Pech onderweg en het vervolg ervan

Pech

Het ging nochtans fijn maandagmorgen. Lekker weertje: beetje wind, beetje motregen, maar erg zacht voor de tijd van het jaar.

Nog maar goed op het jaagpad aangekomen, moest ik plots harder duwen. De Cycle Analyst toonde dat de motor braaf volgde en meer vermogen leverde. Toch ging de snelheid naar beneden en de Orca maakte slagzij. Lek vooraan dus en dat was alweer een hele tijd geleden.

Buiten de Orca was het minder gezellig. Eigenlijk was het bijna guur. De wind op zo'n open plek naast de rivier is verdomd koud en die lichte regen maakte het er niet aangenamer op. Zo besefte ik weer wat gewone fietsers moeten ondergaan.

De Orca ging op zijn kant, de band werd gewisseld en opgepompt. Meteen werd ik vergast op een vrolijk gesis... Dit was niet goed. De reserve binnenband lag blijkbaar al te lang in de fiets: het was een al hersteld exemplaar en de pleister was losgekomen. Uit ervaring weet ik dat een band plakken in de regen niet evident is, maar het moest. De eerste pleister kwam er zo weer af en was goed voor het afval. De lijmtube was ook bijna leeg. Het laatste beetje werd eruit geperst en een nieuwe, veel te grote, pleister kwam erop.
De band werd weer opgelegd en opgepompt. Een licht gesis maakte duidelijk dat het lek niet gedicht was, maar het moest dan maar zo. Geen reserve meer, geen lijm en geen pleisters.

De oplossing: keihard oppompen en gaan met die banaan! Met één tussenstop om wat druk toe te voegen raakte ik op het werk.

Daar ligt alle nodige materiaal om te herstellen, dus ook lijm en pleisters. Neen: geen binnen- of buitenbanden in de maat 406. Dat zou dan enkel voor mij van toepassing zijn. Na het werk, maar op het bedrijf, werd de eerste binnenband gecontroleerd, de lossende pleister werd verwijderd en er kwam een nieuwe in de plaats. De band heeft het gehouden tot thuis.

De voorraad herstelspullen in de fiets moest aangevuld worden.

Het vervolg

's Avonds gingen de Trykers eraf en een set nagelnieuwe Marathons kwam in de plaats, ondanks het feit dat ik er niet zo graag mee rij. Die lagen eigenlijk al enkele maanden klaar, met de bedoeling ze als 'winterbanden' te monteren. Na het verhaal van Harry Lieben gelezen te hebben, met de uitleg over het verschillend reageren van slicks en profielbanden in sneeuw, leek me dit zeker geen slecht idee.

Marathon (foto: Schwalbe)

Dinsdag volgde dan de eerste rit met de Marathons en ik kreeg meteen een bevestiging van mijn vroegere ervaringen: meer lawaai, meer trillingen, minder rijcomfort. Dat mag niet verwonderen, want de Trykers zijn veel soepeler. Het lijkt me logisch dat ze dan snelle trillingen veel beter absorberen, zoals bij rijden op betonklinkers.
Ook de zijdelingse grip is duidelijk minder met die Marathons: algauw hoorde ik de band glijden in snelle bochten. Dan doen Trykers gewoon nooit!
Harry Liebens onfortuinlijke avontuur indachtig, neem ik de nadelen maar voor lief.


The Secret Life of Velomobiles: Crashing. from twilwel on Vimeo.

Het voordeel is dat er nu banden met profiel op het loopvlak op liggen, die dus op sneeuw en ijs minder snel blokkeren. Ze zouden ook lekvrijer moeten zijn: een glad loopvlak, zachter rubber en een natte ondergrond vormen geen ideale combinatie. Uiteindelijk verwacht ik dat ze ook meer kilometers kunnen afleggen. Dat zal dan in meerdere sessies gebeuren, aangezien ik in de lente weer op Trykers zal overschakelen.

