Verkenning met een onverwachte afloop

Aanleiding

Op 13 mei is er een volgende toer met de ligfietsersclub. Deze keer gaf ik me op om de tocht te organiseren. Dat houdt niet veel in: een route bedenken (of kiezen), verkennen en de concrete afspraken maken.

Mijn insteek is: we gaan klimmen en dalen. In Oost-Vlaanderen kom je dan gauw in de Vlaamse Ardennen terecht. Via Routeyou vond ik een zo op het oog mooie rit die ons tot net over de taalgrens zou brengen. Zo'n rit moet je wel even verkennen:

• is er niets onderbroken?
• is alles befietsbaar?
• waar kunnen we 's middags terecht voor een hapje en een drankje?

De tocht is 70 km lang, met als steilste klim een eind van 7%. Bij WOL (West- en Oost-Vlaamse Liggers) werd de tocht 'hillbilly toer' gedoopt.

De rit

Omdat een ander gegeven was 'bij voorkeur geen velomobielen', deed ik de verkenning ook met de open ligger. Maandag 1 mei is een vrije dag en het was droog, dus dit was het moment voor de verkenning. De Seiran ging achterop het busje en zo trok ik naar het startpunt, bij Zottegem.

Sint-Martinuskerk, Velzeke

Het eerste deel ging via allerlei wegen die ik herkende van vroegere ritten. Het was ook duidelijk dat dit populair terrein is bij wielertoeristen: overal zag ik ze rijden, in lycra pakjes op lichte fietsjes. De Seiran toerfiets viel duidelijk uit de toon.
Wat ook uit de toon viel, was een verdacht getik in de aandrijving. Ik wachtte af.

Klimmen en dalen, dalen en weer klimmen, slingerend door de Vlaamse Ardennen. Soms 10 km/u, dan weer 40. Ideaal voor wie de schakel- en bochtentechniek onder de knie wil krijgen. Prachtig slingerende wegen, prima asfalt op de meeste plaatsen.

Krekelberg: dreigende lucht, maar het bleef droog

Over de taalgrens kwam ik aan Flobecq/Vloesberg. Daar kreeg ik de tot dan schitterendste afdaling onder de wielen: aan ruim 40 km/u volgde ik de slingerende asfaltweg door het bos. Zalig gewoon!

Gedaan met fietsen

Maar zoals we weten, volgt na elke afdaling weer een klim. Daar was het afgelopen, over and out. Met een klap blokkeerden de pedalen. Op een helling sta je dan heel erg snel stil. De oorzaak was gauw gevonden: het verdachte geluid had geleid tot een losgekomen schalm in de ketting.

Een binnenband had ik bij. Bandenlichter en dergelijke ook, zelfs een set sleutels. Maar geen kettingpons, geen reserveschakel, geen tang... Daar bovenop is 1 mei een feestdag, dus alles is dicht.

Er zat maar één ding op: te voet terug naar Velzeke, waar het busje stond. 15 km wandelen door mooi gebied is ook niet mis, als je ervoor kiest. Het alternatief was iemand bellen, maar rekening houdend met de tijd die nodig is om tot in Flobecq te raken, de fiets in de auto te krijgen en dan terug te rijden, kon ik evengoed stappen. Het traagste tempo was tenslotte het wandeltempo; in de afdalingen kon ik op de fiets en dan ging het wel snel.
De wandelroute liep voor het grootste deel over het Mijnwerkerspad: een tot wandel- en fietspad omgebouwde oude spoorlijn.

Op het mijnwerkerspad

Nu is dat genieten van natuur en stilte; toen was het een drie uren durende treinrit, zonder zitplaatsen voor 'het plebs' (de mijnwerkers), tussen Brakel en Bernissart.

Achteraf

Terug thuis wilde ik de losse schakel eruit halen. De kettingpons was niet goed genoeg voor die taak. Wat wel lukte, was de pen er weer door drukken. De schakel zat weer vast zoals het hoort.
De ketting is nog eens grondig gereinigd en geolied. Bij de rest van de verkenning (een volgende blogpost) verliep alles prima. Geen verdachte geluiden meer.