Fotografiedilemma's

Iets waar elke fietsende fotograaf of fotograferende fietser mee geconfronteerd wordt: welk materiaal neem ik mee op de tocht?

Meestal is het zo dat ik bij de interessantere tochten sowieso meer geladen ben. Een meerdaagse rit bijvoorbeeld heeft het in zich om boeiend te zijn, maar dan heb je reservekleding mee, eten en drinken voor onderweg, misschien kampeerspullen, ... Zo blijft er niet veel plaats meer over voor het fotomateriaal en net dan heb je dat het meeste nodig.

Zo kwam het dat ik vorig jaar, in de aanloop naar het rondje Bretagne, een Fuji X20 in huis haalde: compact, stevig, aangenaam om te bedienen en met een prima beeldkwaliteit.

Fuji X20 "edel"-compact

Er zijn natuurlijk andere keuzes mogelijk (zoals een Sony RX100), maar ik koos voor deze. De reden voor de aankoop: er was simpelweg geen plaats meer om de digitale reflexcamera mee te nemen en van de voorganger (Lumix TZ-19) was ik niet tevreden (dynamisch bereik, beeldruis, kleurweergave, ...).

Ook onlangs weer: ik vertrok op een vijfdaagse fietsvakantie, die best te beschrijven valt als "een rondje West-Vlaanderen". De smartphone heb ik altijd bij en daarmee vallen best behoorlijke foto's te maken, maar het blijft behelpen en je bent afhankelijk van de automaat.

Sony Xperia ZR

De Fuji kan zeker ook mee en die doet het ongetwijfeld beter, zeker indien er minder licht is. Maar een doel onderweg was toen een festival rond oude zeil- en stoomschepen en dan is een groter zoombereik gewenst en extra mogelijkheden (DOF) zijn ook welkom. Dat kan enkel met de DSLR (digitale reflexcamera).

Dus: indien er voldoende plaats is, gaat de Nikon D7000 mee. Dan komen de typische vragen bij een camera die deel uitmaakt van een heel systeem: welk(e) objectie(f)(ven)? Neem ik de extra greep mee? Zou er plaats zijn voor het statief? Hoe neem ik het materiaal mee?

Nikon D7000 met één van de objectieven

De fototas (Lowepro Slingbag) is te groot, want er zit al heel wat in de Orca. Dat betekent dat het materiaal gespreid moet worden. Ik heb nog een holstertas (van Crumpler: prima ding), maar dan kan de powergrip er niet bij. Toen was de keuze D7000 body met Nikon 18-200 VR reisobjectief en Sigma 8-16 voor de spectaculaire beeldhoek.
Statief? Dat zie ik helemaal op het einde wel, indien er nog een hoekje vrij is. (dat was toen niet het geval) 
Die combinatie is voor reizen eigenlijk wel goed. Ik beschik wel over kwalitatief betere objectieven, maar die zijn minder veelzijdig en nemen behoorlijk wat plaats in. Omdat ze lichtsterk zijn (2.8) wegen ze ook veel. Anderzijds merk je het wel aan de beeldkwaliteit.

In de Orca valt dat allemaal nog mee: het toestel - welk dan ook - ligt altijd binnen handbereik. Rij ik met de Seiran 24, dan is het al moeilijker. Je camera moet wat beschermd zitten, dus daar komt die in de Agu Rack Pack terecht (die is echt bedoeld om een fototoestel in te stoppen), maar dat is toch net wat meer werk om bij het toestel te raken. Een statief meenemen is ook niet zo evident.

Op de Trek of de Birdy kan een toestel, zelfs de Nikon reflex, in de Agu Yamaska stuurtas.

Eventuele extra objectieven moeten dan wel een plekje krijgen in een fietstas, want er is onvoldoende plaats in die stuurtas. Bij de Birdy komt er nog bij dat het gewicht bovenaan op de stuurstang een duidelijke invloed heeft op de stabiliteit: het frame is hier niet op voorzien. Ook daar kan het Rack Pack een oplossing zijn.

Birdy met Agu Yamaska Rack Pack

Zo moet bij elke rit weer een inschatting gemaakt worden: zal ik (veel) foto's maken? Hoe belangrijk is de rit om goede beelden te schieten? Welk materiaal denk ik daarvoor nodig te hebben? Of je de juiste keuze maakte, weet je pas nadien.
Eén zaak is zeker: het beste toestel datgene dat je bij hebt. De Nikon mag dan betere beelden schieten, als ik ergens anders ben dan dat toestel, heb ik er niets aan.
De keuze is dus: fietser die af en toe beelden schiet, of eerder een als een muilezel geladen fotograaf met een fiets als verplaatsingsmiddel.