Neen, voor winterse omstandigheden heb ik de ideale voorbanden voor de Orca nog niet gevonden. Daarbij moet je er rekening mee houden dat de breedte beperkt is tot 40 mm.

De rest

Er zijn nog aanpassingen mogelijk of nodig voor de 'echte' winter:

• de Marathon Supreme (onderste band op de volgende foto) achteraan wordt weer vervangen
• het voetengat kan afgedekt worden

Achterband

Er zijn wat opties voor de achterband, allemaal uit de eigen voorraad.

Een voorraadje achterbanden

De Continental TourRIDE 47-406 (tweede van onderaan) kan er weer op. Nog ruim voldoende profiel, heel betrouwbaar en aangenaam rijdend.
Er is ook nog een Schwalbe CX Comp (bovenste band), die ik ooit van Flevobike mee kreeg en die min of meer een noppenband is. Die had wel de neiging om wat aan te lopen, dus daarvoor moet de achtervering wat strakker.
Tenslotte ligt er ook nog een Schwalbe Energizer Plus (tweede van boven te beginnen).

Het zijn alle drie gebruikte banden, net te goed om weg te gooien, met elk hun voor- en nadelen. Uiteindelijk koos ik voor de Conti. Die beschikt nog over een aanvaardbaar profiel, is degelijk gebleken, werkt met een lage druk (3 à 4 bar) en is breed. Breder dan de Marathon Supreme die hij vervangt.

Voetengat afdichten

De proef vorig jaar met een plexiplaat om het voetengat af te dekken, was positief.

Die afdichting heeft wel wat voordelen.
Eerst en vooral de - vooral theoretische - winst op het vlak van rendement. Er wordt gesteld dat bij hogere snelheden de vlakkere bodem tot minder vermogensverlies zou leiden. Nu is een Orca geen velomobiel waarbij je hierdoor spectaculaire veranderingen zal merken. Daarvoor is hij de hoog, te kort en te breed.
Daarnaast heb je minder problemen indien er sneeuw ligt. Als de sneeuwlaag wat dikker wordt - wat al jaren geleden is - heb je de kans dat de voetengaten sneeuw scheppen. Het is logisch dat dit niet meer kan als ze dicht zijn.
Tenslotte - en dat is voor mij het belangrijkste - hou je zo de warmte meer binnen. Als het flink vriest, is het aangenaam als het enkele graden minder afkoelt.

sinds 23 december 2013 - 3 jaar E-Orca

Met andere woorden

Tijd voor een terugblik

De Orca kwam na een tocht met hindernissen in Gent aan: windkracht 5 à 6 op kop, veel regen en rukwinden.
 

Aan de Moerdijk, op weg naar Gent

De ondersteuning deed het toen niet en dat maakte het er niet eenvoudiger op, maar zo leerde ik de Orca wel goed kennen.




Enkele weken later kwam André Vrielink zelf de ondersteuning (motor en controller) vervangen, waarna het euvel definitief opgelost was. Bij een controle dit jaar bleken de lagers nog zo goed als nieuw en dat na 30.000 km!

Ik bestelde de Orca met Schwalbe Trykers rondom. Achteraan kwam er algauw een andere band op. De beperking hier is dat die maximum 47 mm breed mag zijn. In die maat is het aanbod beperkt. Smaller wil ik niet, omdat een brede band me wat meer tractie geeft en met de ondersteuning erbij is dat mooi meegenomen, zeker op natte en modderige wegen.

Bottelare, maart 2014

Voor vooraan ben ik er niet onverdeeld gelukkig mee, maar tot nu toe waren het wel de aangenaamste banden om mee te rijden. 8000 km halen ze gemiddeld. Niet veel en ook niet weinig. De lekbestendigheid is aanvaardbaar, zo lang er niet teveel op scherpe steentjes gereden wordt. Aan 20 euro per band (in Duitsland) is de kostprijs ook aanvaardbaar voor een vouwband.

Een terugkerend euvel tot vorig jaar waren exploderende banden.

