ratten e.d. wil men graag weten.
Soms wordt een fraai dier opgezet of voor wetenschappelijke doeleinden gebruikt. Het vlees kan, indien niet teveel verbloed door de impact, zelfs nog gebruikt worden voor consumptie. Al is dat vrij ongebruikelijk. Niet altijd legaal zelfs. Het dier moet dan minstens nog in leven zijn gebleven na de aanrijding.
Hopelijk heb ik met deze informatie iets kunnen betekenen voor iemand. Ook al is het voor vele misschien een vies praatje.
Typerend voor deze tijd. Vroeger was slachten een jaarlijks feest bij ons thuis. Nu doen we het nog steeds, alleen via andere kanalen. Maar vers vlees komt van een beest en moet daarvoor gedood worden. Het is niet anders. De dood ontkennen helpt niet. Hij vind zijn slachtoffer toch wel.
Zelf heb ik nog nooit een dier doodgereden, maar ontelbare veel roadkills van anderen 'geholpen'.
Konijnen/Hazen laten zich niet zo snel doodrijden. Dan is er iets met ze aan de hand. Mixamithoze of leverbot. Blind en verzwakt. Kijk daarvoor uit bij aanraking en neem hygiënische voorzorgsmaatregelen.
Hoi Jan,
BeantwoordenVerwijderenAan het verhaal van Theo is niet veel toe te voegen, hij heeft volledig gelijk. Als eigen ervaring kan ik alleen meedelen dat ik ooit eens op vakantie in Engeland tijdens een hardlooptraining een aangereden konijn langs de weg aantrof, die ook duidelijk de rug gebroken had. Het beestje probeerde zich uit alle macht met enkel de voorpoten uit de voeten te maken. Daar dacht ik ook niet lang bij na, één voet zette ik op de achterpoten, de andere voet schopte hard achteraan tegen de schedel van het dier. Het licht in de oogjes doofde gelijk uit, probleem opgelost.............
Zoals Theo ook opmerkt, dat moet je dan wel kunnen, dus niets voor fijngevoelige types.........
Groeten, Adri.
Kleine 'correctie' of toevoeging mijnerzijds. Niemand kan een dier doden. Je doet het. Er is voor iedereen een eerste keer. Ook voor mij was dat ooit eens een emotionele stap. Ik had goede begeleiding van mijn vader bij de techniek. Ik was vooraf al slachten, voor een enkele keer een bout op tafel, gewend door mijn achtergrond. Nooit jacht voor de lol of tijdverdrijf. Al zeker niet voor de kick van het doden. Nooit! Mijn ouders hebben mij van kinds af de dood van mens en dier voor mij nooit verborgen maar geleerd het als onderdeel van het dagelijkse leven. Wel met respect voor leven EN dood. Dat was eeuwen lang gebruikelijk. Slechts de laatste decennia onthouden wij onze kinderen dit 'schokkend' gedrag voor onze kinderen. De dood en doden is nog steeds taboe. Dat haal je niet zomaar even in.
VerwijderenDit zeggende is het de vraag of vlees voor consumptie nog noodzakelijk is. Niet op de huidige schaal althans. Doden van dieren zal evenwel bij gelegenheid altijd nodig blijven. Bij een roadkill kan het dus handig zijn als je dit kunt.
Je hebt helemaal gelijk. Jammer genoeg is dit één van de dingen die ik niet leerde. De dood is geen taboe, maar doden leerde ik niet. Op zo'n moment wordt je geconfronteerd met een tekort en dat is pijnlijk. Zo'n dier afmaken is moeilijk, maar het laten lijden omdat je niet anders kunt, is dat nog meer. Omdat het onvermijdelijk nog moet voorvallen, zal ik me er maar op voorbereiden.
VerwijderenJa, dat klopt, ik had misschien beter geschreven: je moet dat dan wel kunnen doen... dat was dan wellicht correcter geweest. Op dat ogenblik zie je dat het dier lijdt, en niet meer te redden valt, dus deed ik gewoon wat ik moest doen, ook zo geleerd door m'n vader en opa. Je laat een beest niet lijden, als je er snel en nagenoeg pijnloos een eind aan kan maken. En nee, ook ik beleef daat geen plezier aan, het is uiteindelijk gewoon hulpverlening.
VerwijderenGroeten, Adri.
Ik heb het onlangs ook voorgehad: een konijntje dat uit het niets onder mijn wiel terecht kwam en spartelend bleef liggen. Ik ben terug gedraaid, heb het beestje aan de achterpootjes vastgenomen en onmiddellijk met een ferme slag op het asfalt uit zijn lijden verlost. Zoiets blijft wel een tijd hangen want het was de eerste maal dat ik bewust een dier moest doden. Ik was achteraf wel blij dat ik het gedaan had, maar leuke ervaringen zijn het nooit.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Bart