Geen fotomateriaal meenemen, dat kan natuurlijk ook. Alleen: er is voortdurend beeldmateriaal nodig voor de blog. Zo wordt foto's maken meteen een aangename verplichting.

reisfiets

Maar dan zoals in: handige fiets om mee te pakken op (auto-)reis en ter plaatse ook nog mee uit de voeten kunnen. Hierbij moet ik meteen opmerken dat fietsen in principe niet het hoofddoel van de vakantie was: er zou gezeild worden. Enkel indien het weer dat niet zou toelaten, was fietsen een alternatief. Voor de rest wilde ik de fiets gebruiken voor de gewone verplaatsingen: boodschappen, naar de haven, ...

eFAW voldoet alvast niet aan wat ik nodig had: onmogelijk in de auto te krijgen en dus enkel ofwel op het dak (onmogelijk alleen te doen) of in de aanhangwagen mee te nemen. Ter plaatse zal eFAW, net als thuis, zonder twijfel het meeste comfort bieden.

De Trek bukker kan, met wat goede wil, wel in de auto, maar in combinatie met een tent, kampeerkoelkast en allerlei andere prullen blijft het problematisch. Ja, een fietsendrager kan ook, maar ik wil het volume tot een minimum beperken, zijnde het volume van de auto.

De Birdy Speed dus. Die kan in een klein hoekje in de auto gestopt worden.

Ook ter plaatse, in de tent, neemt de fiets genoegen met een klein hoekje. En - dat is uiteraard minstens even belangrijk - er valt mee te fietsen !

Voor de boodschappen volstond een setje fietstassen (Ortlieb Sport-Packer Plus), eventueel aangevuld met de toptas of stuurtas, en voor trips was het hele assortiment bagagetassen present.

De Birdy deed het allemaal zonder een krimp te geven: geen lekke banden, geen defecten, enkel kilometers afmalen.

Mijn uitvalsbasis was een kleine gemeentelijke camping in de Morbihan - het uiterste zuiden van Bretagne -, waar de fietspaden uit een hele mix bestaan: vrijliggend, compleet los van autowegen, aanliggend... Geasfalteerd, grint, dolomiet, ... Het doel van de tochten was al even gevarieerd: van 's morgens even naar de bakker om stokbrood, tot op bezoek bij kennissen op 45 km afstand.

Velen keken raar op wat ik met de Birdy deed: zomaar eventjes 90 km op één dag. "Avec ça ?" Nu ja, de meeste Fransen blijken van fietsen weinig verstand te hebben. Een vouwfiets is een vouwfiets. Punt. Dat daar een Deore XT achternaaf en derailleur op zitten, Schwalbe Marathon Racers, dat de fiets geen 10 kg weegt, compleet afgeveerd is ook, dat zien ze gewoon niet. In Frankrijk, of toch waar ik was, lijkt men maar twee fietstypes te kennen: terreinfietsen (en afgeleiden) en racefietsen (en afgeleiden). De eersten bij voorkeur zo goedkoop mogelijk en de laatsten zo duur als maar kan.

Maar het kan dus: de Birdy deed het allemaal. Niet zo comfortabel en niet zo snel als eFAW, maar het ging verbazend goed. En ook: ik kon ermee op plaatsen komen waar eFAW niet zou raken: veel fietspaden, los van de andere wegen, zijn gewoonweg te smal voor iets met meer dan twee wielen. Bakfietsen en fietskarren zijn nog niet doorgedrongen in deze uithoek.

Ik merkte wel twee belangrijke nadelen: het zitcomfort kan een pak beter (misschien kan ik eens het zadel wisselen, maar die 90 km waren echt wel uitzonderlijk) en de ketting wordt ongelooflijk snel vuil. Dat laatste is inherent aan het concept: de combinatie van een lange kooi-derailleur en een 18" wiel leiden ertoe dat de ketting vlak boven de grond hangt.

Laaghangende ketting

Bij regenweer zag ik ook een stroom water vanaf het voorwiel openspatten tegen het voorste tandwiel... Al na korte tijd hoorde ik de ketting knarsen. Het kettingonderhoud is dus veel intensiever dan bij een toerfiets.

Een Birdy met versnellingsnaaf en riemaandrijving zou misschien een mooie verbetering zijn. De checklist is in alle geval aangevuld met "kettingolie", maar die ketting zal op vakantie toch ook af en toe gereinigd moeten worden.

En jawel: ook bij eFAW hoort een 20" achterwiel, maar de versnellingsnaaf maakt een heel verschil en er komt ook geen sproeiwater van het voorwiel op het voorste kettingblad... Daarenboven zit een heel eind kettingbuis over de weerkerende ketting. Dat maakt veel - héél veel - verschil.