2014, ergens aan de Opaalkust (Noord-Frankrijk)

Ook andere Orcanen hadden er last van. Na wat onderzoek en nadenken bij Flevobike kwamen ze tot de conclusie dat sommige velgen - op een Orca zitten kunststof gietvelgen - wellicht teveel krompen na het gieten. Dat bleek bij mijn linker voorwiel het geval. Nadat dit gewisseld werd voor een nieuw, had ik geen enkele ontplofte band meer. Ook Ronnius zijn Orca werd hierdoor geplaagd; ook zijn velgen zijn vervangen.

Betrouwbaarheid

Enkele kogelkopjes zijn ondertussen ook vernieuwd, maar dat mag je op een velomobiel als slijtageonderdeel beschouwen.

Op 35.000 km gaf de aandrijving nog geen enkel probleem. Dit jaar, in mei, werd de primaire ketting vervangen, net als die tussen de motor en de Rohloffnaaf. Dat is het wat die aandrijving betreft.

De Rohloffnaaf is een dure component. Dat draagt bij tot de kostprijs van de Orca. Die moet je dus niet kopen als je een goedkope velomobiel wil.
De naaf zit er niet zomaar. Eerst en vooral is die zo goed als onderhoudsvrij en heel erg betrouwbaar, ook na 100.000 km, maar daar ben ik nog lang niet.
Daarbij moet je ook rekening houden met de ondersteuning: ook bij Fietser.be is de stelling dat een ondersteuning moeilijk samengaat met een derailleur. Die kan vaak het extra vermogen niet aan en fout schakelen leidt in dat geval tot zware problemen.
De Rohloffnaaf houdt ook niet van schakelen onder belasting - toch niet met de motor erbij -, maar kan het extra vermogen wel makkelijk aan. Met andere woorden: voor een ondersteunde velomobiel is een versnellingsnaaf - bij voorkeur een Rohloffnaaf - bijna een must. Bij mij doet die het in elk geval prima. Het bereik is ruim voldoende, hij schakelt fijn (na een korte gewenning) en ik had er nooit problemen mee.
In het begin had ik het gevoel dat de verhoudingen wat kort gekozen waren, maar dat blijkt op termijn helemaal niet het geval. Bij steile hellingen - die je in Nederland en Vlaanderen amper vindt - heb je de kortste verzetten nodig. Bijvoorbeeld bij het beklimmen van de Kemmelberg was ik blij dat het zo kon.
Wie denkt aan een DF of Quest zal het grootste verzet ook kort vinden, maar een Orca is niet gemaakt voor hoge snelheden. 50 km/u is echt de grens op vlakke weg. Bergaf kan het natuurlijk wel sneller.

Snelheid

Tja, ik zei het net: een Orca is niet gebouwd op pure snelheid.
Wat betekent dat in de praktijk? Woon-werk verkeer wordt afgelegd met een kruissnelheid van 35 à 40 km/u waar de omstandigheden dat toelaten (op het jaagpad). Dat gebeurt meestal met de ondersteuning in de laagste stand: 50 % van het zelf geleverde vermogen wordt door de motor toegevoegd.
Noot: volgens een recente uitspraak blijft in België een velomobiel een rijwiel, ook indien ondersteund boven 25 km/u. De uitspraak is gebaseerd op de Europese wet.
Kan een Orca niet sneller? Jawel, maar op vlakke baan zal het bij 50 zowat ophouden, omdat je anders te snel moet trappen. De stuureigenschappen en geometrie zijn er ook niet echt op voorzien. Maar anderzijds haalde ik bergaf al ruim boven 80 km/u, dus het kan.

Belangrijk: met een eigen massa van 50 kg + het gewicht van de velonaut moet je rekening houden met de remafstand als je zo'n dingen doet. Toen ik die snelheden haalde, was dat op een lange, brede weg zonder zijwegen en zonder verkeer!

