Nevellandroute

Die tocht zat al een poosje in de pijplijn. Gisteren, zondag, reden we met een select clubje Gentse Liggers de Nevellandroute.
Het eerste afspraakpunt was de Topsporthal aan de Watersportbaan in Gent, waar ik Wouter, Filip, Paul en Geert aantrof. Samen reden we naar het startpunt: Bierstalbrug. Daar wachtten Jean-Marie en Stefaan ons op. Stefaan was met de Versatile van Ruiselede gekomen en reed dus met de enige velomobiel in het gezelschap. Normaal was Birger er ook nog bij geweest, maar hij had het nodig gevonden om even met een bukfiets te rijden. Daarbij werd zijn stelling "(buk)fietsen kan de gezondheid ernstige schade toebrengen" weer eens bewezen: een verzwikte enkel als gevolg van een valpartij stelde hem buiten strijd.
Mijn Gforce was de enige trike en verder waren er nog een reeks lage racers en Jean-Marie torende boven iedereen uit op zijn 2x 26" Challenge (type is mij onbekend).


De start werd even verlaat, want de voorband van Wouters Baron had schade overgehouden aan een klap die hij vroeger gekregen had: de binnenband puilde door een scheur in de wang naar buiten. Na een snelle bandenwissel volgden we de dijk van de vaart om het tempo van de groep te zoeken. Slingerend door het Nevelland, op een ondergrond wisselend tussen vlak asfalt, smalle paadjes in betonplaat, Vlaamse kinderkopjes een plaatsje in Parijs-Roubaix waardig en stukken onverhard, reden we richting Deinze. Daar, langs het zoveelste stuk vaart, konden enkele liggers niet weerstaan aan het RIS, met de Versatile voorop. Binnen de kortste keren waren ze aan de einder verdwenen. We vonden elkaar terug in Nevele, waar het tijd was voor de vloeibare (en andere) voeding.

Van die pauze werd ook gebruik gemaakt om het balhoofdlager van Pauls fiets bij te stellen: dat stond "iets" te strak afgesteld.

In Nevele hadden we bijna 2/3 van de rit afgelegd, dus ging het na de middagpauze met een flinke vaart - waar mogelijk - verder. Af en toe werd een afslag gemist, reden we bijna een erf op, moest er een eindje weergekeerd worden, maar uiteindelijk draagt dat maar bij tot de pret. Zo leer je vele kleine weggetjes kennen en merk je keer op keer dat er in Vlaanderen nog véél werk is aan de fietspaden !

De mooiste fietswegen waren - behalve de jaagpaden - de rijvakken waar geen fietspad naast lag: daar konden we doorrijden op mooi aangelegd asfalt.

Dicht bij het eindpunt werd nog een laatste keer gepauzeerd.

Daarna ging het in één keer tot we weer aan ons vertrekpunt aangekomen waren. Van daaruit reden we met z'n vieren verder door Gent, waar de ene na de andere afhaakte op weg naar zijn eigen stek.