Guur

Echt velomobielweer was het vanmiddag: de regen viel bij bakken uit de lucht. Het onderscheid tussen de Schelde en het jaagpad werd vaag. Enkel de afgevallen blaren en afgewaaide takken maakten het verschil.

Je ziet aan de hoek van het velomobieldakje een druppel hangen. Omdat het dakje op eFAW vrij hoog boven het koetswerk zit - ik moet er tenslotte onderdoor kunnen kijken -, waaien die druppels geregeld in mijn gezicht. De rand tussen het ruitje en het schuim vormt een goot, waarlangs het regenwater naar beneden (en dus naar voren) loopt. Beneden, aan het einde van het gootje, wordt het dan door de rijwind naar achter geblazen. Naar mijn gezicht, dus. Dat gebeurt pas als het water uit de hemel stroomt en dat is eerder uitzonderlijk.

Bijna thuis, moest ik door een modderige dreef ploeteren.

Leve de Schwalbe Big Ben! Met de Kobra zou dit stukje dreef onhaalbaar zijn. Ook het continu afgegeven vermogen van de Cyclone motor helpt hierbij: het eigen vermogen wordt in pulsen (links/rechts trappen) naar het achterwiel gestuurd. Dat laatste maakt het moeilijker om het vermogen op een glibberige ondergrond over te brengen.

De uitgesproken noppen op de achterband zorgen er dan voor dat de band voldoende grip heeft om eFAW door de modderige bodem vooruit te duwen.