Comfort

Hier blinkt de Orca dan weer uit. Dat vind ik nog altijd, ook na drie jaar en ook met het huidige aanbod.
De ruime instap is een zeer opvallende eigenschap. Zodra de klep opengaat, wordt een Orca een mensenmagneet.

Foto: Flevobike

Dat maakt meteen dat de bagageruimte heel erg toegankelijk wordt.

Ik denk dat enkel de Quattrovelo (en misschien de Milan) daar nu een mooi alternatief voor biedt.

De keuze voor een 406 (20") achterwiel maakte meteen dat die bagageruimte behoorlijk ruim is. Het (optionele) bagagenet is in de praktijk een must: ik gebruik het dagelijks.
Wat er nog bij zou mogen, zijn vakken voor de voorwielen, zoals velomobiel.nl als optie aanbiedt. Daar kun je geen zware zaken in kwijt, maar voor kleine zaken zoals een herstelkit of reserveband kan het een mooie oplossing zijn.

De 'tankbesturing' draagt ook nog altijd mijn voorkeur weg. Constructief ingewikkelder en dus duurder, maar ik vind het comfortabeler. Die constructie maakt het ook meteen mogelijk om de remmen links en rechts gescheiden te houden en ook dat heeft voordelen:

• meer remkracht, want één hendel per rem
• 'brake steering': door wat meer links of rechts te remmen, kun je mee de rijrichting bepalen bij het remmen

Wel ondervond ik dat de 90 mm trommels het zwaar te verduren krijgen bij lange afdalingen. Dat zal wel niet specifiek voor de Orca zijn, maar je wil absoluut niet hebben dat je remmen het in de bergen laten afweten.
Het ideaal lijkt me wat Flevobike deed met de Armadillo: schijfremmen die op de aandrijfassen zitten. Je kunt het wiel eraf halen, terwijl de schijven en klauwen blijven zitten. Tot nu blijken schijfremmen op de velomobiel ook niet ideaal, behalve dan weer in de Veloquattro, waar ze achteraan binnenboord blijven.

De verlichting vind ik nog altijd heel behoorlijk. Borden reflecteren op ruim 400 m. Dat is genoeg. Ondertussen is de fietsverlichting, ondanks slechts drie jaren, sterk geëvolueerd: de Luxos op mijn Seiran heeft een veel bredere lichtbundel dan de Cyo's in de Orca. Hierover publiceer ik nog wel een afzonderlijk bericht.
Ondanks dat voldoen de lampen nog altijd. In de Orca zitten twee Cyo's. Ik stelde één in als 'dimlicht', terwijl de andere bijna recht vooruit schijnt. Beide samen kan ook en dan is de lichtbundel ruim voldoende, ook aan hogere snelheid.

Comfort betekent ook: hoe voel je je na een hele dag of meerdere dagen fietsen? Het zitje is prima. Geen sportzit zoals in andere velomobielen, maar wel een gaaszitting en dus prima ventilatie. De ondersteuning van het lichaam is ruim voldoende en de instelmogelijkheden zijn quasi eindeloos: helling van de rugleuning en het zitgedeelte zijn afzonderlijk in te stellen; de afstand tot de pedalen is traploos te regelen.

Verbeteringen

Het belangrijkste is het minivizier dat ik samen met Brecht, van fietser.be, bedacht.

Fietser gebruikt dit nu op de WAW in combinatie met de kap. Zo kan het vizier bij regen op een kier, terwijl de regen grotendeels buiten blijft. Brecht schreef er net een post over.

Later kwam er ook de lichtvin bij. Die is bedoeld om de Orca beter zichtbaar te maken.

Na enkele testexemplaren, die geen lang leven beschoren was, lijkt het ontwerp nu op punt te staan.

Reizen

Ik heb de indruk dat niet veel velonauten dit doen, maar met de velomobiel kun je prima meerdaagse reizen maken en zelfs kamperen. Een Orca heeft de naam een 'stadsvelomobiel' te zijn. In de praktijk betekent dit dat hij overal kan rijden, zelfs in de stad, waar je met sommige anderen (Quest, Milan) in de problemen komt bij korte bochten. Ook de hoogte - iets hoger dan de meesten - draagt bij aan de veiligheid.
Toch zijn lange afstanden ook mogelijk. Zowel in tijd als in pure afstand.
250 km op één dag, zonder dat het lastig wordt, hoort tot de mogelijkheden. Een beetje training is natuurlijk wel gewenst. Lange reizen, grotere afstanden, blijken ook geen probleem. 

Ergens in Frans-Vlaanderen

Of hoe moet je 2000 km op enkele weken anders noemen? Dat was inclusief alle kampeermateriaal, met een Radical Cyclone erachter. Op de ontplofte banden na (intussen verleden tijd) gaf de Orca geen kik.
Ik heb me voorgenomen om volgend jaar weer zoiets te doen.

Nu is dit eerder uitzonderlijk. De Orca is aangekocht om de dagelijkse woon-werk-verplaatsing (43 km heen en terug) te maken. Dat lukt prima: ik kijk er elke dag naar uit om de rit te maken, om het even welk weer we krijgen.

De toekomst

Tja. Ik kocht de Orca met het idee er tien jaar mee te doen. We zijn nu drie jaar verder en ik volg met interesse de evolutie in het wereldje.
De Quattrovelo is er ondertussen en onze zuiderburen brachten onlangs de Mulsanne uit. De DF is volwassen geworden en ook Räderwerk heeft met de Milan-varianten een mooi aanbod. Pimo (Polen) zit aan de onderkant van de markt, prijstechnisch gesproken. De diversiteit neemt toe.
Flevobike denkt aan een ruimer toegankelijk product: een velomobiel met ondersteuning voor twee personen, Alligt denkt in dezelfde richting.
De WAW is verder ontwikkeld en voor ons sterk geürbaniseerde Vlaanderen een serieuze optie: ongevalsschade is relatief makkelijk te herstellen en indien in aramide gemaakt is hij bijna 'bombproof'. Het basisconcept blijft echter hetzelfde, waardoor de bagageruimte - wat mij betreft - te beperkt is.
Op dit moment blijft de Orca nog steeds de voorkeur hebben. Met andere woorden: indien ik nu de keuze zou moeten maken, zou ik hoogstwaarschijnlijk weer bij de E-Orca uitkomen.

Onderhoud

We zijn van een lang uitgelopen zomer vrij plots overgeschakeld op herfstweer: grijs, vochtig en duister.
Als gevolg daarvan moest de Orca aangepakt worden; voorbereid op de donkere periode.

Elektriciteit

Bij de eerste pogingen, enkele jaren geleden, om de zichtbaarheid te verbeteren, deed ik iets fout bij het monteren van de lichtmast. Erg was het niet, maar enkele draadjes in de kabelbundel naar achter raakten beschadigd. Niets dat niet met een soldeerbout kan gerepareerd worden.
De voorbije week merkte ik echter dat de lichtvin af en toe uitviel. De oorzaak was snel gevonden: na enkele jaren was een soldeerverbinding losgekomen. Dat moest dus hersteld worden.

Banden

Daarnaast werd ik de laatste maand af en toe gewaar dat er 'iets' doorslipte bij het kracht zetten, vooral bij het aanzetten. De eerste verdachte hierbij is de achterband en dat is makkelijk te controleren. De Conti TourRIDE 47-406 zit er ondertussen zowat 10000 km op en heeft zijn beste tijd gehad. Het oordeel over de band is zeer positief. Geen enkel lek, ruim voldoende comfort, geen merkbare rijgeluiden en behoorlijk wat kilometers in vergelijking met andere banden die ik probeerde. Daarnaast was de grip op onverhard ook prima.

Hou er rekening mee dat op de Orca achteraan een 406 (20") ligt, die veel meer omwentelingen maakt dan een grotere band en dus sneller slijt. Daarenboven is dit een E-Orca en daardoor krijgt die achterband heel wat meer vermogen te verwerken. Dat zijn elementen die leiden tot een korter leven voor die band.

Conti TourRIDE: prima band voor weinig geld

Bijna kaalgereden loopvlak

In de voorraad ligt nog een oude Schwalbe Marathon Supreme 42-406 en die mag tijdelijk de rol van achterband vervullen. Zo zal ik snel weten of de band doorslipte. Zo niet, dan wordt het vervelender; dan is vermoedelijk een freewheel aan het sneuvelen.

Vooraan rij ik alweer een poos op Schwalbe Trykers. De Shredda's, waar zo enthousiast over gedaan wordt, vielen niet echt mee. Wel op het vlak van rijcomfort en zijdelingse grip, maar de ene band raakte lek (er zit geen antileklaag in) en bij de andere scheurde de wang. 

Scheur in de Shredda

Vooral dat laatste vind ik niet kunnen. Volgens mij duidt dit erop dat een Shredda niet goed overweg kan met de zijdelingse belasting op een velomobiel. 
Daarom liggen er sinds juni weer Trykers op. Die gaven tot nu geen krimp. Toch bestelde ik een set Marathons (greenguard) 40-406 voor de winter. Wat meer profiel, een harder loopvlak en een degelijker antileklaag zijn in gure omstandigheden toch te prefereren. De duidelijke trillingen en het rijgeluid neem ik er dan maar bij.

Update: maandag testte ik het resultaat uit. De Marathon Supreme presteert zoals in mijn herinneringen: vooral veel gezoem, bij alle snelheden. Helaas blijkt de band niet de oorzaak van het doorslippen en dat is slecht nieuws.

Koetswerkslijtage

Tenslotte is er nog een deel van het koetswerk dat wat aandacht vraagt. Dit is het eerste echte teken van slijtage aan de E-Orca. Voor de rest ziet die er nog bijna als nieuw uit, ondanks de ongeveer 33000 km die ik er al mee aflegde.
Het deksel past niet helemaal op het frame en dat geeft wrijving. Die wrijving leidt tot sleet en op één plek is de rand flinterdun geworden. De enige oplossing is dit stuk extra beschermen.

Die bescherming moet ik dan in het oog houden, want ook die slijt weg. Dat was ik even uit het oog verloren. Nu ligt er een strook PE-band over en die zou het toch een poos moeten uithouden.


Op de foto hieronder zie je de schade: het witte stukje is de gelcoat, waar de glasvezellagen weggesleten zijn.

Accu

De Crystalyte 'range extender' ofte 400 Wh LiFePo4 accu is terug uit herstelling: één cel was te ver ontladen. 'Opnieuw gebalanceerd' was de boodschap die Crystalyte meegaf. De rest van de boodschap snapte ik niet en Brecht (van fietser.be) ook niet. Blijkbaar zou het balanceren bij hen gebeuren tijdens het laden en niet nadien... De accu levert weer 9,6 Ah volgens de Cycle Analyst en dat valt goed mee. Vervelend is dat ik met die boodschap niet verder kan: geen idee hoe ik dat ontladen kan voorkomen.
Update: volgens een antwoord van Crystalyte wordt de accu gebalanceerd tijdens het laden. Hoe lager de laadstroom, hoe beter dit werkt. Het wordt dus zaak om de 10 Ah (400 Wh) accu te laden met de lader op het werk (2 A) en niet met de reislader die thuis gebruikt wordt (5 A).

De tweede accu onder het zitje

Kou buitensluiten

Stilaan wordt het ook weer tijd om te denken aan het afsluiten van de voetengaten. Het experiment met de plexi-plaat van vorige winter was positief. Het transparante maakte het zicht wel leuk; de afdichting was prima en de vorm was ook goed.

Alleen was de belasting op bepaalde punten te groot, waardoor de plaat barstte. Ofwel moet de druk beter verdeeld worden ofwel moet ik voor ander materiaal kiezen. Zeker bij sneeuw is zoiets handig, want anders waait die langs onder binnen en dat kan fris worden.

Ik weet het: ik ben een watje.

Schwalbe Shredda en Conti TourRIDE op de E-Orca - evaluatie

Bij 24.600 km werden de Schwalbe Trykers op de E-Orca vervangen door Shredda vouwbanden (40-406). Achteraan kwam op datzelfde moment een Conti TourRide 47-406 te liggen.

Ondertussen legde ik met die banden 4000 km af. Ik meen dat er ondertussen voldoende ervaring is om er wat over te kunnen vertellen.

Conti TOURRide 47-406

Om te beginnen is dit een spotgoedkope band: 11,80 euro. De band doet zijn werk zoals het hoort: onopvallend, zonder enig probleem. De enige bemerking is dat hij op een vochtig wegdek af en toe durft door te slippen, maar dat had ik eigenlijk al met elke band. Da's ook niet moeilijk: de ondersteuning zorgt ervoor dat de achterband bij het aanzetten tot 250 W extra te verwerken krijgt.

Aan het profiel te zien, zal die heel wat kilometers meegaan.

De Conti toen die er pas op lag

4000 km later

Schwalbe Shredda 40-406 vouwband

Ik zocht naar een vervanging voor de Schwalbe Trykers, die de voordelen van die band zou bezitten, maar liefst minder kwetsbaar. Omwille van de vele enthousiaste commentaren van andere velomobielrijders, bestelde ik een setje Shredda's.

Op 4000 km had ik hiermee nog geen enkel lek. Dat is natuurlijk prima, zeker voor een band met een (relatief) matige lekbescherming. Qua rijcomfort doen ze niet onder voor de Trykers: stil, trillingsvrij en met een prima zijdelingse grip. Het rijgedrag is dus helemaal zoals ik hoopte. Wel lijkt het loopvlak al behoorlijk afgesleten. Waar ik met de Trykers zowat 8000 km haalde, lijkt 6000 hier het maximum te worden. Wel nog even afwachten wat het reële totaal zal zijn.

Fabrieksfoto van de Shredda (let op het profiel)

Een beter deel van het loopvlak na 4000 km

Zelfde band, zelfde moment

Economisch aspect

De Shredda's - in vouwversie - zijn behoorlijk prijzige banden. Een Tryker kost (bij bike24.de) zowat 20 euro; de Shredda betaal je 33 euro. Als die dan ook minder lang meegaat, loopt de kilometerkostprijs aardig op: grofweg 0,5 cent per kilometer (6000 km) voor de Shredda tegenover 0,25 cent voor de Tryker (8000 km).
Voor wie de velomobiel in de vrije tijd gebruikt, maakt dat weinig uit, maar voor woon-werk verplaatsingen, waarbij het economische aspect toch ook meetelt, wordt het toch wel duur.

Anders gesteld: de achterband kost één derde van een voorband (waarvan je er dus twee nodig hebt) en gaat waarschijnlijk drie keer zo lang mee... Als die schatting klopt, bedraagt de kilometerkostprijs voor de Conti iets meer dan een 0,05 cent! Jammer genoeg bestaat die niet smaller dan 47 mm. Dat past dus niet vooraan op de Orca. Ik weet ook niet hoe die band zou presteren als voorband.

De vergelijking gaat niet helemaal op: de Shredda's zijn vouwbanden en die zijn altijd duurder. Dezelfde band in draadversie kost hetzelfde als de Conti. Blijft natuurlijk het verschil in levensduur, maar het lijkt me wel het proberen waard, ondanks de - volgens anderen - iets mindere performantie.

Besluit

De Conti TourRIDE doet perfect wat hij moet doen. Prima tractie, voldoende comfort, weinig slijtage, geen lekken en dat voor erg weinig geld.
De Schwalbe Shredda's horen eerder in de categorie 'close, but no cigar': goede grip, amper rijgeluiden (iets meer dan de Trykers), betrouwbaar, maar ze slijten wel hard.